Η ζημιά της πανδημίας περιεπλάκη από τη μοναδικά
ακατάλληλη επικοινωνία. Ακόμη και όταν οι
αξιωματούχοι έπαιρναν σωστές αποφάσεις, συχνά
υπέσκαπταν τον εαυτό τους με το να αποτυγχάνουν
να εξηγήσουν με σαφήνεια τις επιλογές τους. Η
έλλειψη συνοχής τους όχι μόνο μείωσε την
αποτελεσματικότητα των πολιτικών τους, αλλά
διέβρωσε την εμπιστοσύνη και την αυτοπεποίθηση
του κοινού.
-------------------------
Στα χαρτιά, η
ομοσπονδιακή κυβέρνηση
των ΗΠΑ ήταν καλά
προετοιμασμένη για την
COVID-19. Προσωπικό
επιφορτισμένο με την
ετοιμότητα για έκτακτες
ανάγκες κατείχε θέσεις
στο Υπουργείο Υγείας και
Ανθρώπινων Υπηρεσιών
(Department of Health
and Human Services, DHHS)
και στο Συμβούλιο
Εθνικής Ασφάλειας. Η
εκτελεστική εξουσία είχε
αρμοδιότητα
προϋπολογισμού ώστε να
προμηθεύει το Στρατηγικό
Εθνικό Απόθεμα
(Strategic National
Stockpile). Υπήρχε ένα «εγχειρίδιο
πανδημιών» για την
αντιμετώπιση των
μολυσματικών ασθενειών
που έχουν σοβαρές
συνέπειες.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο
Μπάιντεν, στην
Ουάσιγκτον, τον
Σεπτέμβριο του 2021.
Kevin Lamarque / Reuters
--------------------------------------------
Με οποιοδήποτε μέτρο,
όμως, η ομοσπονδιακή
κυβέρνηση κακοτέχνησε
την απάντησή της στην
COVID-19. Κινητοποιήθηκε
αργά για μια ασθένεια
που εξαπλωνόταν γρήγορα.
Τα μπέρδεψε με τα [διαγνωστικά]
τεστ, μη επιτρέποντας
αρχικά σε κανέναν να
πραγματοποιήσει
οποιαδήποτε τεστ ενώ τα
Κέντρα Ελέγχου και
Πρόληψης Νοσημάτων
(Centers for Disease
Control and Prevention,
CDC) προσπαθούσαν να
αναπτύξουν τα δικά τους,
και στην συνέχεια
επέτρεψε σχεδόν σε κάθε
προμηθευτή να προσφέρει
τεστ, χωρίς να
επαληθεύσει την
αποτελεσματικότητά τους.
Επέτρεψε σε πολίτες των
ΗΠΑ να επιστρέψουν στις
Ηνωμένες Πολιτείες από
περιοχές υψηλού κινδύνου
και στην συνέχεια
απέκλεισε άτομα που
έφταναν από περιοχές
χαμηλού κινδύνου,
αφήνοντας τους επιβάτες
που επέστρεφαν να
ανταλλάσσουν μικρόβια σε
μεγάλες ουρές σε
απροετοίμαστα σημεία
εισόδου στα αεροδρόμια.
Οι ομοσπονδιακοί
αξιωματούχοι άργησαν να
μάθουν ότι το στρατηγικό
εθνικό απόθεμα δεν
περιείχε προστατευτικό
εξοπλισμό, αναπνευστήρες,
και σύριγγες. Ήταν ακόμα
πιο αργοί στο να
συνειδητοποιήσουν ότι
κανείς άλλος δεν είχε,
ούτε ότι οι αλυσίδες
εφοδιασμού για την
προμήθεια περισσότερου
εξοπλισμού ήταν άκαμπτες
και ευάλωτες.
Η ζημιά περιεπλάκη από
τη μοναδικά ακατάλληλη
επικοινωνία. Ακόμη και
όταν οι αξιωματούχοι
έπαιρναν σωστές
αποφάσεις, συχνά
υπέσκαπταν τον εαυτό
τους με το να
αποτυγχάνουν να
εξηγήσουν με σαφήνεια
τις επιλογές τους. Η
έλλειψη συνοχής τους όχι
μόνο μείωσε την
αποτελεσματικότητα των
πολιτικών τους, αλλά
διέβρωσε την εμπιστοσύνη
και την αυτοπεποίθηση
του κοινού, καθώς οι
αξιωματούχοι φαινομενικά
αντέφασκαν ή μετατόπιζαν
τους στόχους τους. Όσο
οι επικοινωνίες των
ομοσπονδιακών
αξιωματούχων είναι
ψιθυριστές, μπερδεμένες,
αντιφατικές, ακατανόητες,
ψευδο-ευλαβείς, και
ασεβείς, θα συμβάλλουν
στην αποτυχία να τεθεί
υπό έλεγχο ο ιός.
