Τετάρτη, 00:01 - 09/12/2020

  Tweet

--------------------

Όταν ο εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, ορκιστεί για το αξίωμα -πιθανότατα με μάσκα και περιτριγυρισμένος από κοινωνικά απομακρυσμένους αξιωματούχους και μέλη της οικογένειάς του- θα είναι υπεύθυνος για μια χώρα που πολλοί πιστεύουν ότι βρίσκεται σε παρακμή. Τα προβλήματα που ώθησαν τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ στο αξίωμα, συμπεριλαμβανομένης της κατάρρευσης της μεσαίας τάξης και των τοξικών εσωτερικών διχασμών, παραμένουν. Και ο Τραμπ θα κληροδοτήσει νέα δεινά στον διάδοχό του: μια ανεξέλεγκτη πανδημία, μια οικονομία που αντιμετωπίζει δυσκολίες, ένα αυξανόμενο χρέος, μια πληγωμένη δημοκρατία, και μια μειωμένη παγκόσμια φήμη.

Ο Μπάιντεν με τον Κινέζο πρόεδρο, Xi Jinping, στο Πεκίνο, τον Δεκέμβριο του 2013. Lintao Zhang / Reuters
 

----------------------------------------------

Ο «παρακμισμός» («declinism») ή αλλιώς η πεποίθηση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ολισθαίνουν αμετάκλητα από το [προηγούμενο] κυρίαρχο καθεστώς τους, είναι δελεαστική. Όμως αυτή η μοιρολατρία θα ήταν λανθασμένη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν ακόμη αξιοζήλευτα πλεονεκτήματα: έναν νεαρό πληθυσμό, οικονομική κυριαρχία, άφθονους πόρους, ειρηνικά σύνορα, ισχυρές συμμαχίες, και μια καινοτόμο οικονομία. Επιπλέον, όπως έγραψε ο Samuel Huntington [1] στο Foreign Affairs πριν από δεκαετίες, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μια ασυνήθιστη ικανότητα αυτοδιόρθωσης, με τους «παρακμιστές» να διαδραματίζουν ειρωνικά «έναν απαραίτητο ρόλο στην αποτροπή αυτού που προβλέπουν».

Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, η παρακμή είναι λιγότερο μια κατάσταση από όσο μια επιλογή. Η καθοδική πορεία διασχίζει το πολωμένο πολιτικό σύστημα της χώρας, με έναν εισερχόμενο Δημοκρατικό πρόεδρο να αντιμετωπίζει μια αδιέξοδη ή με μικρή διαφορά Ρεπουμπλικανική Γερουσία. Εν τω μεταξύ, η πορεία μακριά από την παρακμή μπορεί να διασχίσει μια σπάνια περιοχή που επιδέχεται δικομματική συναίνεση: την ανάγκη οι Ηνωμένες Πολιτείες να ανταποκριθούν στην πρόκληση της Κίνας.

Αυτή η πρόκληση από πολλές απόψεις δεν αποτελεί επιλογή. Η κλίμακα της Κίνας και οι όλο και πιο παγκόσμιες φιλοδοξίες της είναι γεωπολιτικά γεγονότα. Αλλά σε αντίθεση με τον στρατιωτικοποιημένο και περιστασιακά υπαρξιακό αγώνα με την Σοβιετική Ένωση, ο αμερικανο-κινεζικός ανταγωνισμός είναι κυρίως οικονομικός και τεχνολογικός. Η αντιμετώπιση αυτής της πρόκλησης απαιτεί τα είδη επανεπενδύσεων στην αμερικανική ανταγωνιστικότητα και καινοτομία που είναι επίσης κρίσιμα για την εγχώρια ανανέωση και την ευημερία της εργατικής τάξης. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να συνδέσουν αυτές τις δύο ατζέντες, όχι για να ενισχύσουν τις αμερικανικές ανησυχίες, αλλά για να καταστήσουν σαφές ότι η εκπλήρωση των πιο σημαντικών εσωτερικών καθηκόντων της χώρας θα έχει επίσης ευεργετικά αποτελέσματα στο εξωτερικό. Ταυτόχρονα, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να αντισταθούν στην κοινή τάση των παρακμιστών να βλέπουν τους ανταγωνιστές των ΗΠΑ ως πανύψηλους και, αντί γι’ αυτό, να αρθρώσουν μια απάντηση που να προωθεί την καινοτομία χωρίς να προκαλεί φόβο και προκατάληψη.

