Από τον Πάνο Καμμένο έως τη Μαρία Σπυράκη και
από τον Άδωνι έως τον Τάκη Μπαλτάκο οι
αντιδράσεις είναι ταυτόσημες. Δεν έχει καμία
σημασία πώς οι μεν ΑΝΕΛ συγκατοικούν στο ρετιρέ
της εξουσίας –στριμωγμένα, είναι η αλήθεια–, την
ώρα που οι νεοδημοκράτες επιχειρούν να
επιβιβαστούν στο ασανσέρ που οδηγεί στον επάνω
όροφο, όταν ο Δημήτρης Καμμένος (ο
επονομαζόμενος και παραγιός) και ο κ. Μπαλτάκος
εγκαινιάζουν τον «ΣΥΡΙΖΑ της Δεξιάς» σε
ξενοδοχείο της μεγάλης πλατείας.
Απαξάπαντες συνεπικουρούμενοι από αναλυτές -
καθηγητές στρατηγικού σχεδιασμού καταλήγουν στο
συμπέρασμα πως το δημοψήφισμα σε μία άλλη χώρα
και όχι τη δική τους, είναι άκυρο. Χειροκροτούν
δε και αναλώνονται σε μακροσκελείς εκθέσεις
γεωπολιτικού χαρακτήρα, ωσάν η διεξαγωγή του
δημοψηφίσματος να λειτουργεί ως συγκολλητική
ουσία όλων των εθνικιστικών απωθημένων ολόκληρων
δεκαετιών, πιθανώς και αιώνων. Είναι απορίας
άξιον το γιατί η Ελλάδα με τόσους πολλούς
ειδικούς επί θεμάτων γεωπολιτικής δεν έχει
καταφέρει να διεκδικήσει, πόσο μάλλον να
κερδίσει, ούτε έναν (εισέτι) εκ των στρατηγικών
στόχων της.
Τι συνέβη επακριβώς... Στην ΠΓΔΜ διεξήχθη ένα
δημοψήφισμα το οποίο υπονομεύτηκε θεσμικά και
εξαρχής από το εθνικιστικό - ακροδεξιό μόρφωμα
ενός βαθιά ριζωμένου σλαβογενούς εθνικισμού,
βουλγαρικής προέλευσης, ρωσικής εμπνεύσεως και
τοπικιστικής δυναμικής, το οποίο γεννήθηκε στα
τέλη του 19ου αιώνα στη Μόσχα από γηγενείς
διανοούμενους για να εγκατασταθεί στην οθωμανική
Θεσσαλονίκη, όπου μοχλεύονταν όλα τα πολιτικά
κινήματα στις αρχές του 20ού αιώνα. Το μόρφωμα
αυτό είναι το VMRO-DPMNE. Ο πολιτικός αυτός
σχηματισμός, ο οποίος βρίσκεται στην
αντιπολίτευση, δεν προπαγάνδισε το «Όχι» στο
δημοψήφισμα, αλλά την αποχή. Ο λόγος είναι απλός.
Επειδή το ερώτημα αφορούσε δευτερευόντως τη «Συμφωνία
των Πρεσπών» και κατ' αρχή την ένταξη της χώρας
στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, οι ακροδεξιοί εθνικιστές με
δημοκρατικό μανδύα του προέδρου του κόμματος κ.
Μιτσκόσκι, προκειμένου να μην εκτεθούν στους
δυτικούς «χορηγούς» αποκαλύπτοντας την ταύτισή
τους με τον ρωσικό παράγοντα, προτίμησαν να «καμουφλάρουν»
την τακτική τους πίσω από την τακτική της αποχής
από τις κάλπες. Εκατό η αλεπού, εκατόν ένα το
αλεπουδάκι. Γίνεται; Δεν γίνεται.
