Παρασκευή, 00:01 - 10/01/2020

  Tweet

Το γεγονός είναι, πάντως, ότι η κυνηγετική περίοδος για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας άνοιξε και επισήμως. Μέχρι να μιλήσει ο πρωθυπουργός και να πει το «rien ne va plus», δηλαδή να παρουσιάσει την πρότασή του, ο καθένας μας μπορεί να ποντάρει σε όποιον θέλει. Είναι αλήθεια επίσης ότι, για ένα διάστημα πριν από τις γιορτές, είχαν ενισχυθεί οι πιθανότητες ανανέωσης της θητείας του σημερινού Προέδρου, λόγω του φόβου που είχε προκαλέσει η επίσημη αποκάλυψη των αναθεωρητικών τάσεων της Τουρκίας. Είχαμε τότε σειρά δηλώσεων υπέρ της ανανέωσης της θητείας του, από πολιτικούς που εκφράζουν την ιδιόρρυθμη συναίνεση γύρω από το πρόσωπο του κ. Παυλόπουλου: τη σύμπλευση της λαϊκιστικής Δεξιάς με τους απογόνους της Εαμοκρατίας, με άλλα λόγια, την αληθινή σύμπλευση των συντηρητικών δυνάμεων της χώρας πέρα από τη διαχωριστική γραμμή Δεξιάς και Αριστεράς.

Το θέμα ετέθη πιεστικά και από τον αρχηγό της αντιπολίτευσης, σε κυριακάτικη συνέντευξή του, με το ίδιο πρόσχημα των εθνικών κινδύνων γενικώς. Ομως, η περιφρονητική αντιμετώπιση της επιμονής του Τσίπρα από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο («είναι κολλημένοι στο χθες») δεν επιτρέπει αισιοδοξία στην πλευρά Παυλόπουλου. Εκτός, βεβαίως, αν η συγκεκριμένη φράση ήταν μια αστοχία του κυβερνητικού εκπροσώπου, η απόδοση του οποίου στον ρόλο του δεν καταφέρνει, δυστυχώς, να στέκεται πάντα στο ύψος των αρίστων προθέσεών του. 

Ο κύριος λόγος, ωστόσο, για τον οποίο οι πιθανότητες του κ. Παυλόπουλου είναι μηδαμινές, στην παρούσα φάση τουλάχιστον, είναι επειδή η επιλογή του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας είναι απόφαση στενά συνυφασμένη με τη γενικότερη στρατηγική της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Ο επόμενος Πρόεδρος δεν είναι συγκυριακή επιλογή για τον πρωθυπουργό, είναι στρατηγική. Ο,τι κάνει, αλλά και ό,τι δεν κάνει, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποσκοπεί στη διεύρυνση της εκλογικής βάσης της κυβέρνησης στον χώρο του Κέντρου. Αυτή είναι η κυβερνητική στρατηγική του. Θέλει να διαμορφώσει μια νέα κοινωνική πλειοψηφία υπέρ της κυβέρνησης, επειδή δεν έχει εμπιστοσύνη στο κόμμα του – και καλώς δεν έχει. Μια κεντρώα πλειοψηφία, όμως, με κατεύθυνση μεταρρυθμιστική.

Αν αυτή είναι, λοιπόν, η στρατηγική του πρωθυπουργού, τότε εξυπακούεται ότι η επιλογή του επομένου Προέδρου θα πρέπει να την ενισχύει. Τυχόν ανανέωση της θητείας του κ. Παυλόπουλου δεν θα ήταν απλώς ένα πλήγμα στη στρατηγική, θα ήταν το καίριο πλήγμα, γιατί θα ακύρωνε αυτομάτως την ξεχωριστή πολιτική ταυτότητα που κατάφερε να σχηματίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης μέσα από δυσκολίες και πολλή προσπάθεια. Ο Κυριάκος ξεχώρισε από το κοπάδι, όταν είχε τη δύναμη να εκφράσει εμπράκτως τη διαφωνία του με την προαγωγή στο ύπατο αξίωμα της Δημοκρατίας του ανθρώπου που άνοιξε την πόρτα στον ΣΥΡΙΖΑ και τον άφησε να κάψει την Αθήνα. Πάνω στην ευγνωμοσύνη εκείνης της στιγμής, την οποία ένιωσαν πολλοί σαν κι εμάς τότε, έχτισε ο Κυριάκος την ταυτότητά του, το «brand name» που τον έκανε να ξεχωρίσει. Μια δεύτερη θητεία Παυλόπουλου τον τοποθετεί ξανά στο κοπάδι. Αυτός είναι, νομίζω, ο σοβαρότερος λόγος για τον οποίο ο επόμενος Πρόεδρος δεν θα είναι ο κ. Παυλόπουλος.

Αν αυτά παραπάνω ευσταθούν, τότε δεν βλέπω τον λόγο γιατί θα έπρεπε ο πρωθυπουργός να βιαστεί να ανακοινώσει την πρότασή του. Εφόσον οι συνθήκες παραμένουν ομαλές, όσο αργότερα τόσο καλύτερα, ώστε ο υποψήφιος να αποφύγει μέρος τουλάχιστον της αναπόφευκτης φθοράς που φέρνει η δημοσιότητα. Η φθορά είναι ο νόμος: η καλύτερη, η ιδεώδης υποψηφιότητα αρχίζει να φθείρεται από τη στιγμή που εκτίθεται στη δημοσιότητα. Δεν αντιμετωπίζεται, είναι τόσο φυσικό όσο και η οξείδωση. Επομένως, πολύ σωστά καθυστερεί η ανακοίνωση, διότι προστατεύει την υποψηφιότητα από την περιττή φθορά.

Αξιόλογοι άνθρωποι ίσως αποθαρρυνθούν αν μείνουν εκτεθειμένοι ως υποψήφιοι στη λύσσα του φθόνου που κινεί την κοινωνία μας. Προς τι η βιασύνη λοιπόν;

Ενας Αγιος στην Αθήνα!

Συνέβη το περασμένο Σάββατο, χαμηλά στη Βουκουρεστίου. Η φίλη μου το είδε παρκαρισμένο στη μέση του πεζόδρομου, μεταξύ Πανεπιστημίου και Σταδίου, στις 6 το βράδυ και, μία ώρα αργότερα, βρισκόταν ακόμη εκεί. Ηταν ένα υβριδικό Toyota: καινούργιο, κατάμαυρο και αστραφτερό, όπως αρμόζει σε μητροπολίτη. Διότι το όχημα έφερε τις πινακίδες κάποιας μητροπόλεως της επαρχίας. Ο νεαρός οδηγός είχε βγει και κουβέντιαζε με τους αστυνομικούς. Ο μητροπολίτης δεν ξέρω πού ήταν. Καταλαβαίνω, όμως. Απέναντι από εκεί όπου είχε παρκάρει είναι ο Cartier με τα υπέροχα βραχιόλια του, λίγο παρακάτω ο Hermes με τα φημισμένα μαντίλια του και πίσω από τη γωνία ο Ferragamo με τις τόσο ωραίες μπότες του! Καταλαβαίνω, λοιπόν, καταλαβαίνω...

Στέφανος Κασιμάτης (Καθημερινή)