Η εμφάνιση ενός εξωτερικού ανταγωνιστή συχνά έχει ωθήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να γίνουν ο καλύτερος εαυτός τους˙ αν αντιμετωπιστεί με σύνεση, μπορεί να το κάνει και πάλι. Κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι πολιτικοί των ΗΠΑ προσπάθησαν να αφήσουν τις διαφορές επί της εξωτερικής πολιτικής «εκτός των τειχών». Σε αυτήν την περίοδο της κομματικής ακινησίας, η εγχώρια συναίνεση μπορεί να αρχίσει και πάλι πέρα από τις ακτές της Αμερικής.

Ο ΠΑΡΑΚΜΙΣΜΟΣ ΩΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Οι αμερικανικές ανησυχίες σχετικά με την παρακμή έχουν πλούσια ιστορία, που στιγματίζει με ενδιάμεσα [διαστήματα] βαθιάς αυτο-αμφιβολίας ακόμη και τον υποτιθέμενο ηλιόλουστο αμερικανικό αιώνα. Ο παρακμισμός ξεκίνησε ως μια ευρωπαϊκή εισαγωγή: το μπεστ-σέλερ του Γερμανού συγγραφέα Oswald Spengler, [με τίτλο] The Decline of the West -που δημοσιεύθηκε μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο εν μέσω μιας πανδημίας- ενέπνευσε μια γενιά απαισιόδοξων Αμερικανών που περιλάμβαναν τον Henry Kissinger, ο οποίος συχνά αποκαλείτο «Spenglarian» για την παρακμιστική προοπτική του. Όμως, ενώ οι Ευρωπαίοι παρακμιστές ήταν συχνά μοιρολάτρες που έγραψαν στην σκιά χαμένων αυτοκρατοριών, οι Αμερικανοί που προέβλεπαν την παρακμή χρησιμοποίησαν γενικά αυτά τα οράματα για να εξαπολύσουν κίνητρα, ενέργεια, και επανεφεύρεση.

Το πρώτο κύμα του αμερικανικού παρακμισμού ξεκίνησε κατά την διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης το 1930. Η οικονομική καταστροφή, από την οποία η Γερμανία και η Ιαπωνία φάνηκαν να ανακάμπτουν πιο γρήγορα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ανακίνησε αμερικανικές αμφιβολίες για το σύστημα αυτοδιακυβέρνησης της χώρας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέκαμψαν μέσω καινοτόμων προγραμμάτων του New Deal που ο πρόεδρος Franklin Delano Roosevelt χρησιμοποίησε για να αναμορφώσει την οικονομία των ΗΠΑ. Το 1957, η Σοβιετική Ένωση εκτόξευσε τον δορυφόρο της Sputnik, προκαλώντας ένα δεύτερο κύμα άγχους των παρακμιστών. Αλλά η ισχυρή μνήμη του New Deal παρέμεινε: οι Ηνωμένες Πολιτείες έχτισαν ομοσπονδιακά υποστηριζόμενους θεσμούς έρευνας και εκπαίδευσης που έκαναν την χώρα τεχνολογικό ηγέτη για δεκαετίες.

