|
Σήμερα είμαστε μπροστά σε ένα παράδοξο καθώς το
δημοψήφισμα της 16.4 για τη Συνταγματική
Μεταρρύθμιση, που πρόβαλλε σαν περίπατος για τον
πανίσχυρο μετά το αποτυχόν πραξικόπημα Ερντογάν
ο οποίος είχε προσδιορίσει το 60% υπέρ του «Ναι»
ως συνώνυμο επιτυχίας, προβάλλει αμφίρροπο,
οριακό, άλλοτε υπέρ του «Ναι», άλλοτε υπέρ του «Οχι».
Πώς εξηγείται η παραπάνω εικόνα όπου η καταστολή
χωρίς όρια είναι καθημερινότητα και όπου το
κράτος έχει γίνει εργαλείο επιβολής της ισχύος
του προέδρου;
Η εξήγηση υπάρχει και δεν είναι ούτε οι
Κεμαλιστές, ούτε ο Γκιουλέν και η εικαζόμενη, ή
πραγματική πολυπλόκαμη συνωμοτική διείσδυσή του
παντού, ούτε οι Κούρδοι στη ΝΑ Τουρκία και στις
μεγάλες πόλεις. Ο πιο επίφοβος εχθρός του
Ερντογάν είναι η σιωπηλή αποστασιοποίηση των
Γκιουλ και Νταβούτογλου, οι οποίοι δεν
συμμετέχουν στην εκστρατεία υπέρ του «Ναι», με
πολλά δημοσιεύματα στον τουρκικό Τύπο να
αναφέρονται σε περίπου εκατό βουλευτές του ΑΚΡ
οι οποίοι με τη σιωπή τους εμμέσως καλούν τους
ψηφοφόρους να επιλέξουν το «Οχι». Ενας εχθρός
που δεν προσδιορίζεται δημόσια και ρητά ως
αντιπολίτευση, με τον Ερντογάν να φοβάται ότι αν
τον καταγγείλει ως παράγοντα υπονόμευσης είναι
σχεδόν βέβαιο ότι αντί να μειώσει θα αυξήσει το
εκλογικό κόστος.
Ο Ερντογάν γνωρίζει ότι η λαϊκή επικύρωση της
δικτατορικής του εκτροπής από τα μέσα Ιουλίου
μέχρι και σήμερα μόνο με καθαρή νίκη, με
προβάδισμα του «Ναι» κοντά στο 60% είναι δυνατή.
Μόνο παρόμοιο ποσοστό τον νομιμοποιεί να είναι
πρόεδρος και αρχηγός του κυβερνώντος κόμματος
ταυτόχρονα. Οριακή επικράτηση του «Ναι» είναι
διαχειρίσιμη ήττα, ενώ επικράτηση του «Οχι» δεν
μπορεί να αντιμετωπισθεί ούτε καν σε
προσχηματικό πλαίσιο συνταγματικής νομιμότητας
και κοινοβουλευτικής ομαλότητας.
Γιώργος Καπόπουλος (Έθνος) |
