Τρίτη, 00:01 - 27/04/2021

  Tweet

Αυτές τις δύσκολες μέρες θυμάμαι το 2015 και εκείνο το 62% των ενήλικων πολιτών αυτής της χώρας που εμμέσως  έδωσε, με το «ΟΧΙ» του στο δημοψήφισμα, το δικαίωμα στην κυβέρνηση να διαπραγματευτεί την παραμονή μας στο Ευρώ. Και αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε σήμερα στην ίδια χώρα αν η πανδημία την έβρισκε έξω από τον θόλο της ενωμένης Ευρώπης. Το παράδειγμα δείχνει ότι δεν υπάρχουν νέοι που κάνουν λάθος και γέροι που κάνουν το σωστό ή αντιστρόφως, αλλά υπάρχουν πολίτες που αποφασίζουν για την τύχη τόσο τη δική τους όσο και των συνανθρώπων τους. Πολίτες που αντιστέκονται ή παρασύρονται, πολίτες που μετρούν ή αδιαφορούν, πολίτες που φροντίζουν να ενημερώνονται από τους ειδικούς και πολίτες που εμπιστεύονται  τους κομπογιαννίτες.

Οι παλιότεροι θυμούνται το ραδιενεργό(;) νερό του Καματερού που θεράπευε τον καρκίνο το οποίο μάλιστα διέθεταν δωρεάν στρατιωτικά αυτοκίνητα σε πλατείες. Πολλοί ασθενείς παράτησαν την θεραπεία τους και εμπιστεύτηκαν τη ζωή τους στο νερό της βρύσης του απατεώνα δικηγόρου. Την Αγία Αθανασία του Αιγάλεω που εκμεταλλευόμενη τη «δερμογραφία», μια σπάνια κληρονομική ασθένεια, έγραφε ανορθόγραφα μηνύματα στο στήθος της εμφανιζόμενη ως αντιπρόσωπος του Θεού επί της Γης. Δεν δίστασε μάλιστα να πεθάνει και να αναστηθεί ξαφρίζοντας ενδιαμέσως τις περιουσίες των αφελών πιστών της. Κατά καιρούς έρχονται στην επιφάνεια διάφορες τερατολογίες,  όπως πρόσφατα η «φραπελιά» που επίσης θεράπευε τον καρκίνο, και βρίσκουν κοινό από όλες τις ηλικίες, τα φύλα και τα κοινωνικά στρώματα. Αρκεί να υπάρχει ο επιτήδειος που τις πλασάρει. Αλλά και στην πολιτική ακούμε διάφορα «παράξενα και όμως αληθινά» όπως την κατάργηση των μνημονίων με ένα άρθρο και ένα νόμο. Συμβαίνουν και στις καλύτερες των οικογενειών αλλά και των κομμάτων.

Η άρνηση της πραγματικότητας, η αμφισβήτηση της επιστήμης, η καχυποψία στην άποψη των ισχυρών, η ανυπακοή στην κυβέρνηση είναι διαγενεακές αντιδράσεις που εκδηλώνονται σε όλες τις κοινωνίες. Ο αντισυστημισμός είναι χαρακτηριστικό των προηγμένων δυτικών κοινωνιών οι οποίες παρόλη την εντατική εκπαίδευση υψηλού επιπέδου που απολαμβάνουν συνεχίζουν να αμφισβητούν τα αυτονόητα σε σημαντικό ποσοστό. Η Ελλάδα φυσικά έχει την τιμητική της. Τα ποσοστά των ηλικιωμένων οι οποίοι εμβολιάζονται κατά προτεραιότητα το αποδεικνύουν. Ένας στους τρεις άνω των 80 δεν πήγε να εμβολιαστεί. Στην ηλικιακή ομάδα 60-64 εμβολιάστηκε μόνο το 60%. Η οικονομία στενάζει, τα σχολεία είναι κλειστά, τα νοσοκομεία φρακαρισμένα, τα κρούσματα και οι νεκροί παραμένουν ψηλά και όμως σημαντικό ποσοστό των πλέον ευπαθών ομάδων μένει αδιάφορο στον εμβολιασμό, δηλαδή τον πιο σίγουρο τρόπο να αντιμετωπίσουμε τον φονικό ιό. Μια ολόκληρη κοινωνία παραμένει σε ομηρία αλλά υπάρχει πολύς κόσμος που αρνείται, που διστάζει, που περιμένει να δει, που διακινδυνεύει αφελώς χωρίς να το καταλαβαίνει. Και δεν είναι νέοι.