Ο παρακμισμός κορυφώθηκε σε ένα μακρόχρονο, τρίτο κύμα στις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετώπισαν κοινωνικές αναταραχές και πολιτικές δολοφονίες˙ την κατάρρευση του Bretton Woods και την άφιξη του στασιμοπληθωρισμού˙ τη μομφή κατά του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον και την πτώση της Σαϊγκόν -όλα απέναντι σε ένα σκηνικό σοβιετικής προόδου. Αλλά τελικά ακόμη και αυτές οι εξελίξεις έφεραν προσαρμογή και ανανέωση. Η κοινωνική αναταραχή προώθησε τις μεταρρυθμίσεις των πολιτικών δικαιωμάτων, η μομφή επιβεβαίωσε το κράτος δικαίου, η κατάρρευση του Μπρέτον Γουντς έφερε τελικά την κυριαρχία του δολαρίου, η ήττα στο Βιετνάμ τερμάτισε την [υποχρεωτική] στρατολόγηση, και η εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης στο Αφγανιστάν επιτάχυνε την κατάρρευσή της.

Αλλά ο παρακμισμός των ΗΠΑ δεν είχε υποχωρήσει για τα καλά. Ένα τέταρτο κύμα που χαρακτηρίζεται από βιομηχανική διάβρωση, εμπορικά ελλείμματα, και αυξανόμενη ανισότητα έπληξε τους Αμερικανούς ηγέτες στην δεκαετία του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ώθησε τον γερουσιαστή της Μασαχουσέτης, Πολ Τσόνγκας, να δηλώσει ότι «ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε και η Ιαπωνία και η Γερμανία κέρδισαν». Ωστόσο, παρά τις πιέσεις αυτές, οι Ηνωμένες Πολιτείες αξιοποίησαν επιτυχώς την επανάσταση της τεχνολογίας των πληροφοριών. Λιγότερο από μια δεκαετία μετά το σχόλιο του Τσόνγκα, οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγγέλλονταν ως ασυναγώνιστη υπερδύναμη.

Ο ΝΕΟΣ ΠΑΡΑΚΜΙΣΜΟΣ

Οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται τώρα στο πέμπτο κύμα παρακμισμού -αυτό που ξεκίνησε με την παγκόσμια οικονομική κρίση το 2008 και επιταχύνθηκε μέσω της ριζοσπαστικής προεδρίας του Trump. Η αμερικανική παρακμή είναι «εμφανέστατη», παρατηρεί [2] ο αρθρογράφος του Bloomberg, Noah Smith, υποστηρίζοντας ότι εν τη ελλείψει εγχώριας μεταρρύθμισης, «οι ΗΠΑ θα μοιάζουν με ένα αναπτυσσόμενο έθνος σε λίγες δεκαετίες». Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε μια «αποβιομηχανοποιημένη, αγγλόφωνη εκδοχή μιας λατινοαμερικανικής δημοκρατίας», προειδοποιεί [3] ο καθηγητής Michael Lind του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Ώστιν, με μια οικονομία που βασίζεται σε «προϊόντα, ακίνητα, τουρισμό, και ίσως διακρατική φοροδιαφυγή», καθώς η Κίνα ξεφεύγει με τις βιομηχανίες υψηλής τεχνολογίας της χώρας και περιορίζει την παγκόσμια ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Εκείνοι που προβλέπουν συνεχιζόμενη παρακμή των ΗΠΑ καταδεικνύουν δυνάμεις -όπως η ανισότητα, η πόλωση, η παραπληροφόρηση και η αποβιομηχανοποίηση- που είναι πραγματικές και τρομερές, αλλά και παγκόσμιας φύσης και όχι μοναδικά αμερικανικές. Ταυτόχρονα, παραβλέπουν τα πλεονεκτήματα των ΗΠΑ έναντι της Κίνας, η οποία έχει έναν γηράσκοντα πληθυσμό, επιβραδυνόμενη ανάπτυξη, και ένα νόμισμα που απέχει πολύ από το να ανταγωνιστεί το δολάριο. Καθ' όλη την τεσσάρων δεκαετιών άνοδο της Κίνας, οι Ηνωμένες Πολιτείες [4] διατηρούν σταθερά το ένα τέταρτο του παγκόσμιου ΑΕΠ.

