Δευτέρα, 00:01 - 14/10/2019

  Tweet

Ετήσιο κέρδος 15% στα λεφτά που θα επενδύσετε, καταπληκτικό ηλιόλουστο καιρό και πολύ όμορφες γραμματείς». Και μετά κάθισε κάτω. Θα μου πείτε τώρα, σιγά την φάτσα για να την επικαλούμαι. Με 11 χρόνια πρωθυπουργίας και με προσωπική περιουσία 6,5 δισ. ευρώ, δεν τον λες και αποτυχημένο. Μπορεί να είναι απεχθής, αλλά looser δεν είναι. Κι αν η πολιτική του υστεροφημία υπονομεύτηκε ανεπανόρθωτα απ’ αυτά τα σιχαμένα μπούνγκα-μπούνγκα πάρτι με ανήλικες, κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ως επιχειρηματίας δεν μιλούσε την γλώσσα των ανά τον κόσμο συναδέλφων του. Ηξερε λοιπόν ότι οι λεφτάδες των καπιταλιστικών μητροπόλεων απαιτούν συγκεκριμένα πράγματα για να αποφασίσουν ένα επενδυτικό ταξίδι των χρημάτων τους (και των ίδιων φυσικά) προς την περιφέρεια: λίγα λόγια, σοβαρές προϋποθέσεις (αν όχι βεβαιότητα) κέρδους και καλοπέραση.

Το «πακέτο» αυτό μπορεί να φέρνει πραγματική αναγούλα σε κάποιον μεροκαματιάρη που ζει μέσα στην εργασιακή ανασφάλεια, στην οικονομική στενότητα και στην κοινωνική μιζέρια ανατρέφοντας τα παιδιά του με την μετάλλαξη του σκατού του σε παξιμάδι, πλην τα αναπτυξιακά νομοσχέδια ποτέ δεν αφορούσαν τους κολασμένους και τους κακοπερασμένους αυτής της Γης. Αν αποδειχθούν πετυχημένα μπορεί να βελτιώσουν τις συνθήκες εργασίας και τις αμοιβές της φτωχολογιάς, όμως κανένας υπουργός ανάπτυξης και επενδύσεων ανά την υφήλιο δεν έφτιαξε έναν νόμο που απευθυνόταν στον δικό της τρόπο σκέψης. Αν το έκανε, απλώς θα ήταν ένας αποτυχημένος υπουργός. Μελέτησα την κριτική του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, του Βαρουφάκη αλλά και ολίγον του ΚΙΝΑΛ για το αναπτυξιακό νομοσχέδιο. Ηταν αξιολύπητες, καθότι προσπάθησαν να απαντήσουν στα θέματα της σκληρής πραγματικότητας με επιχειρήματα ηθικοπλαστικής φύσεως. Μέσα απ’ όλες τις περικοκλάδες τους, αυτό που τελικά έβγαινε ήταν η κριτική τους στην κυβέρνηση ότι είναι στο πλευρό των επιχειρηματιών και όχι του λαού. Σαχλαμάρες. Οταν προσπαθεί κάποιος να φέρει την ανάπτυξη φωνάζοντας συνθήματα, είναι σαν να προσπαθεί να βάλει μπροστά ένα αυτοκίνητο όχι χρησιμοποιώντας τη μίζα αλλά ψιθυρίζοντας βουντού και ξόρκια. Η ανάπτυξη έρχεται όταν ξεπροβάλλουν λεφτά που είναι κρυμμένα σε έναν φορολογικό παράδεισο ή μπαζωμένα με αρνητικό επιτόκιο σε κάποια γερμανική τράπεζα και αποβιβαστούν στην Ελλάδα για να μεταμορφωθούν σε κάτι που βγάζει περισσότερα λεφτά. Εργοστάσιο, ξενοδοχείο, μαρίνα, καζίνο ή ό,τι άλλο. Το χρήμα αυτό –και μιλάμε για πολύ χρήμα– δεν το ‘χει στην ιδιοκτησία του ούτε κανένας βασανισμένος προλετάριος που στριφογυρίζει την εργατική τραγιάσκα του στα τίμια ροζιασμένα χέρια του, ούτε καμιά ευγενική διανοουμενίστικη ύπαρξη που ψάχνει τρόπο να σώσει την ψυχή της. Κάτι αδίστακτοι κουστουμάτοι είναι, με πούρο στο στόμα και την απληστία στο μάτι, που το youporn φτιάχνει γι’ αυτούς ολόκληρα σενάρια περιπτύξεων με τις πειθήνιες γραμματίνες τους μέσα στα αστραφτερά τους γραφεία. Ξέρω, ξέρω, είναι αποκρουστικό. Είναι όμως και απολύτως πραγματικό. Λυπάμαι, αυτός είναι ο κόσμος μέσα στον οποίον παλεύουμε να επιβιώσουμε. Κι έπειτα, καλό είναι να μην μένουμε σε στερεότυπα, όσο κι αν αυτά υποστηρίζουν τη γνώριμη πολιτοϊδεολογική μας μυθολογία. Κανένας δεν έγινε πλούσιος όντας ολημερίς ξαπλωμένος στους ήλιους και κουτουπώνοντας ολονυχτίς τις ιδιαιτέρες τους. Οι πελώριες περιουσίες γίνονται με καινοτομία και σκληρή δουλειά. Αρα καιρός να διαλέξουμε δόγμα και την αντίστοιχη μυθολογία από πίσω του. Είτε «εμείς είμαστε με τον λαό και όχι με το κεφάλαιο», είτε την ρήση του Βίλι Μπραντ «τα σημερινά τους κέρδη, είναι οι αυριανές επενδύσεις και οι μεθαυριανές θέσεις εργασίας».

Δημήτρης Ευθυμάκης (Protagon)