| Ειδήσεις - Αναλύσεις | Ο Κυνηγός | Λεωφόρος Αθηνών | "Κουλου - Βάχατα" | +/- | Fundamentalist | Marx - Soros | Start Trading |

 

 
 

Θα είναι δύσκολη μια σύγκριση με τον Shinzo Abe

 

Πέμπτη, 00:01 - 24/09/2020

 

   Share

 

Περίληψη: 

Παρά την επιθυμία του κοινού για πολιτική σταθερότητα, ο νέος πρωθυπουργός της Ιαπωνίας, Yoshihide Suga, δεν μοιράζεται την τύχη του Abe. Η οικονομία της Ιαπωνίας μόλις υπέφερε το χειρότερο τρίμηνό της μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και ήταν σε ύφεση ακόμη και πριν από την πανδημία.

 

 

---------------------

Ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας, Shinzo Abe, παραιτήθηκε αυτόν τον μήνα ως ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της χώρας, έχοντας ξεπεράσει το ρεκόρ που έθεσε ο θείος του, Eisaku Sato, ο οποίος υπηρέτησε ως πρωθυπουργός από το 1964 έως το 1972. Φαινόταν απίθανο πριν από μια δεκαετία ότι ο Abe θα ηγείτο της Ιαπωνίας με επιτυχία για σχεδόν οκτώ χρόνια. Άντεξε μια περίοδο από κακοτυχίες ως πρωθυπουργός μεταξύ του 2006 και του 2007, όταν γκάφες, σκάνδαλα, μια εκλογική αποτυχία και, τελικά, η κακή υγεία του τον ανάγκασαν να φύγει από το αξίωμα πρόωρα. Αλλά η επιστροφή του το 2012 εισήγαγε μια εκπληκτική περίοδο σταθερότητας και ευημερίας –μια περίοδο της οποίας την μακρά διάρκεια ίσως η Ιαπωνία να μην δει ξανά.

Ο απερχόμενος πρωθυπουργός της Ιαπωνίας, Shinzo Abe, στην επίσημη κατοικία του στο Τόκιο της Ιαπωνίας, τον Σεπτέμβριο του 2020. Issei Kato / Reuters

---------------------------------------------------------

Η Ιαπωνία άλλαζε πρωθυπουργούς περίπου μια φορά το χρόνο στην περίοδο που ξεκίνησε με την πρώτη πρωθυπουργία του Άμπε το 2006 και τελείωσε με την επανεκλογή του το 2012. Φαινόταν τότε ότι οι ηγέτες της Ιαπωνίας δεν ήταν αντίστοιχοι με τις προκλήσεις που αντιμετώπιζε η χώρα τους. Η Ιαπωνία ανέκαμπτε αργά από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Το 2011, το τότε κυβερνών κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα της Ιαπωνίας (DPJ) κακοδιαχειρίστηκε την διαδικασία ανοικοδόμησης αφότου τα βορειοανατολικά της Ιαπωνίας καταστράφηκαν από ένα σεισμό και τσουνάμι ρεκόρ που πυροδότησε την κατάρρευση του πυρηνικού σταθμού Fukushima Daiichi. Από την στιγμή που κέρδισε την προεδρία του συντηρητικού Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος (LDP) μετά από μια νίκη που κάλυψε μια αρχική [δημοσκοπική] υστέρηση, τον Σεπτέμβριο του 2012, ο Abe επέμεινε ότι η Ιαπωνία αντιμετώπιζε μια πολύπλευρη κρίση, αλλά αναγνώριζε ότι το κοινό είχε λίγη εμπιστοσύνη στην ικανότητα των πολιτικών ηγετών για να την αντιμετωπίσουν. «Ένιωσα πολύ έντονα ότι η εμπιστοσύνη στο κόμμα μας δεν έχει επιστρέψει ακόμη εντελώς και ότι το αυστηρό μάτι του κοινού εξακολουθεί να απορρίπτει την πολιτική στο σύνολό της», είπε μόλις ανάκτησε την πρωθυπουργία [2].