Στο παιχνίδι της άρνησης δυστυχώς υπεισέρχεται και η πολιτική. Αλήθεια, γιατί δεν είδαμε καμπάνιες κομμάτων της αντιπολίτευσης υπέρ του εμβολιασμού; Δεν τους αφορά η υγεία και η ασφάλεια των πολιτών; Των ψηφοφόρων τους;  Γιατί εμβληματικές ηγετικές περσόνες που έσπευσαν πρώτες να εμβολιαστούν και καλά έκαναν, δεν βγαίνουν τώρα για να πείσουν τον κόσμο να εμβολιαστεί;  Γιατί κρύβονται; Μήπως γιατί νομίζουν ότι η πιθανή αποτυχία του εμβολιαστικού προγράμματος και η συνέχιση της υγειονομικής κρίσης θα επιβαρύνει πολιτικά μόνο την κυβερνητική παράταξη; Μήπως βλέπουν την πανδημία ως πεδίο μικροπολιτικής εκμετάλλευσης και όχι ως εθνικό πρόβλημα; Στην αρχή μας έλεγαν ότι είναι μια απλή γρίπη, μετά ανησυχούσαν για τα ατομικά δικαιώματα, δεν πίστευαν ότι σε ένα χρόνο θα υπάρχει εμβόλιο, αναλάμβαναν το ρίσκο για το συνωστισμό σε πορείες και διαδηλώσεις ενώ σε κάθε κυβερνητικό μέτρο, επιτυχημένο ή μη, ζητούσαν την ίδια στιγμή αυτό και το αντίθετό του. Αλλά για την αποτυχία αυτής της πολιτικής, ειδικά της αριστεράς, η απόδειξη είναι οι δημοσκοπήσεις.

Αλλά και η κυβέρνηση παρόλη τη γενικώς θετική της στάση και δράση στο υγειονομικό πρόβλημα  δεν έδειξε να υπερασπίζεται σθεναρά τα μέτρα που η ίδια επέβαλε δημιουργώντας την αίσθηση ότι δεν τα πίστευε και τόσο, δίνοντας την εικόνα ότι δεν ήταν και τόσο αναγκαστικά. Ειδικά μετά τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης απέσυρε την αστυνομία από τους δρόμους αρνούμενη να εφαρμόσει το νόμο και αυτή είναι μια από τις αιτίες του συνεχιζόμενου υψηλού αριθμού κρουσμάτων. Όμως απέναντι στην υγεία των ανθρώπων δεν υπάρχει κανένα πολιτικό κόστος. Ειδικά από μια παράταξη που δεν έχει λόγο να ανησυχεί για τη δημοτικότητά της. Βλέπουμε λοιπόν ότι η δύναμη της άρνησης δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη, παράγει πολιτικό και κοινωνικό αποτέλεσμα. Τελικά, οι κυβερνήσεις δεν είναι παντοδύναμες.

Η πανδημία εκτός των άλλων μας γνώρισε και μια ύπουλη επίθεση κατά της επιστημονικής αλήθειας αλλά και της αντίστοιχης και πολύ φυσιολογικής, επιστημονικής αβεβαιότητας ειδικά σε αυτήν την πρωτόγνωρη υπόθεση. Η στοχοποίηση των μελών της επιτροπής των λοιμωξιολόγων ήταν ότι χειρότερο θα μπορούσε να γίνει και όμως έγινε. Όχι ευθέως από κόμματα αλλά μέσω κύκλων, τρολ, δημοσιευμάτων και παντός είδους επίσημων και ανεπίσημων πηγών που στόχευαν στη διασπορά της αμφιβολίας και εν τέλει στην άρνηση. Το καταγεγραμμένο υψηλό ποσοστό των αρνητών του εμβολίου  είναι μια νίκη όλων αυτών.  Ευτυχώς η κυβέρνηση το κατάλαβε έστω και αργά και φρόντισε να προστατεύσει την επιτροπή με το ακαταδίωκτο, αρνούμενη να δημοσιεύσει τα πρακτικά των συνεδριάσεων που ζητούσε η αντιπολίτευση. Το δήθεν δημοκρατικό δικαίωμα να τα κάνεις όλα μπάχαλο είναι ένα δείγμα  ολοκληρωτικής λογικής το οποίο ταλανίζει εδώ και δεκαετίες αυτόν τον τόπο. 

Είναι γνωστό ότι πολλοί σοβαροί άνθρωποι άριστοι γνώστες του αντικειμένου τους αποφεύγουν να αναλάβουν δημόσιο πόστο  φοβούμενοι τις μηνύσεις, δηλαδή την εμπλοκή τους σε μακρόχρονες δικαστικές περιπέτειες. Είναι παράλογο ενώ  ζητάμε τα φώτα από κάποιους επιστήμονες παγκόσμιας κλάσης την ίδια στιγμή να τους αφήνουμε έρμαιο των διαθέσεων κάθε πολίτη που έχει διαφορετική άποψη ή και «άποψη». Ο επιστήμονας δεν μπορεί να αποφασίζει για τόσο σημαντικά και ευαίσθητα πράγματα φοβούμενος το «μπλέξιμο». Τελικά η χειρότερη κληρονομία αυτή της ιστορίας θα είναι η αυξημένη αμφισβήτηση της επιστημονικής γνώσης. Η ενοχοποίηση του ειδικού. Ένα ακόμα καρφί στην Ελλάδα της προβληματικής εκπαίδευσης.

Λεωνίδας Καστανάς (Athens Voice)