Εκμεταλλεύτηκαν ωστόσο και τη βαθιά ριζωμένη
καχυποψία των πολιτών έναντι του τοπικού,
διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Η «αποχή»,
επί της ουσίας, ήταν μία αντισυστημική ψήφος. Το
φαινόμενο αυτό δεν εντοπίζεται στην ΠΓΔΜ. Είναι
πλανητικού μεγέθους. Το Brexit ήταν αποτέλεσμα
αντισυστημικής ψήφου, η νίκη του Τραμπ επίσης, η
άνοδος της γερμανικής ακροδεξιάς έχει τα ίδια
χαρακτηριστικά, το κυβερνητικό μόρφωμα στην
Ιταλία επίσης. Το ουγγαρέζικο έκτρωμα Όρμπαν, το
πολωνικό εγχείρημα, το λεπενικό παράδειγμα, αλλά
και η εντυπωσιακή ενίσχυση της σουηδικής
ακροδεξιάς, συγκαταλέγονται στην ίδια κατηγορία.
Η έννοια του «αντισυστημικού» αποτελεί άλλοθι «διά
πάσαν νόσον και πάσαν πολιτικήν αναπηρίαν»
συμπεριλαμβανομένων όλων των πολιτικών προϊόντων
τα οποία πέρασαν «ψεκαστική διαδικασία». Όπου ως
«ψεκασμός» ορίζεται η διαδικασία καταφυγής σε
ψυχιατρικού τύπου ερμηνείες της Ιστορίας. Όλης
της Ιστορίας, ένθεν κακείθεν, εντός και εκτός
και κυρίως επί τα αυτά.
Οι ψηφοφόροι στην ΠΓΔΜ γνωρίζουν, αφού μικρό
χωριό κολαούζο δεν θέλει, πως η ηγεσία του VMRO
και οι δήθεν πατριώτες είναι υπόλογοι στο κοινό
ποινικό δίκαιο. Ο μέχρι χθες αρχηγός και πρώην
πρωθυπουργός Νίκολα Γκρουέφσκι είναι υπόδικος
για απιστία και υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος.
Δεν ψήφισαν λοιπόν όχι διότι δεν επιθυμούν την
ένταξη στο ΝΑΤΟ ή την ΕΕ, ή διότι προτιμούν τα
ρωσικά ρούβλια από τα αμερικανικά δολάρια. Δεν
πήγαν στις κάλπες διότι: Α) Η ΠΓΔΜ είναι από τις
πτωχότερες χώρες της Ευρώπης, με το Κοσσυφοπέδιο
μόνον να είναι χαμηλότερα. Β) Διότι πάνω από
600.000 ενήλικες πολίτες σε ένα σύνολο 2
εκατομμυρίων κατοίκων έχουν μεταναστεύσει τα
τελευταία χρόνια προς αναζήτηση καλύτερης τύχης.
Γ) Διότι η συλλογική εμπειρία έχει διδάξει
αυτούς τους πολίτες πως η χώρα τους ήταν, είναι
και δυστυχώς συνεχίζει να είναι, έρμαιο των
εκτός χώρας συσχετισμών. Ξέρουν πως η ΠΓΔΜ, όπως
και το Κόσσοβο και η Βοσνία, είναι πιόνια στις
σκακιέρες των Καγκελαριών, είτε αυτές
αποκαλούνται Μόσχα ή Βερολίνο ή Ουάσιγκτον ή
Παρίσι ή ακόμη και... Άγκυρα. Δ) Η Δημόσια Υγεία
στην ΠΓΔΜ εξαθλιώθηκε. Οι παραγωγικές δομές
εξαρθρώνονται. Η χώρα ζει ως «απαραίτητο
αμορτισέρ» στο γεωπολιτικό παιγνίδι που
διεξάγεται στα Δυτικά Βαλκάνια από την πρώτη
ημέρα της κήρυξης του γιουγκοσλαβικού πολέμου.
Δηλαδή, στην πραγματικότητα από τον 1989 και την
ομιλία του Μιλόσεβιτς στο Κόσσοβο Πόλιε. Τότε
άρχισαν όλα.
Για όλους τους παραπάνω λόγους η κοινωνία της
ΠΓΔΜ, Σλάβοι ή Αλβανοί, δεν αισθάνονται καμία
εμπιστοσύνη στις κρατικές δομές. Πάσχουν εξ
ολοκλήρου σε έναν βαθμό από πολιτικό
μετατραυματικό σύνδρομο.
