|
Ψάχνονται οι Τούρκοι στα κατεχόμενα να βρούν
“μοντέλο” καθεστώτος που να τους επιτρέπει να
έχουν και το σκύλο χορτασμένο και την πίτα
ολόκληρη. Κυρίως αυτό που επιδιώκουν, ψάχνοντας,
είναι πως να παραμείνουν σφετεριστές των
περιουσιών των Ελλήνων. Τα περί ασφάλειάς τους,
λέγονται όχι επειδή τους διακατέχει κάποιος
φόβος για τις ζωές τους αλλά για λόγους
προπαγάνδας. Είναι ένα επιχείρημα που “πουλά”
και πολλοί δικοί μας το αγοράζουν με το
ανιστόρητο ακελικό κλισέ, “εκάμαμεν τζιέ εμείς
πολλά”.
Επι της ουσίας οι Τούρκοι της Κύπρου θέλουν τον
τουρκικό στρατό εσαεί στην Κύπρο όχι για την
ασφάλειά τους αλλά για να τους εξασφαλίζει τα
κλεμμένα τους. Τον θέλουν για τη “μάσα”. Αυτή
είναι η πραγματικότητα. Θέλουν να τρώνε, να
πίνουν, να διασκεδάζουν και να “βαϊλίζονται” (ταΐζονται)
εσαεί από τους Έλληνες της Κύπρου και διεθνείς
οργανισμούς όπως και κυρίως, την ΕΕ.
Και βέβαια ούτε οι Τούρκοι της Κύπρου ούτε η
Άγκυρα επιδιώκουν τη “διχοτόμηση” ως λύση. Η
διχοτόμηση, ως εθνική στρατηγική της Άγκυρας
εγκαταλήφθηκε από το 1964, διότι οι Τούρκοι
κατάλαβαν, τότε, πως δεν τους εξασφάλιζε τα
στρατηγικά τους συμφέροντα. Αναπόφευκτα μια
διχοτομική λύση, οποιασδήποτε μορφής, θα έφερνε
και τη στρατιωτική παρουσία της Ελλάδας στην
Κύπρο, κάτι που η Άγκυρα θεωρεί ανάθεμα. Ωστόσο
μέχρι και σήμερα η Άγκυρα επικαλείται τη
διχοτόμηση ως “λύση”, διότι γνωρίζει πως
υπάρχουν ανιστόρητοι “αγοραστές” στη Κύπρο και
κυρίως στο ΑΚΕΛ. Έτσι παίζουν και στο “θυμικό”
των Ελλήνων της Κύπρου που εναντιώνονται σε
οτιδήποτε το διχοτομικό.
Αρκετοί στη Κύπρο επικαλούνται το “μοντέλο” του
Κοσόβου ως επιχείρημα εκφοβισμού του Κυπριακού
λαού ώστε να αποδεχτεί εκτρωματικές και
ρατσιστικές λύσεις. Ως γνωστό το Κόσοβο
αποσχίστηκε το 1999 από τη Σερβία χάρις στις ΗΠΑ,
τους συναφείς Νατοϊκούς βομβαρδισμούς της
Σερβίας και την κυνική πολιτική ορισμένων κρατών
της Ευρώπης που το αναγνώρισαν. Αλλά πότε θα
γίνει το Κόσοβο μέλος της ΕΕ; Ποτέ. Πότε θα
γίνει μέλος του ΝΑΤΟ; Ποτέ. Του Συμβουλίου της
Ευρώπης; Ποτέ. Του ΟΗΕ; Ποτέ. Της ΔΑΣΕ; Ποτέ.
Ναι, με διάφορους υπόγειους εκβιασμούς το Κόσοβο
έγινε μέρος της FIBA. Αλλά μέχρι εκεί. Και ας
περιμένουν οι καλοθελητές να δούν τι θα γίνει
όταν ο κλήρος πέσει να παίξει με τη Σερβία. Ή
ακόμη και με την Ισπανία.
Πρόσφατα τα διεθνή προβλήματα του Κοσόβου
φάνηκαν όταν οι αρχές του ζήτησαν να δοθούν
στους Κοσοβάρους διαβατήρια της Αλβανίας, κάτι
που η τελευταία αρνήθηκε να πράξει. Δηλαδή πέραν
μέρους της Ευρώπης, οι Κοσοβάροι δεν μπορούν να
ταξιδέψουν ως Κοσοβάροι παρά μόνο ως Αλβανοί.
