Ένα πολύ
ενδιαφέρον άρθρο το οποίο έγραψε προσφάτως ο Ruth Davidson (ηγέτης των Συντηρητικών της Σκωτίας) θα αναδημοσιεύσουμε
σήμερα.
……………….
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια η Σκωτία διεκδικεί με αξιώσεις
τον τίτλο της πιο πολυάσχολης δημοκρατίας του κόσμου. Είχαμε
βρεταννικές γενικές εκλογές δύο φορές, δύο δημοψηφίσματα (ένα
για την ανεξαρτησία και ένα για το Brexit), εκλογές για το
σκωτικό κοινοβούλιο, καθώς και εκλογές για την τοπική
αυτοδιοίκηση και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Το 2018 θα κάνουμε ένα διάλειμμα. Δεν υπάρχουν
προγραμματισμένες εκλογές κανενός είδους. Οι υπεύθυνοι
χάραξης πολιτικής και οι αναλυτές θα βρουν επιτέλους τον
χώρο να αναπτύξουν ιδέες που, τόσο συχνά τελευταία,
καταπνίγονταν από τα πολωτικά αιτήματα των προεκλογικών
εκστρατειών.
Από την άποψη αυτή, το αποκεντρωμένο κράτος μας θα
χρησιμοποιήσει το 2018 για να παρουσιάσει ένα υπόδειγμα για
τις δημοκρατίες ανά τον κόσμο οι οποίες, όπως και εμείς,
έχουν βιώσει αναταραχή και πρέπει τώρα να αντιμετωπίσουν τις
επιπτώσεις. Σε έναν κόσμο συγκλονισμένο από πολιτικές
αποφάσεις που προκάλεσαν σεισμό. Αυτό σημαίνει, πρώτα και
κύρια, να υπερασπιστούμε εκ νέου τις ελεύθερες αγορές και
την φιλελεύθερη δημοκρατία.
Μία δεκαετία μετά το οικονομικό κραχ, είμαστε αντιμέτωποι με
μία κρίση εμπιστοσύνης στον καπιταλισμό. Στην Βρεταννία,
λιγότεροι από ένας στους πέντε ανθρώπους συμφωνούν με την
δήλωση ότι η επόμενη γενιά θα είναι πλουσιότερη, ασφαλέστερη
και υγιέστερη από την τελευταία. Ως αποτέλεσμα αυτού, η
πίστη στο ελεύθερο επιχειρείν αποδυναμώνεται, ενώ οι
απατηλές υποσχέσεις του σοσιαλισμού έχουν πάλι απήχηση.
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που διενεργήθηκε από την Populus
για το Legatum Institute, μία βρεταννική δεξαμενή σκέψης, τα
τρία τέταρτα των Βρεταννών είναι τώρα υπέρ της πλήρους
εθνικοποίησης όλων των επιχειρήσεων κοινής ωφελείας και της
σιδηροδρομικής υποδομής. Όταν τούς ζητείται να περιγράψουν
τον καπιταλισμό, οι άνθρωποι τον βλέπουν ως «εγωιστικό»,
«άπληστο» και «διεφθαρμένο».
Πρέπει να βάλουμε πιο ψηλά τον πήχυ. Οι ελεύθερες αγορές και
μία φιλελεύθερη οικονομική τάξη συνεχίζουν να είναι οι
καλύτεροι τρόποι για να μειωθεί η ακραία φτώχεια, να
περιοριστεί η ανισότητα και να γίνει ο κόσμος πλουσιότερος,
υγιέστερος, με καλύτερη εκπαίδευση και περισσότερη ισότητα.
Αλλά ενώ αυτό μπορεί να είναι αλήθεια, θα πρέπει να
συνειδητοποιήσουμε ότι οι άνθρωποι δεν νοιώθουν έτσι –και
πρέπει να κάνουμε περισσότερα για να τούς υποστηρίξουμε.
Όσο συναρπαστική και προκλητική μπορεί να είναι στην θεωρία,
η ξαφνική μετάβαση από μία βιομηχανική οικονομία, με
επίκεντρο την μεταποίηση, σε μία κοινωνία βασισμένη στην
γνώση και καθοδηγούμενη από την τεχνολογία, βιώνεται ως επί
το πλείστον ως αποδιοργανωτική από εκείνους που επηρεάζονται
άμεσα.
Έτσι, μαζί με φρέσκα επιχειρήματα, απαιτείται πρακτική δράση
προκειμένου να προσεγγίσουμε εκείνους που οι εμπειρίες τους
τούς οδηγούν να μην έχουν πια εμπιστοσύνη στον τρόπο ζωής
μας. Αυτό σημαίνει να χρησιμοποιήσουμε την δύναμη της
κυβέρνησης για να διαβεβαιώσουμε τους ανθρώπους ότι τούς
στηρίζουμε.