Αλλά ήταν μακράν του να είναι προφανές τον Δεκέμβριο του 2012, όταν επανεκλέχθηκε πρωθυπουργός, ότι ο Άμπε όχι μόνο θα επιβίωνε για τα επόμενα επτά χρόνια και οκτώ μήνες, αλλά θα οδηγούσε το κόμμα του στη νίκη σε άλλες πέντε εκλογές, θα απολάμβανε σταθερά ισχυρά ποσοστά αποδοχής μέχρι τους τελευταίους του μήνες [στην πρωθυπουργία], και θα κυριαρχούσε στο πολιτικό σύστημα της Ιαπωνίας, όπως κανένας ηγέτης πριν. Ο Άμπε έδωσε την σταθερότητα που επιθυμούσαν πολλοί Ιάπωνες ψηφοφόροι, και το έκανε σε μια εποχή που πολλοί από τους ομολόγους της Ιαπωνίας στον δημοκρατικό κόσμο πάλευαν με εξεγερτικές λαϊκιστικές πολιτικές, ασταθείς κυβερνήσεις, κι ακόμη και με δημοκρατική οπισθοδρόμηση.

Ο Yoshihide Suga, ο νεοεκλεγείς διάδοχος του Abe, υπόσχεται [3] μια επέκταση των ετών του Abe, προσφέροντας συνέχεια, όχι αλλαγή. Αλλά ο Suga μπορεί να μην είναι τόσο τυχερός όσο ο προκάτοχός του και η θητεία του θα είναι σχεδόν σίγουρα μικρότερη. Ο Άμπε όχι μόνο έπρεπε να είναι καλός για να κρατήσει το αξίωμα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο πρωθυπουργό της Ιαπωνίας -έπρεπε να είναι και τυχερός.

ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ

Η θητεία του Abe συνέπεσε με μια εξαιρετικά μεγάλη επέκταση [4] της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης. Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 2010, η παγκόσμια οικονομία απέφυγε μια μεγάλη κρίση και η ανάπτυξη ήταν σταθερή από έτος σε έτος, διασφαλίζοντας ότι οι ιαπωνικές εταιρείες θα μπορούσαν να βασίζονται στην εξωτερική ζήτηση για ιαπωνικά προϊόντα. Οι Ιάπωνες λιανοπωλητές επωφελήθηκαν επίσης από τον αυξημένο τουρισμό, ιδίως από γειτονικές ασιατικές χώρες των οποίων οι μεσαίες τάξεις διευρύνονταν. Και φιλικές κυβερνήσεις και ξένοι επενδυτές ήταν πρόθυμοι να υποστηρίξουν τη νέα κυβέρνηση του Abe όταν ξεκίνησε το πρόγραμμα αναθέρμανσης της οικονομίας που έγινε γνωστό ως «Abenomics», το οποίο ώθησε το γιεν κάτω από τα ιστορικά υψηλά του έναντι του δολαρίου ΗΠΑ σε επίπεδα που δεν είχαν φανεί από πριν από την κρίση, ενισχύοντας έτσι τις ιαπωνικές εξαγωγές. Αυτές οι συνθήκες οδήγησαν σε ρεκόρ υψηλών εταιρικών κερδών [5], χαμηλή ανεργία και αυξανόμενη συμμετοχή στο εργατικό δυναμικό [6] γυναικών, ηλικιωμένων και ξένων εργαζομένων, και τα υψηλότερα φορολογικά έσοδα που είχε συλλέξει η ιαπωνική κυβέρνηση από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η ανοδική πορεία της παγκόσμιας οικονομίας μπορεί να μην εξηγεί όλη την επιτυχία του Abe, αλλά σίγουρα βοήθησε.

