Δεν το φόρεσε «παράσημο» στο πέτο του και η
σεμνότητά του επέβαλλε να μη μιλάει ποτέ γι’
αυτό. Ο Τσακυράκης δεν έκανε καριέρα με βάση τις
αντιδικτατορικές του περγαμηνές, αν και θα
μπορούσε άνετα να το κάνει. Ηξερε γράμματα,
μάθαινε γράμματα σε νέα παιδιά και βελτιωνόταν
συνεχώς. Δεν έγινε ποτέ «δημόσιος υπάλληλος» της
πανεπιστημιακής κοινότητας, όπως πολλοί άλλοι
της γενιάς του που μπήκαν στα πανεπιστήμια με το
«χαρτί» των αντιδικτατορικών τους αγώνων και
κατόπιν ακολούθησαν την επετηρίδα ευλαβικά χωρίς
ίχνος δημιουργικότητας.
Η άλλη μεγάλη διαφορά; Δεν κόλλησε σε μία εποχή,
αλλά ωρίμασε με το πέρασμα του χρόνου χωρίς ποτέ
να χάσει το στοιχείο της αιρετικής κριτικής και
της ανησυχίας. Ψαχνόταν συνεχώς και μπλεκόταν με
πάθος και πείσμα σε πολιτικές αναζητήσεις. Του
άρεσε να τον κοντράρει κάποιος και επίσης έκανε
κέφι την παρέα και τον διάλογο με νέους
ανθρώπους.
Ο Τσακυράκης κράτησε κάτι πολύ σημαντικό από τα
χρόνια του στην Αριστερά. Δεν άντεχε το άδικο.
Τον θύμωνε, τον έβγαζε από τα ρούχα του. Ο,τι
είχε να κάνει με τον βιασμό των θεσμών και της
Δικαιοσύνης, για παράδειγμα, τον κινητοποιούσε
απίστευτα.
Από μια άποψη ήταν ό,τι καλύτερο έβγαλε μια
γενιά που ήλθε στα πράγματα μετά τη δικτατορία
και σφράγισε την πορεία της. Είναι πολλοί ακόμη
σαν και αυτόν, οι οποίοι πέρασαν πολλά, όμως
προχώρησαν στη ζωή τους, έκαναν πράγματα,
ξέφυγαν από την επικίνδυνη παγίδα της συνεχούς «αρχαιολογικής»
ενασχόλησης με τα παλιά ή του επαγγελματικού
γραφειοκρατικού συνδικαλισμού. Θα ήμασταν πολύ
καλύτερα εάν είχαμε περισσότερους Τσακυράκηδες
και λιγότερους από τους άλλους...
Αλέξης Παπαχελάς (Καθημερινή)
|
