|
Η χώρα πέρασε μια περίοδο που ήταν πραγματικά
«hot» ως προορισμός επενδυτών. Το πέτυχε σε
μεγάλο βαθμό ο Αντ. Σαμαράς ως πρωθυπουργός,
κτίζοντας προσωπικές σχέσεις και δημιουργώντας
την αίσθηση ότι η Αθήνα είναι ανοικτή για
μπίζνες. Ακόμη και σήμερα οι μεγάλοι επενδυτές
που έβαλαν, και έχασαν, τα λεφτά τους στην
Ελλάδα αναφέρονται σε αυτήν την περίοδο με τα
καλύτερα λόγια. Είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς
τα συστατικά της επιτυχημένης συνταγής, που είχε
λίγο από... Μεσσηνία και κάμποσο από Harvard
Business School. Εσπασε όμως και ένα μεγάλο
ταμπού. Στο παρελθόν, ακόμη και συντηρητικοί
πρωθυπουργοί απέφευγαν να δουν φανερά επενδυτές
μην τυχόν και λερωθούν πολιτικά. Επί Σαμαρά τα
πράγματα άλλαξαν και σήμερα, πρέπει να πούμε, το
Μέγαρο Μαξίμου δεν έχει κλειστές τις πόρτες σε
όσους θέλουν να επενδύσουν. Ο κ. Τσίπρας έχει
υπερβεί τον παλιό του εαυτό, αλλά όχι αρκετά και
πάντως όχι πειστικά. Γύρω του βρίσκεται σε
εξέλιξη ένας διαρκής ανταρτοπόλεμος εναντίον
κάθε ιδιωτικοποίησης και επένδυσης. Συνεργάτες
του λειτουργούν πυροσβεστικά, αλλά δεν
προλαβαίνουν να σβήσουν τις φωτιές που ανάβουν
συνέχεια. Ισως όμως και να μην του πηγαίνει,
τελικά, αυτός ο ρόλος, γιατί είναι ξένος προς το
DNA του. Ισως να βγάζει τον πρωτότυπο εαυτό του
στην Αβάνα ή όταν εξαγγέλλει παροχές.
Το πρόβλημα είναι ότι χωρίς επενδύσεις και ζεστό
χρήμα δεν πάμε πουθενά. Ούτε η χώρα ούτε ο κ.
Τσίπρας. Οι επενδυτές δεν έχουν υπομονή για να
καταλάβουν τα εσωτερικά της κυβέρνησης και του
κόμματος. Οι βετεράνοι, που κάηκαν, έχουν φτάσει
στα όρια των αντοχών τους. Η προοπτική μιας
εκλογικής νίκης της Ν.Δ. θα δημιουργήσει
συνθήκες ευφορίας σε επενδυτικούς κύκλους
διεθνώς. Θα είναι η επανάληψη του λεγόμενου «φαινομένου
Μάκρι», αυτού που συνέβη πριν αναλάβει την
εξουσία στην Αργεντινή ο πρώτος μη λαϊκιστής
ηγέτης μετά τη μεγάλη κρίση.
Και σε αυτήν την περίπτωση, όμως, δεν πρέπει να
έχουμε ψευδαισθήσεις. Η όποια ευφορία θα
εξανεμισθεί μόλις οι πρώτοι γενναίοι πέσουν πάνω
στους γνωστούς ελληνικούς υφάλους, από τη
δημόσια διοίκηση έως τη Δικαιοσύνη. Η Ελλάδα
είναι πια φθηνή, έχει δυνατότητες και εξαιρετικά
ικανό ανθρώπινο δυναμικό. Αλλά για να καταστεί
πειστικός προορισμός σημαντικών κεφαλαίων θα
χρειασθούν μεταρρυθμίσεις και εγγυήσεις
αξιοπιστίας και σταθερότητας. Και μία κυβέρνηση
που δεν θα μιλάει για επενδύσεις χωρίς να
καταλαβαίνει τη γλώσσα των επενδυτών.
Μιχάλης Ιγνατίου (Καθημερινή) |