Εκτός από τις ευνοϊκές μακροοικονομικές τάσεις, ο Abe επωφελήθηκε από την πολιτική κόπωση στο εκλογικό σώμα της Ιαπωνίας. Κληρονόμησε ένα κοινό που ανυπομονούσε για σταθερότητα μετά από χρόνια σκληρού κομματικού ανταγωνισμού, λαϊκιστικής πολιτικής και βραχύβιων πρωθυπουργών. Συνήθως υποστηρίζεται [7] ότι η Ιαπωνία έχει αποφύγει την δεξιά λαϊκιστική πολιτική που παρατηρήθηκε σε πολλές άλλες δημοκρατίες κατά την τελευταία δεκαετία, αλλά η Ιαπωνία γνώρισε το δικό της λαϊκιστικό κύμα την δεκαετία του 1990 και την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Οι πολιτικοί κατηγόρησαν τους γραφειοκράτες και δεσμεύτηκαν για σαρωτικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις. Στα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα, ο πρωθυπουργός Γιουνισίρο Κοϊζούμι κινήθηκε ενάντια στις «δυνάμεις της αντίστασης» και υποσχέθηκε να καταστρέψει το LDP –το ίδιο του το κόμμα. Το 2009, το DPJ κέρδισε μια μεγάλη πλειοψηφία με μια πλατφόρμα που υποσχόταν να σπάσει την εξουσία της γραφειοκρατίας. Τόσο το LDP υπό τον Koizumi όσο και το DPJ κέρδισαν μεγάλες πλειοψηφίες σε διαδοχικές εκλογές, με το να υπόσχονται να ξεριζώσουν τα παγιωμένα συμφέροντα που είχαν σπαταλήσει δημόσιους πόρους και έκαναν κυβερνητική εργασία για τους λίγους αντί για τους πολλούς.

Μέχρι το 2012, ωστόσο, οι ψηφοφόροι φάνηκαν να έχουν χάσει την όρεξή τους για έντονη πολιτική ρητορική και μεγάλες υποσχέσεις για μεταρρυθμίσεις, χάρη εν μέρει στα λάθη του DPJ στην εξουσία. Μετά από υψηλά ρεκόρ προσέλευσης στην κάλπη το 2005 και το 2009, ο Άμπε κέρδισε τις εκλογές το 2012, με το ποσοστό προσέλευσης να πέφτει [8] σε μεταπολεμικό χαμηλό, μόλις πάνω από 59%. Το LDP κέρδισε τεράστια πλειοψηφία παρά το ότι έλαβε αρκετά εκατομμύρια λιγότερες ψήφους από όσες στην ήττα του 2009. Η προσέλευση θα μειωθεί ακόμη περισσότερο [9], περίπου στο 53%, στις γενικές εκλογές του Δεκεμβρίου 2014 και θα παραμείνει στο ίδιο επίπεδο κατά την διάρκεια της τελευταίας νίκης του Abe τον Οκτώβριο του 2017. Μια παρόμοια τάση ήταν εμφανής στις τρεις νίκες του Abe στις εθνικές εκλογές που καθορίζουν την σύνθεση του άνω σώματος της Εθνικής Δίαιτας, δηλαδή της ιαπωνικής βουλής˙ Το ποσοστό προσέλευσης στην κάλπη μειώθηκε [10] κάτω από το 50% για μόλις δεύτερη φορά [στην ιστορία] το 2019. Εν ολίγοις, οι νίκες που ήταν απαραίτητες για την ανθεκτικότητα του Abe εξαρτήθηκαν από ένα σημαντικό μερίδιο του εκλογικού σώματος που παρέμεινε στο σπίτι του. Το κοινό μπορεί να μην είχε αγαπήσει τον Abe -οι δημοσκοπήσεις έδειχναν τακτικά ότι η πλειονότητα των ψηφοφόρων του δικαιολογούσαν την ψήφο τους με το να επιμένουν ότι «δεν υπήρχε εναλλακτική λύση» παρά με την έγκριση των πολιτικών του Abe -αλλά δεν ήταν αρκετά δυσαρεστημένοι με τον Abe ούτε έλκονταν τόσο από την αντιπολίτευση να τον θέσουν εκτός αξιώματος.

