Τετάρτη, 00:01 - 07/04/2021

  Tweet

Είμαστε πολύ κουρασμένοι και πρέπει να κερδίσουμε λίγο χρόνο ακόμα. Όμως, όταν λέμε ότι έχουμε κουραστεί, σε ποιον ακριβώς το απευθύνουμε και ποιος μπορεί να κάνει κάτι για την κούρασή μας; Και ποιοι είμαστε εμείς; (μας χώρισα σε κατηγορίες)

Είμαστε αυτοί που φοβόμαστε και ζητάμε από την κυβέρνηση να μας προστατέψει μέχρι να εμβολιαστούμε ή να προχωρήσει περισσότερο ο εμβολιασμός. Είμαστε αυτοί που φοβόμαστε αλλά δεν αντέχουμε άλλο τους περιορισμούς και θέλουμε η κυβέρνηση να χαλαρώσει τα μέτρα. Αλλά κι αυτοί που δεν νιώθουμε φόβο, δεν αντιλαμβανόμαστε τους κινδύνους, θέλουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς μέτρα.

Είμαστε όσοι ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες και ένα χρόνο τώρα ζουν με τον τρόμο να περάσουν την πόρτα του σπιτιού τους επειδή οι γύρω τους φέρονται ανεύθυνα.

Οι νεαρής ηλικίας που στατιστικά δεν κινδυνεύουν αλλά έχουν άγχος γιατί συγκατοικούν με μεγαλύτερους ανθρώπους, αλλά και οι νέοι που δεν συνειδητοποιούν τον κίνδυνο για τους ανθρώπους του στενού τους περιβάλλοντος. Οι 40ρηδες που λίγο πριν αγωνιούσαμε για τους υπερήλικες γονείς μας, αλλά με τα νέα δεδομένα φοβόμαστε πια για εμάς τους ίδιους.

Όσοι φοβόμαστε αλλά κάνουμε εκπτώσεις, συναντάμε φίλους γιατί δεν αντέχουμε άλλο, αλλά και όσοι έχουμε μήνες να δούμε τους δικούς μας που μένουν σε άλλες πόλεις. Αυτοί που δεν φοράμε μάσκα, που θεωρούμε ότι όλο αυτό περιορίζει την ελευθερία μας. Αλλά και όσοι τηρούμε τα μέτρα με κάθε κόστος, που αντιλαμβανόμαστε ότι ζούμε ένα κοσμοϊστορικό γεγονός που μας υπερβαίνει.

Όλοι εμείς που είδαμε κάποιον δικό μας να υποφέρει, αλλά και αυτοί που χάσαμε κάποιον και συντετριμμένοι λέμε, μη πιστεύετε αυτούς που λένε ότι ο ιός είναι μια γρίπη.

Είμαστε αυτοί που δεν συμπαθούν την κυβέρνηση, που φωνάζουμε για τα ΜΜΕ αλλά δεν έχουν πρόβλημα με τις διαδηλώσεις, που δεν εμπιστεύονται τους θεσμούς και σε κάθε αστοχία βρίσκουν ευκαιρία να επιβεβαιώσουν την κριτική τους στο σύστημα. Αλλά και όσοι βλέπουν τα λάθη όμως αντιλαμβάνονται πόσο κρίσιμη είναι η κατάσταση, ότι είναι η στιγμή της πειθαρχίας και της συστράτευσης σε έναν κοινό αγώνα επιβίωσης.

Είμαστε αυτοί που μένουμε μόνοι και έχουμε κουραστεί από τη μοναξιά, όσοι μένουμε με άλλους που δεν τα πάμε καλά, όσοι δουλεύουμε από το σπίτι με παιδιά που κάνουν μάθημα στον ίδιο χώρο και έχουμε φρικάρει από τις εντάσεις και την κλεισούρα.