Ο πρόεδρος Joe Biden
έκανε καλύτερη δουλειά
από τον προκάτοχό του
στον χειρισμό του
θανατηφόρου ιού. Αλλά η
κακή επικοινωνία έχει
ταλαιπωρήσει επίσης την
αντίδραση της κυβέρνησής
του. Για να πείσουν το
αμερικανικό κοινό να
λάβει τα απαραίτητα
μέτρα για την
καταπολέμηση της
COVID-19, οι
αξιωματούχοι θα πρέπει
να σταματήσουν τα ad hoc
μηνύματα και να
αξιοποιήσουν τις
δεκαετίες έρευνας
σχετικά με την
επικοινωνία ρίσκου (risk
communication). Αυτή η
έρευνα δείχνει ότι οι
υπεύθυνοι χάραξης
πολιτικής πρέπει να
παρέχουν τα επιστημονικά
στοιχεία που
υποστηρίζουν τις
παραινέσεις τους.
Επιπλέον, πρέπει να
δοκιμάζουν τα μηνύματά
τους για να διασφαλίσουν
ότι οι άνθρωποι
καταλαβαίνουν το τι τους
ζητείται. Αυτό το
ουσιαστικό βήμα φαίνεται
να παραλείφθηκε κατά την
διάρκεια της πανδημίας,
με καταστροφικά
αποτελέσματα [1].
ΔΕΙΞΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ,
ΔΟΚΙΜΑΣΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΟΥ
Συχνά οι ειδικοί έχουν
λανθασμένη διαίσθηση
σχετικά με τις
πεποιθήσεις και τις
συμπεριφορές των μη
ειδικών. Ως αποτέλεσμα,
όταν τα μηνύματά τους
αποτυγχάνουν, είναι
εύκολο και βολικό για
αυτούς να κατηγορήσουν
το κοινό τους ως
παράλογο. Η έρευνα
διαπιστώνει ότι οι
άνθρωποι είναι, πράγματι,
ατελείς στην λήψη
αποφάσεων που βασίζονται
σε ευρετικούς κανόνες
όταν προσπαθούν να
κατανοήσουν άγνωστες
καταστάσεις. Και οι
ευρετικές [μέθοδοι]
μπορούν να τους
απογοητεύσουν. Μπορεί να
υποτιμούν την εκθετική
ανάπτυξη των πανδημικών
ασθενειών. Μπορεί να
έχουν αδικαιολόγητη
πίστη στο «θέατρο
υγιεινής»: να
αισθάνονται ασφαλείς,
για παράδειγμα, όταν
βλέπουν καθαριστές να
σκουπίζουν επιφάνειες
στα καταστήματα, χωρίς
να συνειδητοποιούν ότι ο
καθαρισμός του
εσωτερικού αέρα είναι
πιο σημαντικός. Μπορεί
να υποτιμούν την
αποτελεσματικότητα των
εμβολίων όταν ακούν για
πρωτοποριακές υποθέσεις,
χωρίς να συνειδητοποιούν
πόσο σπάνιες και ήπιες
είναι.
Ο καλύτερος τρόπος για
την αντιμετώπιση της
διάχυτης
παραπληροφόρησης [2]
είναι η καλύτερη
πληροφόρηση. Εάν οι
αξιωματούχοι
κοινοποιήσουν τα
αποδεικτικά στοιχεία που
καθοδηγούν τις αποφάσεις
τους, δείχνουν τον
σεβασμό τους στο
δικαίωμα του κοινού να
γνωρίζει και να κατανοεί
τα ευρήματα των ειδικών.
Η επιστήμη της
επικοινωνίας ρίσκου
παρέχει μεθόδους για τη
μετάδοση γεγονότων που
μπορεί να είναι αντίθετα
στην παρόρμηση. Δείχνει
το πώς οι επαγγελματίες
μπορούν να εξηγήσουν τα
αποδεικτικά στοιχεία και
το σκεπτικό τους, έτσι
ώστε το κοινό να είναι
έτοιμο για τις αλλαγές
στην επιστήμη ή στις
πραγματικότητες επί του
πεδίου.
