Όπως έγραψε στη στήλη του στους
New York Times
ο διάσημος οικονομολόγος
P. Krugman,
εξετάζοντας τις αντιδράσεις στα φορολογικά σχέδια των
Ρεπουμπλικανών, θυμήθηκα αυτό που έλεγε ο κόσμος για τον
πρώην γερουσιαστή Φιλ Γκραμ, του οποίου οι φιλοδοξίες να
γίνει πρόεδρος δεν ευοδώθηκαν, ενώ ο ίδιος είχε συμβάλει
στην πρόκληση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του
2008: «Ακόμα και οι φίλοι του δεν τον συμπαθούν». Το ίδιο
συμβαίνει και με τη φορολογική «μεταρρύθμιση» των
Ρεπουμπλικανών, ειδικά με την πρόταση της Γερουσίας, η οποία
θα οδηγήσει σε αύξηση της φορολογίας για τους περισσότερους
πολίτες, ειδικά για τη μεσαία και εργατική τάξη, και θα
προσθέσει περίπου 13 εκατ. Αμερικανών στις τάξεις των
ανασφάλιστων, μόνο και μόνο για να καλύψει το κόστος της
μεγάλης μείωσης φορολογίας για επιχειρήσεις. Η κοινή γνώμη
απορρίπτει τις προτάσεις και η αντίδραση θα ήταν ακόμα
μεγαλύτερη αν ο κόσμος καταλάβαινε τι πραγματικά συμβαίνει.
Τουλάχιστον, οι διευθύνοντες σύμβουλοι εταιρειών έχουν
θετική γνώμη για τις προτάσεις; Στην πραγματικότητα όχι τόσο.
Σύμφωνα πάντα με τα όσα γράφει ο
P. Krugman,
οι διευθύνοντες σύμβουλοι ζώντας στον πραγματικό κόσμο των
επιχειρήσεων, όχι στον φανταστικό κόσμο των δεξιών ιδεολόγων,
γνωρίζουν πως οι φορολογικοί συντελεστές δεν είναι τόσο
σημαντικός παράγοντας κατά τη λήψη αποφάσεων για επενδύσεις.
Οπότε συνειδητοποιούν πως ακόμη και τεράστια μείωση της
φορολογίας δεν θα οδηγούσε σε σημαντική αύξηση των
επενδύσεων. Και με αυτήν τη συνειδητοποίηση καταρρέει το
σκεπτικό αυτού του φορολογικού σχεδίου, αφήνοντας πίσω μόνον
ένα σχέδιο ώστε να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι εις βάρος
όλων των υπολοίπων. Η κυβέρνηση Τραμπ υποστηρίζει ότι η
μείωση της φορολογίας επιχειρήσεων θα οδηγούσε σε εκρηκτική
αύξηση των ιδιωτικών επενδύσεων και σε επιτάχυνση της
οικονομικής ανάπτυξης. Επιπλέον, οι καρποί αυτής της
ανάπτυξης θα αρχίσουν να ρέουν από την κορυφή προς τους
Αμερικανούς εργάτες, με τη μορφή υψηλότερων μισθών, και ότι
τα υψηλότερα εισοδήματα θα αυξήσουν τα φορολογικά έσοδα,
οπότε θα καλυφθεί από μόνο του το κόστος των φοροαπαλλαγών.
Ακόμη και αν ίσχυε ένα μέρος αυτής της ιστορίας, θα υπήρχαν πολύ
σημαντικές παρενέργειες, τις οποίες οι Ρεπουμπλικανοί
αποφεύγουν να συζητήσουν. Τελικά, αν μιλάμε για μεγάλη
αύξηση επενδύσεων, από πού θα προέλθουν τα χρήματα; Δεν
υπάρχει στο σχέδιο νόμου ούτε ένα στοιχείο που να κάνει τους
Αμερικανούς να καταναλώνουν λιγότερο και να αποταμιεύουν
περισσότερο. Οπότε τα χρήματα θα πρέπει να προέλθουν από το
εξωτερικό. Από την πώληση μετοχών, ομολόγων και άλλων
περιουσιακών στοιχείων σε ξένους, και μάλιστα σε τεράστια
κλίμακα.
Η εισροή ξένων κεφαλαίων θα αύξανε τη συναλλαγματική ισοτιμία του
δολαρίου και το εμπορικό έλλειμμα κατά περισσότερο από 6
τρισ. δολάρια την επόμενη δεκαετία, σύμφωνα με την πιο
συντηρητική ανάλυση. Το εμπορικό έλλειμμα θα οδηγούσε στην
απώλεια 2 εκατ. θέσεων εργασίας στη μεταποίηση. Οσον αφορά
την οικονομική ανάπτυξη, το μεγαλύτερο μέρος από τα κέρδη θα
το καρπώνονταν οι ξένοι επενδυτές. Ομως μην ανησυχείτε πολύ
γι’ αυτό το ενδεχόμενο. Οι περισσότεροι οικονομολόγοι
συμφωνούν με τους διευθύνοντες συμβούλους που απογοήτευσαν
τον Γκάρι Κον: η μείωση της φορολογίας επιχειρήσεων δεν θα
αυξήσει σημαντικά τις επενδύσεις. Θα οδηγήσει, ωστόσο, σε
εκρηκτική αύξηση του δημοσιονομικού ελλείμματος. Αρα στην
προσπάθεια να περιορίσουν αυτήν την εξέλιξη, οι
Ρεπουμπλικανοί της Γερουσίας προτείνουν τη σημαντική αύξηση
των φορολογικών συντελεστών για την εργατική τάξη. Σύμφωνα
με την επιτροπή φορολογικών υποθέσεων του Κογκρέσου, οι
φόροι θα αυξηθούν, κατά μέσον όρο, για κάθε ομάδα με
εισόδημα κάτω από 75.000 δολάρια τον χρόνο αλλά και για
οικογένειες με υψηλότερο εισόδημα. Οι μόνοι πραγματικοί
κερδισμένοι θα είναι όσοι έχουν εισόδημα πάνω από 1 εκατ.
δολάρια τον χρόνο. Λαϊκισμός! |
