|
Το στοίχημα των μηχανισμών και των θεσμών που
εξασφαλίζουν τη συνέχεια στη στρατηγική των ΗΠΑ
ήταν ότι θα υπάρξει είτε εθελούσια μετεκλογική
προσαρμογή είτε εξαναγκασμός του νέου προέδρου
προς αυτήν την κατεύθυνση. Αμέσως μετά την
εκλογική νίκη του ο Τραμπ βρέθηκε απέναντι σε
μια συντονισμένη πίεση για προσγείωση στην
πεπατημένη, με αιχμή του δόρατος την κατηγορία
ότι εξελέγη χάρη στην παρέμβαση του Κρεμλίνου,
κατηγορία που διατύπωσε επισήμως η CIA και
υιοθέτησε ο αποχωρών Ομπάμα. Την ίδια στιγμή
μέσω διαρροών ο Τραμπ παρουσιαζόταν ως
εκβιαζόμενος από το βαθύ κράτος της Ρωσίας για
ροζ σκάνδαλα.
Το μήνυμα μηχανισμών και θεσμών ήταν σαφέστατο
στον νεοεκλεγέντα πρόεδρο ότι αν επιμείνει στην
ανατρεπτική ατζέντα του διακινδυνεύει μια
θεσμική κρίση, με αφετηρία μια εξεταστική
επιτροπή της Γερουσίας και κατάληξη την
απαγγελία κατηγορίας και την παραπομπή σε δίκη.
Αν η οπερετική παραπομπή του Κλίντον για την
υπόθεση Λεβίνσκι προκαλεί ειρωνικά μειδιάματα, η
αποκαθήλωση του Νίξον με αφορμή το σκάνδαλο
Γουοτεργκέιτ το 1973-74 θυμίζει ότι η
παντοδυναμία του Λευκού Οίκου είναι οριοθετημένη.
Μέσα στην πρώτη εβδομάδα της θητείας του ο Τραμπ
απάντησε με κινήσεις μετεκλογικής εμμονής στις
προεκλογικές εξαγγελίες του σε όλα τα μέτωπα,
από το τείχος και το κλείσιμο των συνόρων σε
πολίτες επτά μουσουλμανικών χωρών μέχρι την
καταγγελία της συμφωνίας ΤΡΡ με τις χώρες του
Ειρηνικού, την κατάργηση του Obamacare, αλλά και
με κινήσεις στην εξωτερική πολιτική που
προεξοφλούν την κατάρρευση της ΕΕ και επενδύουν
σε διμερή προσέγγιση με τη Ρωσία και τη Βρετανία.
Πού βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα
επικοινωνιακά πυροτεχνήματα και στην πραγματική
ανατροπή είναι δύσκολο να το διακρίνουμε επί του
παρόντος. Το μόνο βέβαιο είναι ένας σαφές μήνυμα
Τραμπ ότι δεν θα είναι πρόεδρος υπό απαγόρευση ή
υπό εποπτεία.
Γιώργος Καπόπουλος (Έθνος) |
