Είναι προφανές, ότι το ζητούμενο δεν είναι να διασφαλίσουμε μόνο την οικονομική ανάπτυξη, δια της αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης. Αλλά να αποφύγουμε την υπονόμευση της  ποιότητας του βιοτικού επιπέδου μας.  

Αν όμως οι εθνικές οικονομίες και τα τραπεζικά  συστήματα καταρρεύσουν από την δίνη των τεράστιων δαπανών (αποζημιώσεις, αποκατάσταση του περιβάλλοντος, μη εξυπηρετούμενα δάνεια, ακριβή ενέργεια κτλ) ποιες θα είναι οι συνέπειες για τις αναπτυγμένες κοινωνίες της Δύσης;

Σε κάθε περίπτωση ο στρατηγικός σχεδιασμός  που θα προλάβει την κλιματική κρίση θα πρέπει να καταστεί, άμεσα, μέρος της συνείδησης του πολίτη. Και ο πιο άμεσος τρόπος είναι οι οικονομικές επιπτώσεις των κινδύνων στον προυπολογισμό κάθε οικογένειας. Ενώ ταυτόχρονα, επιβάλλεται η μετατροπή του εκπαιδευτικού συστήματος κάθε χώρας σε μηχανισμό καλλιέργειας συνειδήσεων που θα αντιλαμβάνονται τις απειλές των αιφνίδιων περιβαλλοντικών  μεταβολών.

Μέχρι τώρα, περιοριζόμασταν στην ταύτιση της οικολογικής ηθικής με μία φαντασιακή κατάσταση, στο πλαίσιο ενός «προοδευτικού λαϊκισμού». Σήμερα όμως, έχουμε τα πρώτα δείγματα που μεταφράζονται σε πολύ άμεσες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες. Μέχρι πρότινος, κάποιος επένδυε στην «ηδονή της ηθικής» μιλώντας για την διαφαινόμενη κλιματική αλλαγή. Από δω και πέρα, θα αναγκαστεί να συμμετάσχει έμπρακτα και συγκεκριμένα  στην αντιμετώπισή της.

Σε ό τι αφορά την εθνική μας υπόθεση, τα ταμεία του κράτους έχουν ήδη υποστεί  πλήγμα από τις πυρκαγιές στην Β. Εύβοια και στην Αττική. Και τις πλημμύρες τον προηγούμενο χρόνο στην Θεσσαλία. Κι αυτό είναι μόνο ένα δείγμα για το τι μπορεί να ακολουθήσει στα επόμενα χρόνια, αν δεν υπάρξει ένα στρατηγικό σχέδιο πρόληψης και «περιβαλλοντικής ασφάλειας» διάφορων περιοχών. 

Ο επικείμενος  κλιματικός νόμος βασίζεται  περίπου σε τέσσερις πυλώνες: στην επιστημονική τεκμηρίωση , στην ενιαία δράση, στους  πολίτες που θα βρεθούν στο επίκεντρο της προσπάθειας και τέλος, στον πολιτικό συντονισμό, στην συνεννόηση και στην συναίνεση.

Από τα παραπάνω, κρατώ περισσότερο την επιτακτική ανάγκη του πολιτικού συντονισμού και την σημασία της επιτελικής διαχείρισης. Κάτι που αποτελεί, μία εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, αφού προυποθέτει την παραχώρηση πολλών αρμοδιοτήτων σε ένα κεντρικό φορέα. Που αυτή την στιγμή, τον αποτελεί το νεοσύστατο Υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας.

Ας μην ξεχνάμε επίσης, την αποσπασματικότητα που υπήρχε ως τώρα, στην κλιματική πολιτική των κυβερνήσεων, με πάνω από δέκα φορείς να ασχολούνται αλλά να μην συντονίζονται από κανέναν.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη: η νέα «ιδεολογία» που παγιώνεται πια σε όλες τις δυτικές κοινωνίες και στην πραγματικότητα, ενώνει περιβάλλον, χρήμα και κράτος δικαίου. Ίσως δεν έχει ακόμα το όνομα που της αξίζει αλλά παίρνει σάρκα και οστά στην  πράξη. Αρκεί να παρατηρήσει κανείς ότι στις πρόσφατες γερμανικές εκλογές, το FDP (κόμμα των Φιλελευθέρων) πήρε στους νέους ψηφοφόρους, 23% και ακολούθησαν οι Πράσινοι με 22%!

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οπαδός της προτεσταντικής ηθικής για να δεχτεί ότι το χρήμα αποτελεί πάντα,  μία κρίσιμη νόρμα για την ρύθμιση του πολιτισμού μας. Και κατά τεκμήριο, τον  παράγοντα που μπορεί να δώσει καθαρά στοιχεία για τις δραματικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στη ζωή μας.

Αν χρεοκοπήσουν οι οικονομίες μας, αυτόματα θα χρεοκοπήσουν οι δημοκρατίες μας, το κράτος δικαίου, οι ελευθερίες και κυρίως οι παροχές που απολαμβάνουμε σήμερα στον ανταγωνιστικό αλλά ασφαλή καπιταλιστικό μας κόσμο. 

Ανδρέας Ζαμπούκας (Athens Voice)