Είμαστε όλοι εμείς, με λίγα λόγια, αυτοί που τηρούν τα μέτρα περισσότερο ή λιγότερο, πολύ ή καθόλου – αλλά δεν είμαστε αυτοί που τους αρέσουν τα μέτρα και οι άλλοι που δεν τους αρέσουν. Σε κανέναν δεν αρέσουν τα μέτρα. Όμως, με 480 εισαγωγές τη μέρα, 70 θανάτους, απανωτά ημερήσια ρεκόρ σε κρούσματα, διασωληνωμένους και νεκρούς, και με το σύστημα Υγείας πολύ πάνω από τα όριά του, τα μέτρα, ακόμα κι αν δεν μας επιβάλλονταν, θα έπρεπε να τα εφεύρουμε.

Με τη χθεσινή αναπροσαρμογή κερδίσαμε κάποιες «μικρές ανάσες ελευθερίας που θα βοηθήσουν στην καλύτερη τήρηση των μέτρων», όμως η κοινωνική πίεση προς τη χαλάρωση, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε σενάρια καταστροφής. Πώς να το πεις αυτό χωρίς να ακούγεσαι διδακτικός; Ποιος να δείξει συγκατάβαση στην κούρασή μας, όταν ο ιός είναι παντού, μεταδίδεται πανεύκολα και είναι πιο επικίνδυνος, όταν δεν νοιάζεται για καταμερισμό των ευθυνών, δεν υπολογίζει ότι είμαστε λίγο πριν το τέλος να μας λυπηθεί; Πώς θα πειστούμε ότι περαιτέρω χαλάρωση της συμπεριφοράς μας σημαίνει άνθρωποι στοιβαγμένοι έξω από τις ΜΕΘ, ασθενοφόρα που στριμώχνονται στις πύλες των νοσοκομείων, κάποιες ακόμα χιλιάδες θάνατοι;

Πώς θα πειστούμε να προσέχουμε; 

Όπως και στην ενηλικίωση, οι περισσότερες ελευθερίες που ζητάμε σημαίνουν περισσότερες υποχρεώσεις. Όσο περισσότερο κυκλοφορούμε τόσο πιο πολύ πρέπει να προσέχουμε, η όποια χαλάρωση στα μέτρα σημαίνει μεγαλύτερη επαγρύπνηση, βαρύτερη ευθύνη για εμάς και τους γύρω μας. Η εικόνα που αναρτήθηκε και έγινε viral την περασμένη Κυριακή από γιατρό του νοσοκομείου και δείχνει την είσοδο του Ευαγγελισμού σε εφημερία, θα έπρεπε να προβάλλεται κάθε τόσο στους δέκτες μας σαν υπενθύμιση του πού βρισκόμαστε. Τα περισσότερα από 40 ασθενοφόρα που έφτασαν, τελικά κατευθύνθηκαν στο Σισμανόγλειο και το Αμαλία Φλέμινγκ γιατί κρεβάτια στον Ευαγγελισμό δεν υπήρχαν. Το Εθνικό Σύστημα Υγείας με τις συνεχώς προστιθέμενες –αλλά όχι ανεξάντλητες– εφεδρείες, και με τη συνδρομή του ιδιωτικού τομέα, αγωνίζεται σε συνθήκες ασφυξίας. Αυτό θα πρέπει να σκεφτόμαστε κάθε φορά που βγαίνουμε έξω από το σπίτι χωρίς μάσκα, που λέμε δεν τρέχει τίποτα, που νιώθουμε άτρωτοι και ζητάμε τη ζωή μας πίσω... Η ελευθερία μας περνάει μέσα από τα νοσοκομεία, όταν ανασάνουν αυτά θα έχουμε κι εμείς τις ανάσες που δικαιούμαστε.

Το μικρό τσιμπιματάκι στο μπράτσο σταδιακά θα μας ελευθερώσει, και ο καλός καιρός. Μάσκα, αποστάσεις, μέτρα υγιεινής, όπου και να πηγαίνουμε, ό,τι και να κάνουμε, αποφυγή συγχρωτισμών, αποφυγή εσωτερικών χώρων, όχι μαζώξεις σε σπίτια, τεράστια προσοχή, υπομονή, προσμονή για καλύτερες μέρες.

Δήμητρα Γκρους (Athens Voice)