Ίσως επίσης να υποτιμούν την ισχύ της ελκυστικότητας των Ηνωμένων Πολιτειών. Η αμερικανική ανοικτότητα προσελκύει τους συμμάχους που υποστηρίζουν την παγκόσμια φιλελεύθερη τάξη, τους μετανάστες που τροφοδοτούν την αμερικανική ανάπτυξη, και το κεφάλαιο που διατηρεί την κυριαρχία του δολαρίου. Η ήπια ισχύς των ΗΠΑ εκρέει από την ανοιχτή κοινωνία και το πολιτικό δόγμα της χώρας, όχι από το κράτος. Οι διαμαρτυρίες που ακολούθησαν την δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ το περασμένο καλοκαίρι αντανακλούσαν έναν λαϊκό αγώνα για την υλοποίηση των ιδρυτικών αξιών των Ηνωμένων Πολιτειών -αξίες των οποίων η ελκυστικότητα ήταν τόσο καθολική που ο αγώνας για αυτές γοητεύει το παγκόσμιο κοινό και ενέπνευσε πορείες στο εξωτερικό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προσελκύουν περισσότερη κριτική από άλλες μεγάλες δυνάμεις «ακριβώς επειδή στέκονται σε υψηλότερο επίπεδο», υποστηρίζει [5] ο δημοσιογράφος Dele Olojode που εδρεύει στη Νότια Αφρική. «Κανείς δεν τοποθετεί την Κίνα σε αυτό το είδος επιπέδου».

Ωστόσο, τα πλεονεκτήματα των ΗΠΑ δεν αρκούν από μόνα τους για να αποτρέψουν την παρακμή της χώρας. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες παρακμάσουν, η βασική αιτία θα είναι πολιτική και επομένως θέμα επιλογής. Η οικονομική ανισότητα, το χάσμα μεταξύ αστικών και αγροτικών περιοχών, οι αλγόριθμοι των social media, και οι χωρίς περιορισμούς συνεισφορές σε [προεκλογικές] εκστρατείας έχουν εντείνει τον εγχώριο διχασμό, ο οποίος με την σειρά του εμπόδισε το Κογκρέσο για περισσότερο από μια δεκαετία. Ένα σύστημα ιστορικά συνενωμένο περισσότερο από κανόνες παρά από νόμους απλώς ξεπέρασε τις εκλογές [6] που θα μπορούσαν να είχαν τελειώσει με πολιτική βία και τη μεγαλύτερη συνταγματική κρίση μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Μπορεί το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ να συνεχίσει να συγκαλεί τον κοινό σκοπό που απαιτείται για την αντιμετώπιση των δεινών της χώρας;

ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

Πολλοί πιστεύουν ότι μπορεί, συμπεριλαμβανομένου του εκλεγμένου προέδρου Μπάιντεν, ο οποίος δεν αποδέχεται την πρόταση της αμερικανικής παρακμής. «Τόσοι πολλοί άνθρωποι έχουν στοιχηματίσει στον θάνατό μας που με κάνει να τρελαίνομαι», είπε [7] πριν από δέκα χρόνια μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση. Ενώ μια πρώτη θητεία Μπάιντεν ίσως να αντιμετωπίσει το είδος της κομματικής παρακώλυσης που ήταν συνήθης κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης Ομπάμα, εμποδίζοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες να ενεργήσουν για να αντιστρέψουν την παρακμή, αυτό δεν είναι απαραίτητο να συμβεί. Κάτω από την συνηθισμένη κομματική έχθρα, και τα δύο κόμματα έχουν αποσύρει κάποιες παλιές ορθόδοξες απόψεις τους και αναγνώρισαν την ανάγκη για επανεφεύρεση. Μερικές φορές, έχουν συγκλίνει ακόμη και σε νέες προτεραιότητες και μετασχηματιστικές ιδέες -ιδίως όσον αφορά την βιομηχανική πολιτική, τις σχέσεις κράτους-αγοράς, την έρευνα και ανάπτυξη, και την εμπορική πολιτική.

