|
Στα πιο πρόσφατα πρέπει να συμπεριλάβουμε και τη
δήλωση του στελέχους του Σοσιαλιστικού Κόμματος
Ζεράρ Φιλός, ο οποίος δήλωσε μετά την παραίτηση
Μακρόν από το υπουργείο Οικονομικών: «Επιτέλους
φεύγει. Ηταν ένα λάθος στο κάστινγκ. Αυτό το
φιλελεύθερο ούφο δεν έπρεπε να είχε μπει ποτέ σε
μια κυβέρνηση της Αριστεράς». Τελικώς, ο
Εμανουέλ Μακρόν έγινε πρόεδρος της Γαλλίας και ο
εκλεκτός του Φιλός και του Σοσιαλιστικού
Κόμματος συγκέντρωσε στον πρώτο γύρο το
εκπληκτικό ποσοστό του 6%.
Ο Μακρόν έγινε πρόεδρος παρά το γεγονός ότι δεν
είχε ένα κόμμα από πίσω να τον στηρίξει, αλλά
και να τον τραβάει από το μανίκι. Εκλέχτηκε με
το σπαθί του και το πρόγραμμά του, το οποίο δεν
είχε όλες εκείνες τις υποσημειώσεις των
κομματικών βαρώνων, αυτών που ανταλλάσσουν
προεκλογική στήριξη με τη σίγουρη αποτυχία μετά
τις εκλογές. Τόλμησε να πει τα πράγματα με το
όνομά τους κι εξελέγη πανηγυρικώς. Διέψευσε τη «θεωρία
του πολιτικού κόστους», αυτή που κατατρύχει
προεκλογικώς κάθε μεταρρυθμιστή και την πληρώνει
μετεκλογικώς.
Βεβαίως, η στρατηγική της αλήθειας έχει ρίσκο.
Ειδικά σε μια χώρα όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση
υποστηρίζοντας ότι θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, θα
μειώσει φόρους και εισφορές, δεν θα πληρώνει
κανείς διόδια κ.λπ., και παρ’ όλα αυτά θα μένουν
11 δισ. ευρώ ετησίως για να μοιράζει. Εξάλλου,
ουκ έστιν αριθμός μεταρρυθμιστών που έπεσαν
θύματα του ψεύδους των άλλων.
Τώρα, όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Τα αδιέξοδα
του λαϊκισμού και των ανέξοδων υποσχέσεων είναι
ορατά στους πολίτες. Ο αριθμός των πολιτών που
πληρώνουν τον λογαριασμό των ανερμάτιστων
πολιτικών μεγαλώνει. Τα λεφτά που σκόρπισε –ειδικά
τη μοιραία διετία 2007 - 2009– η κυβέρνηση Κώστα
Καραμανλή έγιναν ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας.
Την ασυναρτησία των πολιτικών που ακολουθεί η
κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ την πληρώνουμε με
στασιμότητα της οικονομίας και όλο μεγαλύτερους
φόρους.
Κανείς δεν ξέρει ποιο είναι το breaking point
του λαϊκισμού, πότε δηλαδή οι υποψιασμένοι στα
ψέματα και τις ανοησίες γίνονται πλειοψηφία και
αποστρέφονται εκείνους που ανέξοδα τους τάζουν
τον ουρανό με τ’ άστρα. Και φυσικά, δεν θα
μάθουμε ποτέ πριν κάποιος το δοκιμάσει. Το
σίγουρο είναι ότι με ημιλαϊκισμούς δεν
καταπολεμείται ο λαϊκισμός. Αντιθέτως, φουντώνει.
Απόδειξη ότι στη Γαλλία τα εργατικά στρώματα που
ψήφιζαν Αριστερά, ασπάστηκαν γρήγορα και πολύ
εύκολα το εξ ορισμού πιο εύπεπτο παραμύθι της
Ακροδεξιάς, το οποίο συνοψίζεται στο σύνθημα «ένας
άλλος, παλιός, κόσμος είναι εφικτός».
Πάσχος Μανδραβέλης (Καθημερινή) |