Ο έλεγχος των μηνυμάτων
είναι το κλειδί για
αυτήν την διαδικασία. Οι
ειδικοί, όπως κι όλοι οι
άλλοι, υπερβάλλουν στο
πόσο καλά επικοινωνούν.
Το έργο είναι ιδιαίτερα
δύσκολο όταν οι ειδικοί
επικοινωνούν με
διαφορετικά ακροατήρια.
Ως αποτέλεσμα, δεν
πρέπει να εμπιστευόμαστε
τις διαισθήσεις των
ειδικών. Οι πιο απλές
δοκιμές χρειάζονται μόνο
λίγο χρόνο, και
ταπεινότητα. Ζητήστε από
μερικά άτομα από κάθε
τμήμα ενός στοχευμένου
κοινού να σκεφτούν
δυνατά καθώς διαβάζουν
ένα πρόχειρο μήνυμα.
Αφουγκραστείτε τους για
αποσπάσματα που βρίσκουν
μπερδεμένα και για
αποσπάσματα που βρίσκουν
σαφή αλλά παρερμηνεύουν.
Όταν τελειώσουν το
διάβασμα, ρωτήστε τους
τι έλειπε, τι ήταν
προφανές, και πόσο
εμπιστεύτηκαν την πηγή.
Οι καταστάσεις έκτακτης
ανάγκης για την δημόσια
υγεία σπάνια είναι τόσο
βιαστικές ώστε ένας
τέτοιος απλός έλεγχος να
είναι αδύνατος. Οι
αρμόδιοι αξιωματούχοι
στον τομέα της υγείας
έχουν προετοιμάσει
γενικά μηνύματα για τα
είδη έκτακτης ανάγκης
που μπορούν να
περιμένουν να
αντιμετωπίσουν. Έχουν
άτομα έτοιμα να
δοκιμάσουν μηνύματα
προσαρμοσμένα σε
συγκεκριμένες
καταστάσεις έκτακτης
ανάγκης σε σύντομο
χρονικό διάστημα. Οι
αξιωματούχοι της
δημόσιας υγείας
βασίζονται τακτικά σε
εταίρους στις κοινότητες
για να τους βοηθήσουν να
κατανοήσουν και να
αντιμετωπίσουν τις
ανησυχίες της εκάστοτε
κοινότητας. Αυτοί οι
συνεργάτες μπορούν να
βοηθήσουν στην δοκιμή
και την παράδοση
μηνυμάτων κάτω από όλες
τις πλέον σοβαρές
συνθήκες.
Αν οι ομοσπονδιακοί
αξιωματούχοι
επικοινωνούσαν καλύτερα,
ίσως να είχαν αλλάξει
την πορεία της πανδημίας.
Για να δημιουργήσουμε
μια πορεία προς τα
εμπρός, είναι χρήσιμο να
ανατρέξουμε στο πώς η
κακή επικοινωνία
μπέρδεψε και αποξένωσε
μεγάλο μέρος του κοινού.
ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ
Ορισμένοι αξιωματούχοι
στον τομέα της υγείας
συνειδητοποίησαν από
νωρίς ότι η πανδημία θα
μπορούσε να είναι ένα
από τα μεγάλα γεγονότα
του αιώνα. Στις 24
Ιανουαρίου 2020,
παρακολούθησα μια
συνάντηση του Εθνικού
Συμβουλευτικού
Συμβουλίου Επιστημών για
τη Βιοασφάλεια (National
Science Advisory Board
for Biosecurity), το
οποίο συμβουλεύει τα
Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας
για βιολογικές έρευνες
με στρατιωτικές
εφαρμογές. Οι ειδικοί
εκεί παραδέχθηκαν ότι η
COVID-19 θα μπορούσε να
αποτελέσει σοβαρή απειλή,
ειδικά εάν ο ιός
αποδειχθεί μεταδοτικός
μεταξύ ασυμπτωματικών
ατόμων, όπως
διαπιστώθηκε σύντομα.
Ήξεραν ότι ο ιός
μπορούσε να φτάσει
παντού και να μολύνει
τους πάντες. Οι
πληροφορίες εξαπλώθηκαν
γρήγορα μεταξύ ιατρικών
ερευνητών και
επιδημιολόγων, οι οποίοι
άρχισαν να εργάζονται
για εμβόλια και
θεραπείες.
Ωστόσο, οι κυβερνητικοί
αξιωματούχοι δεν έδωσαν
μια συνεκτική περιγραφή
του ανερχόμενου κινδύνου
σε όλους τους άλλους.