Η πολιτική για την Κίνα βρίσκεται στο επίκεντρο πολλών από αυτές τις αλλαγές και είναι πιθανό να παραμείνει έτσι. Όσο πιο δυναμική και καταπιεστική γίνεται η Κίνα, τόσο πιο πιθανό είναι ο λαός [8] και το Κογκρέσο να ενοποιηθούν γύρω από ανησυχίες σχετικά με τις μακροπρόθεσμες προθέσεις του Πεκίνου και τον αντίκτυπο του υποστηριζόμενου από το κράτος μερκαντιλισμού του πάνω στους Αμερικανούς εργαζόμενους και [τις αμερικανικές] επιχειρήσεις. Η διαμόρφωση μιας αμερικανικής ατζέντας για ανανέωση όχι μόνο με εγχώριους όρους, αλλά ως μέρος μιας ευρύτερης προσπάθειας για την διατήρηση της ανταγωνιστικότητας των ΗΠΑ σε σχέση με την Κίνα ίσως ακόμη και να συγκεντρώσει δικομματική υποστήριξη. Όπως υποστηρίζει ο μελετητής του Brookings Institution, Tom Wright [9], «οι Ρεπουμπλικάνοι της Γερουσίας πρέπει να αναρωτηθούν εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να αντέξουν δύο ή τέσσερα χρόνια νομοθετικής στασιμότητας εάν θέλουμε να ανταγωνιστούμε την Κίνα».

Για να επιτύχουν σε αυτόν τον ανταγωνισμό, πολλοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και στις δύο παρατάξεις συμφωνούν τώρα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να δράσουν. Συγκεκριμένα, η Ουάσινγκτον θα χρειαστεί να ανοικοδομήσει ένα κράτος αποδυναμωμένο από 40 χρόνια καλόπιστης παραμέλησης από ορισμένους, και κακία κατά του δημοσίου από άλλους. Εάν η Ουάσιγκτον πρόκειται να λογαριαστεί με τις επιθετικές οικονομικές πρακτικές της Κίνας και να προστατεύσει τις αμερικανικές θέσεις εργασίας, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα χρειαστεί, για παράδειγμα, μια υπηρεσία που να μπορεί να ενοποιήσει πληροφορίες σχετικά με την βιομηχανική ικανότητα, τις αλυσίδες εφοδιασμού, τα οικονομικά εμπόδια, και την εξάρτηση από τις εισαγωγές -μια κρίσιμη ικανότητα που ο εμπορικός πόλεμος και η πανδημία αποκάλυψαν ότι λείπει.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει επίσης να επανεξετάσουν την σχέση μεταξύ κράτους και αγοράς. Πολλές προσωπικότητες και στα δύο [10] κόμματα αναγνωρίζουν τώρα [11] ότι οι δυνάμεις της αγοράς από μόνες τους δεν μπορούν να σταματήσουν την ανισότητα, να διατηρήσουν την ανάπτυξη, να ασφαλίσουν την χώρα, ή να διασφαλίσουν την ανταγωνιστικότητα ενάντια στους κρατικούς πρωταθλητές της Κίνας. Αυτή η συνειδητοποίηση θα μπορούσε να παρέχει υποστήριξη για επενδύσεις στην επιστήμη και την τεχνολογία και ακόμη και να δικαιολογήσει στοιχεία μιας προοδευτικής ατζέντας -προσπάθειες στήριξης των εργαζομένων, διάλυση μονοπωλίων, και διεξαγωγή βιομηχανικής πολιτικής σε κρίσιμους τομείς όπως οι ημιαγωγοί.

