|
Το ζητούμενο αυτήν τη στιγμή δεν είναι να
στοιχηματίσουμε υπέρ της μιας ή της άλλης
εξέλιξης, να αποδεχθούμε ως τεκμηριωμένη ή ως «κυνήγι
μαγισσών» την εμπλοκή του Κρεμλίνου στην εκλογή
Τραμπ, αλλά να εντάξουμε την πολύπλευρη πίεση
που δέχεται ο πρόεδρος σε αντιπαραθέσεις και
συγκρούσεις που υπήρχαν και πριν από την είσοδο
του εκκεντρικού επιχειρηματία στον Λευκό Οίκο. Η
εξέγερση των μηχανισμών απέναντι σε επιλογές του
Λευκού Οίκου σε σχέση με το Κρεμλίνο υπέβοσκε τα
τελευταία δύο χρόνια της θητείας Ομπάμα και
δημοσιοποιήθηκε πριν από έναν χρόνο, όταν
πενήντα υψηλόβαθμοι διπλωμάτες του Στέιτ
Ντιπάρτμεντ υπέγραψαν μανιφέστο διαφωνίας με την
πολιτική του Κέρι στη Συρία και τη Μέση Ανατολή.
Τρεις μήνες μετά, στα τέλη Αυγούστου του 2016, η
στρατιωτική ηγεσία των ΗΠΑ αρνήθηκε επί της
ουσίας να υλοποιήσει τη συμφωνία για κοινό
επιχειρησιακό σχεδιασμό και ανταλλαγή
πληροφοριών στις επιχειρήσεις κατά των
τζιχαντιστών που είχαν υπογράψει οι ΥΠΕΞ ΗΠΑ και
Ρωσίας στη Γενεύη. Αν θέλουμε να ανατρέξουμε σε
σοβαρή θεσμική και πολιτική κρίση, δεν
χρειάζεται να γυρίσουμε δεκαετίες πίσω για να
έχουμε μια εικόνα της σύγκρουσης του Λευκού
Οίκου με μηχανισμούς και παραμηχανισμούς με
κλασικές περιπτώσεις την κρίση της Κούβας τον
Οκτώβριο του 1962, όταν ο πρόεδρος Κένεντι
παρέκαμψε τα επίσημα κανάλια και
διαπραγματεύθηκε απευθείας με το Κρεμλίνο και
τον Χρουστσόφ. Ούτε στο Γουότεργκεϊτ και στο
άδοξο τέλος του πανίσχυρου Νίξον.
Αρκεί να ανακαλέσουμε στη μνήμη την προεδρική
εκλογή του Νοεμβρίου του 2000 όταν για λίγες
εκατοντάδες επιστολικές ψήφους στη Φλόριντα
επρόκειτο να ανακηρυχθεί νικητής ο Τζορτζ Μπους
υιός ή ο υποψήφιος των Δημοκρατικών, Αλ Γκορ. Τα
στοιχεία της νοθείας στη Φλόριντα με
ενορχηστρωτή τον κυβερνήτη της πολιτείας, αδελφό
του Τζορτζ Μπους, ήταν επαρκή, αλλά είναι φανερό
ότι ο Γκορ δεν θέλησε να χρεωθεί την ευθύνη μιας
συνταγματικής, θεσμικής και πολιτικής κρίσης με
άγνωστη κατάληξη.
Ομως αν δεν θέλουμε να μένουμε εμβρόντητοι όταν
ο πρόεδρος των ΗΠΑ κατηγορείται ότι διέρρευσε
άκρως απόρρητα στοιχεία στον υπουργό Εξωτερικών
της Ρωσίας, πρέπει να επαναξιολογήσουμε την
υπόθεση Λεβίνσκι, για την οποία απαγγέλθηκε
κατηγορία στον Κλίντον, ο οποίος στη συνέχεια
αθωώθηκε κατά πλειοψηφία. Το εξωφρενικό στην
υπόθεση Λεβίνσκι ήταν η ελαφρότητα με την οποία
απαγγέλθηκε κατηγορία στον πρόεδρο για μια «ροζ»
ιστορία που είχε πτυχές σαπουνόπερας. Το ακριβές
μήνυμα της παραπομπής Κλίντον σήμερα μόνο
γίνεται σαφές: Αν γίνεται δεκτό η υπόθεση
Λεβίνσκι να θέσει το ερώτημα της καθαίρεσης ή
όχι του προέδρου, τότε κατά μείζονα λόγο ο
ένοικος του Λευκού Οίκου μπορεί να κατηγορηθεί
για διαρροές απόρρητων πληροφοριών σε κάθε
συνάντησή του με ξένους αξιωματούχους.
Η σοβαρότερη κατηγορία όμως που αντιμετωπίζει ο
Τραμπ είναι η παρεμπόδιση της έρευνας του FBI
για διαπλοκή του πρώην συμβούλου Ασφαλείας, Φλιν,
με ρωσικές υπηρεσίες. Δεν χρειάζεται να
στοιχειοθετηθεί η εξάρτηση Φλιν από τη Μόσχα,
καθώς η παρέμβαση Τραμπ καίει από μόνη της τον
ένοικο του Λευκού Οίκου. Ο Νίξον δεν παραιτήθηκε
για τις υποκλοπές στο Γουότεργκεϊτ, αλλά για την
απόπειρα συγκάλυψης του σκανδάλου.
Γιώργος Καπόπουλος (Έθνος) |
