|
Το ΝΑΤΟ από μόνο του ως Στρατιωτική Συμμαχία
απέναντι στον υπαρκτό ή διογκωμένο κίνδυνο από
την πολιτική της Ρωσίας δεν αρκεί πια για να
γεφυρώσει τη Βόρεια Αμερική με την Ευρώπη, για
να σταθεροποιήσει έναν κοινό παρονομαστή ζωτικών
συμφερόντων.
Σήμερα απαιτείται κοινή στρατηγική απέναντι στις
προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης, στο διεθνές
εμπόριο, στην ενεργειακή στρατηγική, στην
προστασία του περιβάλλοντος και κυρίως στη
διασφάλιση μιας σταθερής ανάπτυξης με διάρκεια.
Ολα τα παραπάνω προφανώς τα είχε κατανοήσει η
κυβέρνηση Ομπάμα που προωθούσε τη Διατλαντική
Εταιρική Σχέση Ελεύθερου Εμπορίου και Επενδύσεων,
τη συμφωνία ΤΤΙΡ που είχε προκαλέσει θύελλα
αντιδράσεων στη Γηραιά Ηπειρο, καθώς πρόβαλλε ως
μια βίαιη μετάβαση από το ευρωπαϊκό
κοινωνικοοικονομικό μοντέλο στο αμερικανικό. Και
ενώ το ζητούμενο ήταν μια πιο ήπια διατλαντική
σύνθεση, ήρθε ο Τραμπ με τη ρητορική του
προστατευτισμού που υπήρξε ακόμη πιο
αποσταθεροποιητική και από την απαξίωση της
χρησιμότητας του ΝΑΤΟ.
Τούτων λεχθέντων, ακόμη και η πιο αρνητική
πρόσληψη της Ρωσίας δεν δικαιολογεί κίνδυνο εξ
Ανατολών παρόμοιο με τη σοβιετική απειλή στη
διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Η ίδια η ΕΕ δεν
έχει κοινή στρατηγική απέναντι στη Ρωσία, ούτε
κοινή άποψη για το μέλλον της άμυνας της Γηραιάς
Ηπείρου αν πρέπει δηλαδή να είναι κατά κύριο
λόγο ατλαντική, ευρωατλαντική ή πλήρως
χειραφετημένη ευρωπαϊκή.
Το πρόβλημα του ΝΑΤΟ δεν είναι ο Τραμπ και η
ρητορική του, είναι η αδυναμία ευρύτερης
διατλαντικής σύγκλισης η οποία βραχυκυκλώνεται
τόσο από τη συνολική κρίση που διέρχεται η
ΕΕ-Ευρωζώνη όσο και από την κρίση του πολιτικού
συστήματος των ΗΠΑ. Ενα είναι βέβαιο, χωρίς την
εμπλοκή στην ισορροπία δυνάμεων της Ευρώπης, οι
ΗΠΑ χάνουν μεγάλο μέρος της ηγεμονικής
πρωτοκαθεδρίας τους στη Διεθνή Σκηνή.
Γιώργος Καπόπουλος (Έθνος)
|
