|
Η επιφύλαξη είναι νόμιμη, καθώς η σπουδή
διαφοροποίησης των Σοσιαλδημοκρατών από την
κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού είναι περισσότερο
ενστικτώδης αντίδραση πολιτικής αυτοσυντήρησης
παρά διαπίστωση διαφοροποίησης. Αν υπάρχει
διαφοροποίηση, αυτή καταγράφεται αργά, σταθερά
και προσεκτικά στην αποστασιοποίηση του SPD από
την πολιτική Μέρκελ - Σόιμπλε στην Ευρωζώνη, μια
διόρθωση γραμμής που συνιστά και έμπρακτη
ομολογία πολιτικού λάθους, καθώς όταν η Γερμανία
επέλεγε την εθνική περιχαράκωση το 2008-09, υπ.
Οικονομικών ήταν ο σοσιαλδημοκράτης Στάινμπρουκ.
Ομως όλα τα παραπάνω δεν αποκλείουν εκπλήξεις,
όπως διδάσκει η μεταπολεμική Ιστορία της Δυτικής
και στη συνέχεια της ενιαίας Γερμανίας. Το 1966,
έπειτα από δεκαεπτά χρόνια σκληρής
αντιπολίτευσης στον Αντενάουερ και στον Ερχαρντ,
οι Σοσιαλδημοκράτες υπό τον Βίλι Μπραντ
σχημάτισαν κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού με τους
Χριστιανοδημοκράτες, με καγκελάριο τον Κίσινγκερ,
για να αντιμετωπίσουν την πρώτη μεταπολεμική
ύφεση στην οικονομία. Στις εκλογές του Σεπτέμβρη
του 1969 οι Χριστιανοδημοκράτες παρέμειναν πρώτο
κόμμα, αλλά οι συνεταίροι τους στη διακυβέρνηση
την περίοδο 1949-66 Φιλελεύθεροι σχημάτισαν
κυβέρνηση με τους Σοσιαλδημοκράτες με καγκελάριο
τον Μπραντ, ο οποίος μέσα σε τρία χρόνια
ανέτρεψε τη μέχρι τότε πολιτική της Βόνης
απέναντι στη Μόσχα και την Ανατ. Ευρώπη, ένα
τολμηρό άνοιγμα που πήρε το όνομα Οστπολιτικ.
Τον Σεπτέμβριο του 1980 ο σοσιαλδημοκράτης Σμιτ
νίκησε τον Βαυαρό Στράους, που ήταν ο υποψήφιος
των Χριστιανοδημοκρατών για την καγκελαρία. Δύο
χρόνια αργότερα, ο υπ. Εξωτερικών Γκένσερ,
ηγέτης των Φιλελευθέρων, άλλαζε συμμαχία:
Ανέτρεψε τον Σμιτ και έφερε στην καγκελαρία τον
Κολ.Ποιο δίδαγμα προκύπτει από τα παραπάνω; Πολύ
απλά ότι οι ανατροπές στη Δ. Γερμανία -και στη
συνέχεια στην ενιαία- δεν γίνονται στη βάση
διακριτών ιδεολογικών και προγραμματικών
προτάσεων, αλλά με συμμαχίες χωρίς ταμπού. Με
άλλα λόγια, το ότι σήμερα δεν υπάρχει κοινός
παρονομαστής κυβερνητικού προγράμματος μεταξύ
Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Αριστεράς δεν
αποκλείει τη μετεκλογική συνεργασία. Ο Σουλτς
και ο Γκάμπριελ γνωρίζουν ότι η όποια βελτίωση
των ποσοστών του SPD θα είναι πρόσκαιρη και ότι
η καθοδική πορεία θα επανέλθει αν μετά τις
εκλογές του Σεπτεμβρίου υπάρξει τρίτος μεγάλος
συνασπισμός.
Χωρίς σύγκρουση δύο κόσμων, χωρίς στρατηγικές
αποκλίσεις για τις εσωτερικές
κοινωνικοοικονομικές ισορροπίες, οι
Σοσιαλδημοκράτες απομακρύνονται από τους
Χριστιανοδημοκράτες. Υστερούν σε ποσοστά, αλλά
έχουν το πλεονέκτημα εναλλακτικών μετεκλογικών
συνεργασιών σε αντίθεση με την CDU-SSU, που δεν
μπορεί να συγκρουσθεί προεκλογικά μετωπικά με
την εναλλακτική και μετεκλογικά να αναζητήσει τη
στήριξή της.
Μπορεί να προκύψει αλλαγή στο Βερολίνο με
καταλυτικές επιδράσεις στην κρίση της ΕΕ -
Ευρωζώνης; Η απάντηση είναι ότι πρόκειται πλέον
για ένα ανοικτό ενδεχόμενο, το οποίο υπό την
προϋπόθεση ότι δεν θα έχει προϋπάρξει
αντισυστημική πλημμυρίδα ανατροπών στην
προεδρική εκλογή στη Γαλλία και στις πρόωρες
βουλευτικές εκλογές στην Ιταλία είναι πολύ
πιθανόν να είναι η τελευταία ευκαιρία για την
Ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση συνολικά.
Γιώργος Καπόπουλος (Έθνος) |