Πολλοί άνθρωποι θα
μπορούσαν να είχαν
αλλάξει τα ταξιδιωτικά
τους σχέδια, να
μετακινούσαν συγγενείς
από ομαδικές
εγκαταστάσεις διαβίωσης,
ή να είχαν προμηθευτεί
ιατρικά εφόδια εάν τους
είχαν πει την σοβαρότητα
της απειλής. Μόνο να
αναρωτηθεί μπορεί κανείς
για το πόσο διαφορετικές
θα ήταν οι ζωές των
ανθρώπων αν οι
αξιωματούχοι είχαν
μοιραστεί αυτό που
γνώριζαν.
Νωρίς, η ομοσπονδιακή
κυβέρνηση έχασε μια
μεγάλη ευκαιρία για να
περιορίσει την εξάπλωση
του ιού όταν παρείχε
αντικρουόμενους
ισχυρισμούς σχετικά με
την αποτελεσματικότητα
της μάσκας προσώπου.
Πρώτα, οι αξιωματούχοι
είπαν ότι οι μάσκες ήταν
άχρηστες, στην συνέχεια
ότι ήταν κοινωνικά
υποχρεωτικές. Οι
αξιωματούχοι
χρησιμοποίησαν τον όρο «μάσκα
προσώπου» αδέξια. Θα
έπρεπε να έχουν
δημιουργήσει ένα τυπικό
σύνολο όρων διαισθητικά
σημαντικών. Η απλή
διάκριση μεταξύ «νοσοκομειακού
βαθμού» και «οικιακού»
θα μπορούσε να βοηθήσει.
Οι αξιωματούχοι θα
έπρεπε στην συνέχεια να
εξηγήσουν πώς
λειτουργούσαν οι
διαφορετικές μάσκες, με
κάτι τόσο απλό όπως η
περιγραφή των ινών σε
μια οικιακή μάσκα που να
έχει «αρκετά μικρές οπές
για να πιάσουν τα
σταγονίδια από βήχα,
αλλά όχι τα πολύ
λεπτότερα σωματίδια
αερολύματος που εκπνέουν
οι άνθρωποι».
Μια ανησυχητική
πιθανότητα είναι ότι οι
ομοσπονδιακοί
αξιωματούχοι κάλυψαν την
αλήθεια σχετικά με την
αποτελεσματικότητα της
μάσκας προσώπου για να
διασφαλίσουν ότι θα
υπάρχουν επαρκείς μάσκες
για τους εργαζόμενους
στην πρώτη γραμμή. Εάν
αυτή η απόκρυψη είναι
αληθινή ή θεωρηθεί
αληθινή, η εμπιστοσύνη
του κοινού στην
κυβέρνηση θα μπορούσε,
και ίσως πρέπει, να
πληγεί. Μια ηθική
έκκληση μπορεί να έπειθε
τους περισσότερους
ανθρώπους να
ακολουθήσουν ένα μήνυμα
όπως «χρησιμοποιήστε
φτιαγμένες στο σπίτι
μάσκες, ώστε οι
εργαζόμενοι της πρώτης
γραμμής να μπορούν να
χρησιμοποιούν εκείνες με
νοσοκομειακό βαθμό». Ένα
ικανό πρόγραμμα
επικοινωνιών θα μπορούσε
να έχει δημιουργήσει και
αξιολογήσει αυτό το
μήνυμα.
Την άνοιξη του 2020,
πολλοί άνθρωποι
αποδέχθηκαν τον
βασισμένο σε μοντέλα
ισχυρισμό ότι ένα
lockdown θα «ισοπέδωσε
την καμπύλη» και θα
κρατούσε τα νοσοκομεία
από το να κατακλυστούν.
Ωστόσο, ελάχιστη
προσπάθεια έγινε για να
εξηγηθεί η λογική αυτού
του υπολογισμού και οι
περιορισμοί του. Σε
ορισμένες πολιτείες, οι
αξιωματούχοι έκλεισαν ό,
τι μπορούσαν,
επικαλούμενοι την ασαφή
φράση «λόγω μεγάλης
προφύλαξης», εκτός από
τον αμφίσημα καθορισμένο
τομέα των «βασικών
υπηρεσιών». Τόσο στην
αντίληψη όσο και στην
πραγματικότητα [3],
αυτές οι πολιτικές
άφησαν ανοιχτούς χώρους
που θα έπρεπε να ήταν
κλειστοί και κλειστούς
χώρους που θα μπορούσαν
να είχαν μείνει ανοιχτοί.
