Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο έγραψε προσφάτως
ο Rolf Bosinger υφυπουργός
Οικονομικών της Γερμανίας, αρμόδιος για θέματα φορολογίας
και δασμών. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του
Ιδρύματος Φρίντριχ Εμπερτ (Friedrich Ebert Stiftung). Όπως
έγραψε ο γερμανός υφυπουργός οικονομικών, οι άνθρωποι
περιμένουν οι εταιρείες να καταβάλουν το αναλογούν μερίδιό
τους για το κοινό καλό, είτε πρόκειται για έναν κολοσσό
υψηλής τεχνολογίας, έναν μεγάλο έμπορο επίπλων ή μία αλυσίδα
καφέ. Η Γερμανία, όπως και πολλές άλλες χώρες, χάνουν κάθε
χρόνο δισεκατομμύρια ευρώ από φορολογικά έσοδα, επιτρέποντας
στις επιχειρήσεις να μην καταβάλλουν όσα οφείλουν και να
μετακινούν τα κέρδη τους σε φορολογικούς παραδείσους. Αυτό
εν μέρει συμβαίνει διότι υπάρχουν κενά στη νομοθεσία, αλλά
και επειδή οι εταιρείες ψηφιοποιούν τις δραστηριότητές τους
ολοένα και περισσότερο. Τα μοντέλα ψηφιακών δραστηριοτήτων
προσφέρουν σημαντικές ευκαιρίες τις οποίες οι εταιρείες
μπορούν να εκμεταλλευθούν.
Σύμφωνα με
την άποψη του Rolf Bosinger, αντιθέτως με όσα συμβαίνουν στα
παραδοσιακά οικονομικά μοντέλα που βασίζονται στη βιομηχανία
και τη μεταποίηση, πολλά μοντέλα ψηφιακών επιχειρήσεων δεν
χρειάζεται πλέον να έχουν φυσική παρουσία σε μια χώρα,
διευκολύνοντας έτσι τη συσσώρευση κερδών βάσει του
ευνοϊκότερου φορολογικού καθεστώτος, όπερ σημαίνει πολύ
χαμηλό ή ακόμα και μηδενικό συντελεστή. Εξ ου και
συνεργαζόμαστε με τους εταίρους μας εντός και εκτός
Ευρωπαϊκής Ενωσης, ώστε να διαμορφώσουμε ένα δικαιότερο
φορολογικό σύστημα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της
ψηφιοποίησης. Χρειαζόμαστε εναρμονισμένες προδιαγραφές και
πολυμερή συνεργασία για χάραξη διεθνούς βεληνεκούς
φορoλογικής πολιτικής. Εντέλει, τα διεθνή προβλήματα δεν
μπορούν να επιλυθούν αποκλειστικά σε εθνικό επίπεδο. Είναι η
μονομέρεια αυτή που εκμεταλλεύονται οι εταιρείες και
μετακινούνται σε χώρες με χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές.
Από την άλλη πλευρά, εάν επιτυγχανόταν ένα consensus σε
διεθνές επίπεδο, θα συνέβαλε στην άσκηση πιέσεων και στην
επιβολή δεσμεύσεων στις χώρες με τη χαμηλή φορολογία, ώστε
να αλλάξουν γραμμή πλεύσης και να αποτρέπουν τις
επιχειρήσεις από το να καταβάλλουν τον ελάχιστο φόρο. Τα
τελευταία χρόνια, ο ΟΟΣΑ και η «Ομάδα των Είκοσι»
ισχυρότερων οικονομιών (G20) του κόσμου έχουν σημειώσει
σημαντική πρόοδο στην αντιμετώπιση ζητημάτων, όπως το πλήγμα
που δέχεται η φορολογική βάση ενός κράτους και η μετακίνηση
κερδών εκτός συνόρων.
Αυτό όμως
είναι μόνο το πρώτο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, ώστε να
αντιμετωπισθούν οι περιπτώσεις όπου δεν πληρώνεται καθόλου
φόρος. Οπότε, δεν καλύπτονται περιπτώσεις χαμηλότατης
φορολογίας, όπου μπορεί ο συντελεστής να είναι μόνον 1%. Εδώ
έγκειται το επόμενο βήμα, δηλαδή το να θεσπισθεί ένας
ενιαίος ελάχιστος φορολογικός συντελεστής, κλείνοντας τα «παραθυράκια»
στη φορολογία, που είναι τεράστια και απολύτως νόμιμα προς
το παρόν. Με τον ελάχιστο συντελεστή θεραπεύεις άμεσα την
ασθένεια, δηλαδή το ότι οι εταιρείες εκμεταλλεύονται τις
διαφορές στη φορολόγηση, και δεν ασχολείσαι απλώς με τα
συμπτώματα. Στη Γερμανία διεξάγουμε μια εις βάθος συζήτηση
για την αποτελεσματική φορολόγηση της ψηφιακής οικονομίας,
επειδή ενδιαφερόμαστε να δούμε τους πάντες να καταβάλλουν το
δίκαιο μερίδιο φόρου τους, ώστε η ευημερία της χώρας να μη
βάλλεται. Εξ ου και ο υπουργός Οικονομικών Ολαφ Σολτς
προτείνει έναν ελάχιστο φορολογικό συντελεστή, όπως ο
ελάχιστος μισθός – η ιδέα εδώ είναι να διασφαλιστεί πως οι
πολυεθνικές επιχειρήσεις θα καταβάλουν τουλάχιστον κάποιους
φόρους βάσει ενός ελάχιστου συντελεστή, οπουδήποτε και αν
βρίσκονται στον κόσμο. Τέλος, αυτή η πρόταση ουσιαστικά
σημαίνει πως εάν μια θυγατρική στο εξωτερικό φορολογείται
επί των κερδών χαμηλότερα από έναν συγκεκριμένο ελάχιστο
συντελεστή, η χώρα όπου γίνονται οι πωλήσεις και προέκυψαν
τα κέρδη, μπορεί να ζητήσει να της καταβληθεί η διαφορά από
τη μητρική εταιρεία.
|
