Τετάρτη, 00:01 - 12/08/2020

  Tweet

Ηταν τον Μάιο του 1975, δέκα μήνες μετά την πτώση του χούντας, κατά την πρώτη συνάντηση Καραμανλή – Ντεμιρέλ στις Βρυξέλλες. Είχα καλύψει την επίσκεψη αυτή και ακόμη θυμάμαι το κλίμα ευφορίας που είχε επικρατήσει μετά τη συμφωνία αυτή. Λίγο αργότερα όμως οι Τούρκοι αθέτησαν την υπογραφή τους, επιμένοντας στο ζήτημα της συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο.
 

Σαράντα πέντε χρόνια αργότερα – και ύστερα από αλλεπάλληλες επικίνδυνες προκλήσεις στην περιοχή αυτή – το πρόβλημα αυτό παραμένει άλυτο, ενώ τώρα έχουν προστεθεί και οι διεκδικήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, για να μη μιλήσουμε για το Μεταναστευτικό και για όλα τα άλλα. Αυτό όμως που είναι αδιανόητο είναι ότι ακόμη και όσα έχουμε συμφωνήσει οι Τούρκοι δεν τα τηρούν. Οπως η συμφωνία της Βουλιαγμένης του 1988 που προέβλεπε, μεταξύ πολλών άλλων, ότι δεν θα διεξάγονται ασκήσεις κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου και των θρησκευτικών εορτών. Πράγμα που φυσικά δεν συμβαίνει όλα αυτά τα τελευταία χρόνια. Καλό θα ήταν λοιπόν, αν ξεκινήσουν οι περιώνυμες διερευνητικές επαφές, να συμφωνηθεί πρώτα απ’ όλα ότι πρέπει να εφαρμοστούν όσα έχουν συμφωνηθεί έως σήμερα και μετά βλέπουμε.

Και ως προς τη Χάγη, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι η μόνη δυνατή λύση με βάση το Διεθνές Δίκαιο, στην περίπτωση που δεν τα βρούμε. Μόνο που και οι δύο πλευρές θα πρέπει να κατανοήσουν – και αυτό είναι που αναδεικνύεται ως το πιο δύσκολο ζήτημα – ότι το Διεθνές Δικαστήριο δεν πρόκειται να ικανοποιήσει σε απόλυτο βαθμό καμία από τις δύο πλευρές. Οταν λοιπόν καλλιεργείται και στις δύο χώρες ένα κλίμα άκρατου εθνικολαϊκισμού απλώς για να εξυπηρετηθούν κομματικές σκοπιμότητες ή για να καλυφθούν άλλα προβλήματα, όπως συνέβη με την περίπτωση της Αγίας Σοφίας στην καταρρέουσα οικονομικά Τουρκία (που θέλει, σε αντιπερισπασμό, να αναβιώσει το οθωμανικό της παρελθόν), τότε κάθε αναζήτηση λύσεων είναι μάταιη.

Καρτάλης Γιάννης (To Βήμα)