|
Αν και σε αυτή τη φάση τον πλανήτη απασχολούν περισσότερα τα
καμώματα του
Trump,
τα οποία την Τετάρτη οδήγησαν τις αγορές στα κόκκινα, σε μια
από τις χειρότερες συνεδριάσεις των τελευταίων μηνών, κακά
τα ψέματα η πρόσφατη εκλογή Μακρόν ήταν μια ανακούφιση για
την Ευρώπη, κάτι το οποίο ανάμεσα σε άλλα φάνηκε και την
πορεία των αγορών, αλλά και την πορεία του ίδιο του ευρώ.
Φυσικά η εκλογή Μακρόν προκάλεσε ανακούφιση, όχι τόσο λόγω
των ικανοτήτων του νεαρού γάλλου πολιτικού, όσο γιατί
απομακρύνθηκε ο εφιάλτης Λεπέν.
Σε κάθε περίπτωση τα ερωτηματικά για τον Μακρόν είναι πάρα
πολλά. Όπως προσφάτως έγραψε ο
Giles Merritt
(ιδρυτής
& Πρόεδρος του «Friends
of Europe»,
ξένος ανταποκριτής των
Financial Times
για 15 χρόνια και αρθρογράφος επί ευρωπαϊκών θεμάτων για 20
χρόνια στον όμιλο
International Herald Tribune),
η
πορεία του Μακρόν προς την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας
αποτελεί φαινομενικά αποτέλεσμα καλής τύχης, μιας και οι
αντίπαλοί του απροσδόκητα βγήκαν εκτός συναγωνισμού.
Ταυτόχρονα, μια τόσο μεγάλη εκλογική νίκη χωρίς την
υποστήριξη ενός συμβατικού κόμματος και χωρίς βουλευτές,
σηματοδοτεί σημαντικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό της
Γαλλίας.
Οι εκλογές της Εθνοσυνέλευσης τον επόμενο μήνα θα
ξεκαθαρίσουν το τοπίο. Αν οι υποψήφιοι που θα κατέβουν
στηρίζοντας το νεοσύστατο και αδοκίμαστο κίνημα του Μακρόν
«En Marche!» καταφέρουν να αποτελέσουν ένα ενωμένο
κοινοβουλευτικό σύνολο, τότε πράγματι ο νέος Πρόεδρος της
Γαλλίας θα έχει καθοριστικό ρόλο. Ειδάλλως, η Γαλλία και οι
Ευρώπη πιθανόν να εισέλθουν σε μια επικίνδυνη περίοδο
αστάθειας.
Μέχρι τα μέσα Ιουνίου, η ήττα της Μαρίν Λε Πεν πρέπει να
θεωρείται ως μια δοκιμασία στην πρόοδο του ακροδεξιού
κόμματός της «Εθνικό Μέτωπο». Με το ένα τρίτο των περίπου 30
εκατομμυρίων ψήφων, η Λε Πεν αντιπροσωπεύει την οργή και την
απελπισία των Γάλλων που απορρίπτουν την ευρωπαϊκή
ολοκλήρωση και οι οποίοι κατηγορούν την παγκοσμιοποίηση για
τα δεινά τους.
Οι Βρυξέλλες και πολλοί ανά την Ευρώπη χαιρέτησαν με
ανακούφιση τη νίκη του Μακρόν, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο.
Θεωρήθηκε ως ο τερματισμός μιας σειράς απροσδόκητων
αναταραχών που άρχισαν με το δημοψήφισμα του Brexit στο
Ηνωμένο Βασίλειο και συνεχίστηκαν με την εκλογή του Ντόναλντ
Τραμπ ως Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ωστόσο ένα πλήγμα για τον λαϊκισμό δεν σημαίνει απαραίτητα
την ήττα του. Η ενθουσιωδώς φιλοευρωπαϊκή στάση του Μακρόν
ως προεδρικού υποψηφίου πρέπει τώρα να εγκριθεί από τους
Γάλλους ψηφοφόρους στον επόμενο γύρο κοινοβουλευτικών
εκλογών και στη συνέχεια να μετατραπεί σε πάγιες πολιτικές
της ΕΕ που θα μπορούσαν να αντιστρέψουν την παρακμή της
Ένωσης.