Οι αξιωματούχοι
ισχυρίστηκαν ότι «ακολουθούν
την επιστήμη». Χωρίς να
επιδείξουν την επιστήμη,
όμως, άφησαν μερικούς
ανθρώπους να αισθάνονται
ότι η ζωή τους διακόπηκε
χωρίς καλό λόγο και
άλλοι άνθρωποι
αισθάνονταν ότι έμειναν
άσκοπα εκτεθειμένοι στον
κίνδυνο [4]. Οι
αποφάσεις για ξανάνοιγμα
συχνά δεν εξηγήθηκαν
καλύτερα. Αν οι
αξιωματούχοι είχαν
δοκιμάσει μηνύματα που
εξηγούσαν τις αποφάσεις
τους, θα μπορούσαν να
έχουν ικανοποιήσει το
δικαίωμα του κοινού να
γνωρίζει. Ίσως επίσης να
ανακάλυψαν ότι ορισμένες
από τις εξηγήσεις τους
δεν άντεχαν σε σοβαρή
εξέταση, κι αυτό
ενδεχομένως να τους
ώθησε να αλλάξουν τις
πολιτικές τους για το
ξανάνοιγμα και να
προστατεύσουν την
δημόσια υγεία με το
ελάχιστο δημόσιο κόστος.
Η κινηματογραφική
βιομηχανία έδειξε ότι
δεν ήταν απαραίτητο να
είναι έτσι. Οι
κυβερνήτες της
Καλιφόρνιας και της Νέας
Υόρκης ζήτησαν από την
βιομηχανία να εκπονήσει
ένα σχέδιο ξανανοίγματος
ώστε να εγκριθεί από την
πολιτεία. Τέσσερα
συνδικάτα κατέληξαν σε
συναίνεση για τις
πρακτικές εργασίας, αφού
ενημερώθηκαν από
ειδικούς στον τομέα της
υγείας. Για παράδειγμα,
οι ηθοποιοί
χρησιμοποίησαν προσωπικά
κιτ μακιγιάζ και οι
ομάδες τεχνικών έπαιρναν
μεσημεριανά γεύματα σε
ξεχωριστά κουτιά και όχι
από μπουφέδες. Τα
ενδιαφερόμενα μέρη
κατέληξαν σε συμφωνία
σχετικά με τα πρωτόκολλα
των [διαγνωστικών] τεστ,
αφού ενημερώθηκαν από
ποσοτικές αναλύσεις
κινδύνου. Μετά από
διαπραγματεύσεις με τα
στούντιο και την
πολιτεία, τα πλατό
άνοιξαν ξανά και ήταν σε
μεγάλο βαθμό απαλλαγμένα
από ασθένειες. Καθ' όλη
την διάρκεια της
διαδικασίας, σχέδια
εγγράφων μοιράστηκαν,
κρίθηκαν, και
αναθεωρήθηκαν μεταξύ των
μερών -επικοινωνίες που
τους παρείχαν κοινή
κατανόηση των πολιτικών
που αντανακλούσαν την
αναπληροφόρησή τους.
ΜΙΑ ΚΑΚΟΦΤΙΑΓΜΕΝΗ
ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΕΜΒΟΛΙΩΝ
Το καλοκαίρι του 2020,
μια επιτροπή των Εθνικών
Ακαδημιών Επιστημών,
Μηχανικής και Ιατρικής
(National Academies of
Sciences, Engineering,
and Medicine) συνέστησε
ένα σχέδιο για την
δίκαιη κατανομή των
εμβολίων COVID-19 μόλις
αυτά γίνονταν διαθέσιμα.
Επιφόρτισε το DHHS με
την συλλογή πληροφοριών,
την ανάπτυξη μηνυμάτων,
και την συνεργασία με
αξιόπιστες κοινοτικές
ομάδες, όπως κοινοτικά
κολέγια, φυλετικές
κλινικές υγείας, και
ενώσεις σχολικών
νοσηλευτών. Το σχέδιο
ήταν το DHHS να
δημιουργήσει μηνύματα
που οι συνεργάτες του θα
προσαρμόσουν στις
κοινότητές τους -και να
παράσχει στην
ομοσπονδιακή κυβέρνηση
ανατροφοδότηση σχετικά
με το πώς εκλήφθησαν
αυτά τα μηνύματα.
