|
Η Τουρκία του Ερντογάν δίνει την εντύπωση ότι
αφού πήρε ό,τι πήρε από μια συγκυριακή τακτική
προσέγγιση με τη Μόσχα και ό,τι μπορούσε να
πάρει από την Τεχεράνη, και κυρίως τη
νομιμοποίηση της παρουσίας της στη Συρία, τώρα
διαμηνύει στην Ουάσιγκτον πως θα μπορούσε να
έχει καθοριστικό ρόλο στην υλοποίηση της
σκλήρυνσης απέναντι στο Ιράν και στις φιλοδοξίες
του, στην οποία έχει δεσμευθεί προεκλογικά και
μετεκλογικά ο Τραμπ. Πρόκειται για έναν ελιγμό
υψηλού κινδύνου για την Αγκυρα:
• Πρώτον, δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει η
στρατηγική Τραμπ για την ευρύτερη Μέση Ανατολή,
με άλλα λόγια τι θα κυριαρχήσει, η συνέχεια της
πολιτικής των Ομπάμα - Κέρι ή η ανατροπή;
• Δεύτερον, μια δεύτερη ανατροπή συμμαχιών από
τον Ερντογάν στη Συρία θα αντιμετωπίσει την
καχυποψία έως την αρνητική στάση του Ισραήλ, που
δεν έχει καμία διάθεση να υποκαταστήσει τη
σιιτική συμμαχία υπό την ηγεσία του Ιράν με
σουνιτικό μπλοκ υπό την ηγεσία της Τουρκίας.
Αλλωστε το Ισραήλ έχει ήδη μια ντε φάκτο
ανεπίσημη συμμαχία με τη Σαουδική Αραβία και τα
Εμιράτα απέναντι στο Ιράν.
• Τρίτον, είτε στο πλευρό της Μόσχας, είτε της
Ουάσιγκτον, είτε με τυχοδιωκτικούς ελιγμούς
ανάμεσα στις δύο μεγάλες δυνάμεις, η Αγκυρα
αδυνατεί να ματαιώσει ή και να καθυστερήσει την
ντε φάκτο χειραφέτηση των Κούρδων της
Βορειοανατολικής Συρίας κατά το μοντέλο του
Βορείου Ιράκ.
Ο μεγάλος εφιάλτης του Ερντογάν είναι μια
συνολική προσέγγιση ΗΠΑ - Ρωσίας στη Συρία, η
οποία θα εκμηδενίσει τα ήδη ασφυκτικά
συρρικνωμένα περιθώρια ελιγμών της Αγκυρας στη
Συρία και την ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Γιώργος Καπόπουλος (Έθνος) |