Πάρτε την στέγαση. Στην Βρεταννία, μία οικογένεια με αρχηγό
έναν 30χρονο έχει τις μισές πιθανότητες να διαθέτει
ιδιόκτητο σπίτι απ’ ό,τι στην γενιά των baby-boomers. Οι
τέσσερις στους δέκα 30άρηδες ζουν τώρα σε ενοικιαζόμενες
κατοικίες, ενώ πριν από 50 χρόνια αυτό ίσχυε μόνον για έναν
στους δέκα. Στην Σκωτία, ο αριθμός των νέων ανθρώπων που
ζουν στο νοίκι έχει τριπλασιαστεί τα τελευταία 20 χρόνια.
Αυτό εν πολλοίς οφείλεται στις αυξημένες τιμές των κατοικιών
λόγω έλλειψης προσφοράς –μία αποτυχία της αγοράς. Το 2018 οι
κυβερνήσεις στο Λονδίνο και το Εδιμβούργο θα απλοποιήσουν
τον σχεδιασμό, θα υποστηρίξουν την πιο προσιτή οικονομική
στέγαση και θα δώσουν προτεραιότητα στην υποδομή. Δεν
μπορούμε και δεν πρέπει να αποδεχθούμε μία αγορά στην οποία
η ιδιοκτησία σπιτιού εξαρτάται από την τύχη να έχει κανείς
γονείς με ιδιόκτητο σπίτι που τού το κληροδοτούν όταν
πεθάνουν.
Κοιτάξτε επίσης την εκπαίδευση. Ζούμε τώρα σε έναν κόσμο
στον οποίο ολόκληροι τομείς της αγοράς εργασίας μπορεί να
εξαφανίζονται στον χρόνο που χρειάζεται για να εκπαιδεύσει
κανείς ένα παιδί από το δημοτικό μέχρι την δευτεροβάθμια
εκπαίδευση.
Προκειμένου να βοηθήσουν τους νέους ανθρώπους να
διαπραγματευθούν σε αυτό το νέο τοπίο, οι έξυπνες
κυβερνήσεις θα αντιδράσουν κάνοντας περισσότερα για να
προωθήσουν την τεχνική εκπαίδευση, ώστε να παράσχουν στους
νέους ανθρώπους τις ευπροσάρμοστες δεξιότητες, ιδίως στις
δουλειές του τομέα των υπηρεσιών, που θα τούς βοηθήσουν να
κερδίζουν τα προς το ζην σε έναν προσφάτως αυτοματοποιημένο
κόσμο.
Αν αποτύχουμε να το κάνουμε, απλώς θα ενισχύσουμε τα
αισθήματα δυσαρέσκειας, την αίσθηση ότι η πρόοδος των λίγων
μπαίνει πριν από τις ανάγκες του μέσου εργαζομένου, της
οικογένειάς του και της ικανότητάς του.
Με τα σωστά μέτρα πολιτικής, μπορούμε το 2018 να δείξουμε
ότι η ελεύθερη αγορά και το κράτος δεν είναι σε σύγκρουση
αλλά μπορούν να εργαστούν πλάϊ-πλάϊ για να βελτιώσουν την
ποιότητα της ζωής μας. Ο ρόλος του κράτους μπορεί να είναι
εκείνος του καταλύτη: να παράσχει στους ανθρώπους τις
ευκαιρίες που δεν είχαν –να αγοράσουν ένα σπίτι ή να
αποκτήσουν δεξιότητες– αν αυτό αφηνόταν στις δυνάμεις της
αγοράς.
Για τους κεντροδεξιούς πολιτικούς, αυτό θα πρέπει να είναι ο
οδηγός μας. Δεν πρέπει να χάσουμε την πίστη μας στην δύναμη
του ελεύθερου επιχειρείν και μίας ελεύθερης κοινωνίας. Αλλά
θα πρέπει να έχουμε συνείδηση τού ότι η αγορά μπορεί να
αποτυγχάνει. Θα πρέπει να ψάχνουμε εκείνους τους τομείς όπου
δεν δουλεύει και να χρησιμοποιούμε την κυβέρνηση για να
μετατοπίσουμε το κέντρο βάρους υπέρ των περιθωριοποιημένων.
Η ελεύθερη αγορά έχει φέρει ειρήνη και ευημερία σε
δισεκατομμύρια ανθρώπους. Το 2018, όσοι πιστεύουμε σε αυτήν
ας ανταποκριθούμε σοβαρά στον δικαιολογημένο θυμό που
νοιώθουν εκείνοι που έχουν χάσει την πίστη τους σε αυτήν της
την ικανότητα.
Παρά τα fake news, την δημαγωγία και τον κυνισμό που
δηλητηριάζουν την δημόσια σφαίρα, είμαι αισιόδοξη ότι
μπορούμε να το καταφέρουμε –αν έχουμε την αυτοπεποίθηση να
το υποστηρίξουμε.
|