Η έκθεση τόνισε την
ανάγκη για ένα τείχος
προστασίας μεταξύ της
επικοινωνίας ρίσκου (μόνο
τα γεγονότα) και της
προαγωγής της υγείας (τι
θέλουμε να γίνει).
Συνέστησε στην
ομοσπονδιακή κυβέρνηση
να παράσχει την καθαρή
αλήθεια, με συνεχώς
ενημερωμένες εκτιμήσεις
για την ασφάλεια και την
αποτελεσματικότητα των
διαφόρων εμβολίων σε
διαφορετικούς πληθυσμούς.
Αλλά απέτυχε να το κάνει.
Αν οι ομοσπονδιακοί
αξιωματούχοι ήταν πιο
διαφανείς, θα μπορούσαν
να είχαν προετοιμάσει το
κοινό για τις
αναπόφευκτες εκπλήξεις
της εκστρατείας για τα
εμβόλια. Αυτό θα
διευκόλυνε την εξήγηση
του γιατί η κυβέρνηση
ενέκρινε ενισχυτικά [εμβόλια]
για μερικές μόνο
πληθυσμιακές ομάδες και
γιατί διέκοψε την
χορήγηση του εμβολίου
της Johnson & Johnson
αφότου ανακάλυψε ότι
ένας πολύ μικρός αριθμός
ασθενών υπέστη θρόμβους
αίματος μετά την λήψη
του.
Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει
συστηματικό πρόγραμμα
επικοινωνίας ρίσκου.
Αντί για δοκιμασμένα
μηνύματα, στηριζόμενα
στην επιστήμη της
επικοινωνίας ρίσκου, οι
αξιωματούχοι λειτουργούν
ερασιτεχνικά. Λένε ό, τι
τους φαίνεται σωστό
χωρίς να μοιράζονται τα
στοιχεία τους ή να
εξηγούν το σκεπτικό τους.
Και το κάνουν με όρους
άγνωστους σε μεγάλο
μέρος του κοινού τους.
Αντί να επιδεικνύουν την
επιμέλεια και την
ικανότητά τους, οι
αξιωματούχοι έχουν
διασπείρει περιττή
ανησυχία και δυσπιστία
[5].
ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΑ ΣΗΜΑΔΙΑ
Στις αρχές Σεπτεμβρίου,
ο Λευκός Οίκος
ανακοίνωσε ότι «θα
υποστηρίξει την
βασισμένη σε τεκμήρια
επικοινωνία δημόσιας
υγείας [με] στρατηγικές
συμμετοχής των
κοινοτήτων, βασισμένες
στην έρευνα κοινωνικών
επιστημών … για την
δημιουργία αξιόπιστων
διαύλων επικοινωνίας για
τη μετάδοση κρίσιμων
πληροφοριών για τη
δημόσια υγεία».
Αυτό θα μπορούσε να
είναι ένα βήμα προς την
σωστή κατεύθυνση. Το
κατά πόσον η
ομοσπονδιακή κυβέρνηση
είναι σε θέση να τηρήσει
αυτήν την δήλωση θα
εξαρτηθεί από μια τριάδα
παραγόντων. Οι
αξιωματούχοι της
δημόσιας υγείας θα
πρέπει να μοιραστούν τα
στοιχεία τους. Θα πρέπει
να χρησιμοποιήσουν την
επιστήμη της
επικοινωνίας ρίσκου για
να καταστήσουν τα
στοιχεία αυτά όσο το
δυνατόν πιο σαφή. Και θα
χρειαστεί να δοκιμάσουν
τα μηνύματά τους για να
διασφαλίσουν ότι είναι
κατανοητά. Εάν οι
ομοσπονδιακοί
αξιωματούχοι δεν κάνουν
την σωστή επικοινωνία
ρίσκου κεντρική στην
στρατηγική τους για την
πανδημία, θα συνεχίσουν
να δυσκολεύουν σοβαρά
τον εαυτό τους και το
αμερικανικό κοινό.
Ο BARUCH FISCHOFF είναι
καθηγητής του
Πανεπιστημίου Howard
Heinz στο Τμήμα
Μηχανικής και Δημόσιας
Πολιτικής και στο
Ινστιτούτο Πολιτικής και
Στρατηγικής στο
Πανεπιστήμιο Carnegie
Mellon. Είναι μέλος της
Εθνικής Ακαδημίας
Επιστημών και της
Εθνικής Ακαδημίας
Ιατρικής [των ΗΠΑ].