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΟΥΣ

Αλλά ο Άμπε αξίζει επίσης πίστωση για τη μακροζωία του. Έμαθε σημαντικά μαθήματα από την αποτυχημένη πρώτη του πρωθυπουργία. Είχε κακοχειριστεί βασικές αποφάσεις [επιλογής] προσωπικού, προσκολλώμενος σε υπουργούς επιρρεπείς σε γκάφες, ακόμη και όταν μείωναν τα δικά του ποσοστά αποδοχής, και γεμίζοντας το προσωπικό του με μη έμπειρους συμβούλους που γρήγορα άρχισαν να διαφωνούν μεταξύ τους. Στην δεύτερη θητεία του, χρησιμοποίησε θέσεις του υπουργικού συμβουλίου για να επιλέξει από τους αντιπάλους του στο LDP και ενθάρρυνε τους υπουργούς του που είχαν μολυνθεί από σκάνδαλα να παραιτηθούν, αποτρέποντας έτσι ενοχλητικές γκάφες να θολώσουν την ατζέντα της κυβέρνησής του. Διατήρησε βασικές συμβουλευτικές θέσεις στο γραφείο του πρωθυπουργού για οξύνοες βετεράνους, συμπεριλαμβανομένου του Σούγκα, του επικεφαλής γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου για ολόκληρη την δεύτερη πρωθυπουργία του, ο οποίος εξασφάλιζε ότι οι ελίτ γραφειοκράτες δεν θα σαμποτάρουν την ατζέντα του Άμπε.

Ένα άλλο σημαντικό μάθημα που έμαθε ο Abe από την καταστροφική πρώτη του κυβέρνηση ήταν η σημασία της προτεραιότητας των οικονομικών ζητημάτων που είχαν μεγαλύτερη σημασία για τους ψηφοφόρους. Κατά την διάρκεια της πρώτης πρωθυπουργίας του, είχε διαβάσει εντελώς λάθος την δημόσια διάθεση, προσφέροντας ελάχιστα για να διευκολύνει τις ανησυχίες σχετικά με την οικονομική ανάπτυξη και την ανισότητα. Στην συνέχεια, δεν χειρίστηκε καλά την απάντησή του σε αναφορές ότι τα συνταξιοδοτικά αρχεία είχαν εξαφανιστεί, κάνοντας λίγα για να διαβεβαιώσει μια γηράσκουσα κοινωνία ότι οι συνταξιοδοτικές αποταμιεύσεις της ήταν ασφαλείς. Το πείραμα της οικονομικής πολιτικής των Abenomics, που ξεκίνησε μόλις επέστρεψε ο Abe το 2012, προέκυψε από την συνειδητοποίησή του ότι δεν θα είχε άλλη ευκαιρία εάν δεν μπορούσε να παράσχει αξιόπιστες λύσεις στις οικονομικές προκλήσεις της Ιαπωνίας. Ενώ η προσοχή του Abe στην οικονομική πολιτική κυμαινόταν, δεν τράβηξε ποτέ τη ματιά του από το γεγονός ότι για να επιβιώσει, έπρεπε να δώσει απτά αποτελέσματα στον ιαπωνικό λαό. Το ιστορικό της οικονομικής πολιτικής του δεν ήταν άψογο [11]. Καμία απόφαση ίσως να μην ήταν τόσο σημαντική όσο η αρχική αποφασιστικότητά του να πιέσει την Τράπεζα της Ιαπωνίας να αγκαλιάσει τον στόχο για πληθωρισμό 2% και να υιοθετήσει τις πολιτικές που απαιτούνται για την επιδίωξή του, οι οποίες βοήθησαν στην δημιουργία των συνθηκών για ισχυρότερες εξαγωγές, εταιρικά κέρδη και απασχόληση. Αλλά η άνευ προηγουμένου συμμετοχή του στην διαδικασία καθορισμού των μισθών απέτυχε να αποφέρει ουσιαστικές αυξήσεις στα πραγματικά εισοδήματα. Εν τω μεταξύ, η δέσμευσή του να επιδιώξει δημοσιονομική ισορροπία μεσοπρόθεσμα οδήγησε σε αυξήσεις του φόρου κατανάλωσης το 2014 και το 2019, οι οποίες συμπίεσαν περαιτέρω τις δαπάνες των νοικοκυριών και σήμαιναν ότι η Ιαπωνία βρισκόταν σε ύφεση ακόμη και πριν από την πανδημία του κορωνοϊού. Ωστόσο, παρά αυτά τα μικτά αποτελέσματα, τα Abenomics χρησίμευσαν ως μια επίμονη υπενθύμιση ότι ο πρωθυπουργός εξέλαβε πολύ σοβαρά τις οικονομικές προκλήσεις.