Η προεκλογική στάση του Εμμανουέλ Μακρόν σε θέματα που
σχετίζονται με την ΕΕ υπήρξε ξεκάθαρη. Είναι μεταξύ εκείνων
που τάσσονται υπέρ της δημιουργίας κοινού προϋπολογισμού της
Ευρωζώνης που θα ελέγχεται από έναν υπουργό Οικονομικών,
την επιβολή ευρωομολόγων για την τόνωση της οικονομικής
σύγκλισης και τη μείωση του χάσματος βορρά-νότου στην ΕΕ.
Η αντιμετώπιση των σοβαρών αδυναμιών της ευρωζώνης είναι
απαραίτητη και εκ πρώτης όψεως η άφιξη του Προέδρου Μακρόν
στο Μέγαρo των Ηλυσίων ανοίγει το δρόμο για την επανέναρξη
της γαλλογερμανικής συνεργασίας που είναι καθοριστικής
σημασίας για την επιτυχία. Ωστόσο, η αποκατάσταση της «ατμομηχανής»
Παρισιού-Βερολίνου δεν θα είναι εύκολη.
Οι πολιτικοί ηγέτες της Γερμανίας, τόσο αριστερά όσο και
δεξιά, θέλουν τη Γαλλία να αναλάβει ταχέως την απελευθέρωση
της αγοράς εργασίας και τη ριζική μεταρρύθμιση των
συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας. Σε αντάλλαγμα, ο Μακρόν και
οποιοσδήποτε τύπος κυβέρνησης είναι σε θέση να σχηματίσει,
επιθυμούν σημαντική χαλάρωση των περιοριστικών πολιτικών της
Ευρωζώνης που καθοδηγούνται από τη λιτότητα.
Μέχρι τις βουλευτικές εκλογές στη Γερμανία τον προσεχή
Σεπτέμβριο, δεν πρόκειται να έχουμε σαφή ένδειξη της
προσέγγισης του Βερολίνου για τις πολιτικές της Ευρωζώνης,
τουλάχιστον μέχρι αργά το φθινόπωρο. Εν τω μεταξύ, ο
Πρόεδρος Μακρόν πρέπει να κινηθεί γρήγορα για να επιλέξει
τις στρατηγικές του και να διαμορφώσει τις δια-κομματικές
συμμαχίες που θα αποτελέσουν μια κυβέρνηση «συνύπαρξης».
Οι προεδρικές εξουσίες θα του επιτρέψουν, σε εξαιρετικές
περιπτώσεις, να προωθήσει τη νομοθεσία χωρίς έγκριση από το
κοινοβούλιο, αλλά ρεαλιστικά χρειάζεται πλειοψηφία
τουλάχιστον 289 ψήφων στη Εθνοσυνέλευση των 577 εδρών.
Σήμερα, αν και οι προεδρικοί υποψήφιοι των δύο μεγάλων
κομμάτων ταπεινώθηκαν, το Σοσιαλιστικό Κόμμα και οι
κεντροδεξιοί Ρεπουμπλικάνοι κυριαρχούν στη συνέλευση με 280
και 194 έδρες αντίστοιχα.
Εάν οι εν πολλοίς μη δοκιμασμένοι και άπειροι
κοινοβουλευτικοί υποψήφιοι που θα πολιτευτούν με το «En
Marche!» είναι κατά κάποιον τρόπο σε θέση να μετατρέψουν τον
προεδρικό θρίαμβο του ηγέτη τους σε μια κοινοβουλευτική
κατολίσθηση, τότε η πολιτική της Γαλλίας πρόκειται να
επανεξεταστεί. Αλλά αν η μακροχρόνια εμπιστοσύνη των Γάλλων
ψηφοφόρων προς τα κυρίαρχα κόμματα εξακολουθεί να υφίσταται,
τότε η προεδρία του Εμμανουέλ Μακρόν κινδυνεύει να είναι
λίγο περισσότερο από μια πύρρειος νίκη. |
