Και σε αυτή τη περίπτωση, βέβαια, οι κυβερνήσεις της Δύσης –σε αντίθεση με το Κρεμλίνο– έχουν το μειονέκτημα ότι πρέπει να λογοδοτούν σε εκλογικά σώματα, τα οποία μεταπολεμικά, ειδικά στον ένθεν του σιδηρού παραπετάσματος κόσμο, ήταν δημοκρατικά και ευημερούντα. Αυτή η επιστροφή στον γεωπολιτικό κυνισμό και η υπενθύμιση ότι οι συγκρούσεις, η απειλή του πολέμου είναι δυστυχώς συνυφασμένες με την ανθρώπινη κατάσταση, βρίσκουν την Ευρώπη πλήρως αποδιοργανωμένη.

Η στάση της Γερμανίας έναντι της Ουκρανίας, όπως αυτή εκδηλώθηκε είτε με τις δηλώσεις του απολυμένου πλέον αρχηγού του Ναυτικού είτε με την έμμεση απαγόρευση εξαγωγής γερμανικών όπλων προς το Κίεβο, είναι μια κίνηση που υποδηλώνει ουδετερότητα και μια φιλική χειρονομία προς τη Μόσχα. Οι πιο θεωρητικές προσεγγίσεις που ακούγονται χαμηλοφώνως στο Παρίσι εντάσσονται, επίσης, σε αυτό το πλαίσιο. Οι μεγάλοι της Ε.Ε. επιθυμούν μια συνεκτική στάση έναντι της Ρωσίας· εμμέσως πλην σαφώς, παραδέχονται το δικαίωμα της Μόσχας σε ζώνη επιρροής στην Ανατολική Ευρώπη, παράλληλα όμως, δίχως το προστατευτικό δίχτυ των αμερικανικών όπλων δυνάμεων, η Ευρώπη είναι στην πραγματικότητα θήραμα.

Εκτός Ε.Ε. πλέον, το Ηνωμένο Βασίλειο έχει πολύ μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και αυτό φαίνεται. Η εσωτερική πολιτική τήξη του Μπόρις Τζόνσον αίφνης μοιάζει ένα πρόβλημα που θα λυθεί (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο), αλλά η βρετανική εξωτερική πολιτική είναι κρυστάλλινη.

Ενας πόλεμος μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας θα προκαλέσει αναταράξεις και στην εφοδιαστική αλυσίδα, σε μια παγκόσμια οικονομία η οποία ήδη μαστίζεται από την τιμή της ενέργειας. Η Ουκρανία παραμένει ο σιτοβολώνας της Ευρώπης με ρεκόρ εξαγωγών σιτηρών κάθε χρόνο. Η Ελλάδα δεν μπορεί να τα παρακολουθεί όλα αυτά δίχως ανησυχία. Ο αναθεωρητισμός ανορθώνεται και –τουλάχιστον έως τώρα– λίγα πράγματα φαίνεται ότι είναι ικανά να τον σταματήσουν.

Βασίλης Νέδος (Καθημερινή)