Ο Άμπε έμαθε επίσης, κρισίμως, να επιλέγει τις μάχες του. Ποτέ δεν εγκατέλειψε εξ ολοκλήρου τους πολιτικούς στόχους που ήταν πολύτιμοι όπως η αναθεώρηση του συντάγματος της Ιαπωνίας ή η ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεών της. Ωστόσο, κατάλαβε επίσης πότε θα μπορούσε να διακινδυνεύσει να ακολουθήσει μια αμφιλεγόμενη πολιτική, όπως η ερμηνεία του συντάγματος για να επιτρέψει στην Ιαπωνία να έρθει σε βοήθεια των συμμαχικών δυνάμεων ή να φέρει την Ιαπωνία μέσα στην Trans-Pacific Partnership παρά την αντίθεση εντός των τάξεων του κόμματός του. Για το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του μετά το 2012, απέφυγε τους αυτοτραυματισμούς που είχαν καταδικάσει την πρώτη του πρωθυπουργία.

ΜΙΑ ΖΟΡΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ

Η πολιτική σταθερότητα, μόλις επιτεύχθηκε, έγινε αυτοσυντηρούμενη. Οι οικονομικές πολιτικές του Abe βοήθησαν στην επίτευξη της δεύτερης μεγαλύτερης περιόδου ανάπτυξης [12] που η Ιαπωνία απήλαυσε από το 1945. Η δέσμευσή του για την διπλωματία σε όλο τον κόσμο -πραγματοποίησε 81 ταξίδια στο εξωτερικό [13] κατά την διάρκεια της δεύτερης θητείας του- ενίσχυσε τις σχέσεις με βασικούς εταίρους σε αυτό είναι γνωστό ως «Ινδο-Ειρηνικός», χάραξε έναν ρόλο για την Ιαπωνία ως ηγέτιδας στην παγκόσμια εμπορική ολοκλήρωση και βελτίωσε τους δεσμούς ΗΠΑ-Ιαπωνίας σε δύο πολύ διαφορετικές αμερικανικές διοικήσεις. Η περιφερειακή και παγκόσμια αστάθεια των τελευταίων ετών μόνο ενίσχυσε το χέρι του Abe˙ το ιαπωνικό κοινό φαινόταν διατεθειμένο να κολλήσει με τον πρωθυπουργό του καθώς η γειτονιά της Ιαπωνίας φαινόταν να γίνεται πιο επικίνδυνη.

Ο Suga μιλά μετά την ανάδειξή του ως πρωθυπουργού της Ιαπωνίας, στο Τόκιο της Ιαπωνίας, τον Σεπτέμβριο του 2020. Carl Court / Reuters