Εάν η διοίκηση Μπάιντεν παίξει το χαρτί της Κίνας με αυτόν τον τρόπο, πρέπει να το κάνει με μεγάλη προσοχή. Ο ανταγωνισμός με την Κίνα δεν χρειάζεται να απαιτεί αντιπαράθεση ή έναν δεύτερο ψυχρό πόλεμο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μια ευθύνη να προστατέψουν τους Ασιάτες Αμερικανούς από τις διακρίσεις, και πρέπει να αποφύγουν να συνδυάσουν το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα με τον κινέζικο λαό ή με τους Κινέζους Αμερικανούς, με το να στείλουν ένα σαφές και πρώιμο μήνυμα ότι η δημαγωγία και ο ρατσισμός είναι απαράδεκτα.

Με μια εποικοδομητική πολιτική για την Κίνα που να ενισχύει τις Ηνωμένες Πολιτείες στο εσωτερικό και να τις καθιστά πιο ανταγωνιστικές στο εξωτερικό, οι Αμερικανοί ηγέτες μπορούν να αρχίσουν να αντιστρέφουν την εντύπωση της παρακμής των ΗΠΑ. Αλλά δεν μπορούν να σταματήσουν εκεί. Πρέπει επίσης να βρουν θετικούς τρόπους για να ξαναχτίσουν την αλληλεγγύη και την πολιτική ταυτότητα που κάνουν την δημοκρατία να λειτουργεί. Μια προσπάθεια να τονιστεί ένας κοινός φιλελεύθερος εθνικισμός, ή αυτό που η ιστορικός Jill Lepore αποκαλεί [12] «Νέος Αμερικανισμός», ήταν μέρος του πολιτικού πολιτισμού μας και μπορεί να γίνει και πάλι.

Ως προεδρικός υποψήφιος πριν από 60 χρόνια, όταν οι Αμερικανοί εξακολουθούσαν να παραπατάνε από το σοκ του Σπούτνικ, ο Τζον Φ. Κένεντι μίλησε σε [13] ένα δημοτικό αμφιθέατρο στην Καντόν του Οχάιο. Η χώρα αντιμετώπισε σοβαρές κρίσεις και ο Κένεντι τις απαρίθμησε: χαμηλούς μισθούς, υψηλό κόστος στέγασης, αυξανόμενο κίνδυνο πολέμου, σταδιακή συρρίκνωση της βιομηχανίας, και ανάδυση ενός νέου αντιπάλου που φαινόταν να προελαύνει ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες στέκονταν ακίνητες.

«Αυτό που πρέπει να ξεπεράσουμε», είπε τότε ο Κένεντι, είναι «αυτό το ψυχολογικό αίσθημα στον κόσμο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν φτάσει στην ωριμότητα, ότι ίσως έχει περάσει η ακμή μας, ίσως οι φωτεινότερες μέρες μας ήταν νωρίτερα, και ότι τώρα μπαίνουμε στο μακρύ, αργό απόγευμα ... Δεν έχω καθόλου αυτή την άποψη, και ούτε οι άνθρωποι αυτής της χώρας».

Ο KURT M. CAMPBELL είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του The Asia Group και πρώην βοηθός Υπουργός Εξωτερικών για Υποθέσεις Ανατολικής Ασίας και Ειρηνικού.
 

Ο RUSH DOSHI είναι διευθυντής της Πρωτοβουλίας Στρατηγικής της Κίνας στο Brookings Institution, συνεργάτης του Κέντρου της Κίνας Paul Tsai στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Yale, και συγγραφέας μιας επικείμενης έκθεσης σχετικά με τις δραστηριότητες της Κίνας σε παγκόσμιο επίπεδο.

Foreign Affairs

http://www.foreignaffairs.gr/articles/73021/kurt-m-campbell-kai-rush-doshi/i-proklisi-tis-kinas-mporei-na-boithisei-tin-ameriki-na-apotreps?page=show

https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2020-12-03/china-challenge-can-help-america-avert-decline