Τελικά βλέπουμε και τι συμβαίνει στην περίπτωση
της Καταλονίας και των Κούρδων. Ενώ το δικαίωμα
της αυτοδιάθεσης αναγνωρίζεται από το διεθνές
δίκαιο, έχει αντιαποικιακές-αντιιμπεριαλιστικές
καταβολές και εξασκείται μόνο μια φορά, το
δικαίωμα της απόσχισης δεν χαίρει καμιας
αποδοχής. Δεν είναι δικαίωμα αλλά επιλογή.
Λύσεις σε τέτοιου είδους προβλήματα γίνονται
αποδεχτές μόνο συναινετικά, όπως π.χ. συνέβη
στην Ευρώπη με την περίπτωση της πρώην
Γιουγκοσλαβίας, πλην Κοσόβου, και της
Τσεχοσλοβακίας.
Στην περίπτωση του Κοσόβου το Διεθνές Δικαστήριο
της Χάγης αρνήθηκε να πιστοποιήσει την απόσχιση
του από τη Σερβία. Αντίθετα στην ανάλογη
περίπτωση του Μαυροβουνίου, που προέκυψε
συναινετικά, η πιστοποίηση δόθηκε, το
Μαυροβούνιο έγινε μέλος του ΟΗΕ και, πρόσφατα,
και μέλος του ΝΑΤΟ. Στην περίπτωση του
καθεστώτος στα κατεχόμενα μια είναι η “λύση”.
Αυτή είναι η ντε φάκτο ενσωμάτωση με την Τουρκία
– δηλ. αυτό που συμβαίνει σήμερα. Στο θέμα αυτό
η Κυπριακή Δημοκρατία δεν έχει επιλογές. Ή, πιο
ορθά έχει επιλογές τις οποίες αρνήται να ασκήσει.
Στο εσωτερικό μέτωπο, για παράδειγμα, έχει την
επιλογή να κλείσει τα οδοφράγματα τα οποία
αιμοδοτούν το σφετεριστικό καθεστώς από το 2013.
Δεν το πράττει διότι λειτουργεί με το μύθο πως
με κάποιο τρόπο οι “συναλλαγές” αυτές θα
οδηγήσουν σε θετικά αποτελέσματα. Στη πράξη
συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ενισχύεται η
τουρκική πολιτική της ενσωμάτωσης. Τώρα αν τα
κατεχόμενα θα γίνουν η 82η επαρχία της Τουρκίας,
η 83η ή η 84η ο χρόνος θα το δείξει. Διότι κατά
τον τουρκικό τύπο σειρά έχουν πάρει το Κιρκούκ
και η Μοσούλη που βρίσκονται στο Ιράκ!
Στο εξωτερικό μέτωπο η ΚΔ ωφείλει να κυνηγήσει
νομικά και πολιτικά κάθε ξένη κρατική ή μη
επιχείρηση που θα συμβάλει στην ενίσχυση των
τουρκικών σχεδίων. Π.χ. σε περίπτωση που η
Άγκυρα επιχειρήσει γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ,
να κυνηγήσει με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο
όσους ξένους εμπλέκονται. Όχι να κάτσει με τα
χέρια δεμένα όπως έπραξε η κυβέρνηση Χριστόφια
στην περίπτωση της τροφοδοσίας νερού στα
κατεχόμενα. Τότε οι Σκανδηναβοί αφέθηκαν για
χρόνια να καταπατούν την κυπριακή κυριαρχία
ασύστολα.
Η τουρκική ηγεσία της Κύπρου έχει προ πολλού
κάνει τις επιλογές της και ουσιαστικά έχει
μετατραπεί, ντε φάκτο, στην 82η επαρχία της
Τουρκίας. Τα περί “λύσης” ακόμη και στο πλαίσιο
της ρατσιστικής διζωνικής δικοινοτικής
ομοσπονδίας δεν την ικανοποιεί. Το γεγονός αυτό
πρέπει να γίνει κατανοητό στην Κύπρο. Και στο
μεσοδιάστημα πρέπει με κάθε τρόπο να ενισχύεται
το κύρος και η υπόσταση του κυπριακού κράτους
του μόνου θεσμού που διασφαλίζει όλους τους
πολίτες.
Μάριος Ευρυβιάδης |