-------------------------------------------------

Ο Suga πρέπει να επωφεληθεί από το γεγονός ότι οι Ιάπωνες ψηφοφόροι δεν φαίνονται πεινασμένοι για αλλαγή. Τα ποσοστά αποδοχής του Άμπε αυξήθηκαν αφότου ανακοίνωσε την παραίτησή του. Η δημόσια υποστήριξη για τον Suga -που υποσχέθηκε μια συνέχεια και ένωσε το μεγαλύτερο μέρος του LDP πίσω από την υποψηφιότητά του- επίσης αυξήθηκε. Μόλις τον Ιούλιο, η υποστήριξη στον Suga για να διαδεχθεί τον Abe ήταν σε χαμηλά μονοψήφια ποσοστά. Τώρα, στην αρχή της διοίκησής του, τα ποσοστά αποδοχής του Σούγκα είναι κατά μέσο όρο [14] σχεδόν 70%, καθιστώντας τη νέα του πρωθυπουργία ανάμεσα στις [15] πιο δημοφιλές της Ιαπωνίας στην ιστορία. Πολλοί αναφέρουν την αίσθηση της σταθερότητας ως λόγο για την υποστήριξη του νέου πρωθυπουργού.

Παρά την επιθυμία του κοινού για πολιτική σταθερότητα, ωστόσο, ο Suga δεν μοιράζεται την τύχη του Abe. Η οικονομία της Ιαπωνίας μόλις υπέφερε [16] το χειρότερο τρίμηνό της μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και ήταν σε ύφεση ακόμη και πριν από την πανδημία. Η [ασθένεια] COVID-19 θα συνεχίσει να περιορίζει την ζήτηση στο εσωτερικό και στο εξωτερικό για μήνες, αν όχι για χρόνια. Η καταστολή στο Χονγκ Κονγκ από το Πεκίνο, η πίεσή του στην Αυστραλία και σε άλλες χώρες που έχουν επικρίνει τον χειρισμό της COVID-19 από την Κίνα και η αυξημένη παρουσία του στην Θάλασσα της Ανατολικής Κίνας και της Νότιας Κίνας έχουν αναιρέσει εντελώς την επιδίωξη του Abe για μια προσέγγιση [17] με την Κίνα. Εάν επανεκλεγεί ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, ο Σούγκα θα αντιμετωπίσει το αναπόφευκτο καθήκον της διαπραγμάτευσης για την οικονομική υποστήριξη των δυνάμεων των ΗΠΑ στην Ιαπωνία με μια διοίκηση που, σύμφωνα με πληροφορίες [18], απαιτεί απότομη αύξηση της συνεισφοράς της Ιαπωνίας. Οποιαδήποτε από αυτές τις προκλήσεις θα μπορούσε να σημαίνει μια γρήγορη έξοδο εάν αντιμετωπιστεί λανθασμένα. Θα χρειαστεί όλη η πολιτική οξύνοια του Suga -τα καλο-ακονισμένα ένστικτα που έφεραν τον γιο ενός καλλιεργητή φράουλας από την υπηρεσία ως ταπεινός γραμματέας στα ύψη της εξουσίας- για να διατηρήσει την σταθερότητα που ήταν η μεγαλύτερη κληρονομιά του Abe.

Ο TOBIAS HARRIS είναι ανώτερος αντιπρόεδρος στην Teneo Intelligence, μια εταιρεία συμβούλων πολιτικού ρίσκου, και συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο The Iconoclast: Shinzo Abe and the New Japan [1].

Foreign Affairs

http://www.foreignaffairs.gr/articles/72915/tobias-harris/tha-einai-dyskoli-mia-sygkrisi-me-ton-shinzo-abe?page=show

https://www.foreignaffairs.com/articles/japan/2020-09-22/shinzo-abe-will-be-tough-act-follow

 

Greek Finance Forum

 

 

Σχόλια Χρηστών

 
 
 

 

 

 

 

 
 
   

   

   

Trading σε ελληνικές μετοχές μέσω της Πλατφόρμας Συναλλαγών Plus 500 (Κάντε Click και Κατεβάστε την μοναδική πλατφόρμα συναλλαγών, χωρίς καμία οικονομική υποχρέωση, περιλαμβάνει και λογαριασμό "επίδειξης" - Demo). 

Λήψη τώρα!

 © 2016-2017 Greek Finance Forum

Αποποίηση Ευθύνης....