Παρά τις θριαμβολογίες της ελληνικής Δεξιάς,
Κεντροδεξιάς, Άκρας Δεξιάς και Υπερδεξιάς αλλά
και του ΚΚΕ περί άκυρου δημοψηφίσματος, στην
πραγματικότητα η Συμφωνία των Πρεσπών εγκρίθηκε
από το 37% των πολιτών της ΠΓΔΜ. Πρόκειται για
ένα ποσοστό που υπερβαίνει όλα τα maximum των
ελληνικών κομμάτων. Όσο νομιμοποιείται το 35%
του ΣΥΡΙΖΑ ή το 27% της Νέας Δημοκρατίας, ή τα
ποσοστά του VMRO στη FYROM, άλλο τόσο
νομιμοποιείται και το συμπαγές 37% του «ΝΑΙ»
στο δημοψήφισμα. Αποτελεί μία μπετόν αρμέ
δεξαμενή ψηφοφόρων.
Η Συμφωνία θα ακολουθήσει πλέον την τεθλασμένη.
Στη Βουλή της ΠΓΔΜ θα βρεθεί η «Ομάδα των 7»,
που θα καθορίσει την ενισχυμένη πλειοψηφία των
2/3 που χρειάζεται για τις συνταγματικές
μεταρρυθμίσεις. Άλλωστε είναι πολλοί οι
βουλευτές στην ΠΓΔΜ των οποίων το ποινικό μητρώο
συμπεριλαμβάνει όλον τον ποινικό κώδικα. Άρα
είναι ευάλωτοι σε πάσα εξαγορά. Γίνεται μάλιστα
για «11 στόχους» οι οποίοι έχουν εντοπιστεί από
μεγάλες δυτικές πρεσβείες στα Σκόπια. Οι 9 είναι
σλαβικής καταγωγής. Δύο είναι αλβανικής
καταγωγής.
Η Συμφωνία θα επικυρωθεί στην ώρα της και θα
φθάσει «πακέτο» στην Αθήνα διά τα περαιτέρω.
Όπου τα περαιτέρω αφορούν πια όλη τη «Δεξιά
Πολυκατοικία», από τα υπόγεια και το θυρωρείο
έως τα ρετιρέ. Εκεί παίζεται το παιχνίδι και
εκεί θα ολοκληρωθεί. Δεν θα είναι καθόλου εύκολο
για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η εκλογική πελατεία
του «θέλει αίμα» καθώς και ένα μεγάλο ποσοστό
των συνεργατών του. Ο Πάνος Καμμένος ισχυρίζεται
πως είναι η συνέχεια του Καραμανλισμού. Ο Τάκης
Μπαλτάκος είναι η «αυθεντική» συνέχεια του
Σαμαρισμού. Όμως, όλως αιφνιδιαστικώς, η
ελάσσονα αντιπολίτευση στην Ελλάδα συρρικνώνεται,
αντί να διογκώνεται. Το σύστημα γίνεται διπολικό
αλλά η πολιτική συμπεριφορά των πολιτικών
δορυφόρων είναι διπολική. Το διπολικό σύστημα
είναι γνωστό. Η διπολική συμπεριφορά είναι
ασθένεια. Αυτή είναι η διαφορά.
Στο τέλος η Συμφωνία θα επικυρωθεί, κάποια
στιγμή, από τη Βουλή με πάνω από 153 ψήφους.
Μετά θα διεξαχθούν εκλογές. Ποιος άραγε θα
καταβάλει το πολιτικό τίμημα του πολιτικού
ρίσκου που θα μεταφραστεί σε οικονομικούς όρους;
Πώς θα αντιδράσουν, τότε, οι περίφημες αγορές;
Πού θα βρεθούν τα «spreads»; Σε ποιο ύψος θα
βρίσκονται τα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων;
Νίκος Γεωργιάδης (Athens Voice)
|
