| Ειδήσεις - Αναλύσεις | Ο Κυνηγός | Λεωφόρος Αθηνών | "Κουλου - Βάχατα" | +/- | Fundamentalist | Marx - Soros | Start Trading |

 

 
 

Μια διάσκεψη κορυφής για την δημοκρατία δεν είναι το φάρμακο

 

Τρίτη, 00:01 - 22/12/2020

 

   Share

 

Περίληψη: 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν συνάφειες με συναδέλφους δημοκρατίες που δεν μοιράζονται με τις απολυταρχίες. Αλλά η ιδεολογία και τα συμφέροντα δεν ευθυγραμμίζονται πάντα.

 

 

--------------------

Ο εκλεγμένος πρόεδρος Joe Biden ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να πραγματοποιήσει μια «Σύνοδο Κορυφής για την Δημοκρατία» στην πρώτη του θητεία. Η έμφασή του στους δημοκρατικούς συμμάχους και εταίρους των Ηνωμένων Πολιτειών είναι μια ευπρόσδεκτη αλλαγή από τα φλερτ του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ με τους αυταρχικούς. Επιφανειακά, η ατζέντα της διάσκεψης κορυφής [1] -«να ενισχύσουμε τους δημοκρατικούς μας θεσμούς, να αντιμετωπίσουμε ειλικρινά την πρόκληση των εθνών που διολισθαίνουν, και να σφυρηλατήσουμε μια κοινή ατζέντα για την αντιμετώπιση των απειλών για τις κοινές μας αξίες»- φαίνεται αρκετά απλή. Το πρώην στέλεχος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, Alexander Vindman, μέχρι που έγραψε [2] σε αυτές τις σελίδες: «Η ιδέα μιας διάσκεψης κορυφής για την δημοκρατία δεν είναι νέα, αλλά η ανάγκη για μια τέτοια δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη».

Σύνοδος των ηγετών του ΝΑΤΟ στο Watford του Ηνωμένου Βασιλείου, τον Δεκέμβριο του 2019. Kevin Lamarque / Reuters

---------------------------------------------

Αλλά η πολιτική [αυτή] συγχέει την ιδεολογία με τα συμφέροντα και κινδυνεύει να προκαλέσει κόστος που υπερβαίνει τα οφέλη της. Μια νέα κυβέρνηση ίσως να διαπιστώσει ότι η σύνοδος κορυφής υπερφορτώνει τα κυκλώματά της σε μια απαιτητική εποχή, αναγκάζοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες να παλέψουν με τις πολυπλοκότητες του καθορισμού μιας λίστας προσκλήσεων και να φέρουν την Ουάσιγκτον πρόσωπο με πρόσωπο με μιαν αντίσταση στην υπόθεση ότι δικαιούται [3] να καθίσει στην κορυφή του τραπεζιού σε παγκόσμιες συγκεντρώσεις.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα εξυπηρετούνταν καλύτερα με το να εστιάσουν την προσοχή τους στις μικρότερες ομάδες δημοκρατικών συμμάχων και εταίρων που υπάρχουν ήδη και με το να αναζωογονήσουν τα δικά τους μέσα για την προαγωγή της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων -καθώς και με το να αναγνωρίσουν ότι σε σχέση με την δημοκρατία, το πιο σημαντικό καθήκον των Ηνωμένων Πολιτειών είναι να ανοικοδομήσουν κανόνες και θεσμούς στο εσωτερικό τους [4].

ΜΟΝΟ ΜΕ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το πρώτο πρόβλημα για τις Ηνωμένες Πολιτείες θα είναι να καθορίσουν ποιος θα προσκληθεί σε σύνοδο κορυφής για την δημοκρατία και με βάση ποια κριτήρια. Τα περισσότερα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ ταιριάζουν άνετα στον ορισμό της δημοκρατίας, αλλά όχι όλα. Μήπως θα πρέπει η διοίκηση του Μπάιντεν καλέσει την Ουγγαρία και την Πολωνία, των οποίων οι ηγέτες έχουν παραβιάσει τον έναν δημοκρατικό κανόνα μετά τον άλλο και οι οποίοι για εβδομάδες εμπόδισαν την ολοκλήρωση του προϋπολογισμού της ΕΕ των 1,8 τρισεκατομμυρίων ευρώ και του πακέτου διάσωσης από την COVID-19, διότι περιελάμβανε μια διάταξη που επιβεβαίωνε το κράτος δικαίου [ 5];

Το μέλος του ΝΑΤΟ, η Τουρκία, την οποία το Freedom House τοποθετεί στην κατηγορία «όχι ελεύθερη» [6], φαίνεται επίσης να είναι ακατάλληλη για μια τέτοια σύνοδο. Αλλά ο αποκλεισμός στρατηγικά σημαντικών χωρών όπως η Τουρκία θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις στις διμερείς σχέσεις με συμμάχους που είναι κρίσιμοι για την καταπολέμηση της αυξανόμενης ρωσικής επιθετικότητας. Η κυβέρνηση του Μπάιντεν θα πρέπει να χρησιμοποιήσει τις σχέσεις των ΗΠΑ με τέτοιες χώρες για να ασκήσει πίεση στους ηγέτες τους, αλλά μια δημόσια επίπληξη συμμάχων σε μια μεγάλη σύνοδο δεν φαίνεται να είναι το πιο εποικοδομητικό μέρος για να ξεκινήσει.

Εκτός Ευρώπης, η Ουάσινγκτον θα πρέπει να πάρει μερικές δύσκολες αποφάσεις. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την Ινδία, που συχνά αναφέρεται ως η μεγαλύτερη δημοκρατία στον κόσμο και ως μέρος του Ινδο-Ειρηνικού τετραγώνου -των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ιαπωνίας, της Αυστραλίας και της Ινδίας- που οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν καλωσορίσει για να προωθήσουν τα κοινά συμφέροντα και των τεσσάρων χωρών σε μια περιοχή όπου η Κίνα είναι ανερχόμενη. Η Ιαπωνία και η Αυστραλία είναι αφοσιωμένες δημοκρατίες, αλλά τα τελευταία έξι χρόνια η Ινδία σημείωσε την δεύτερη μεγαλύτερη πτώση των πολιτικών ελευθεριών [7] μεταξύ 167 χωρών που κατατάσσονται από την Economist Intelligence Unit. Τον περασμένο Φεβρουάριο σημειώθηκαν επιθέσεις εναντίον Ινδών Μουσουλμάνων τόσο σοβαρές ώστε να μοιάζουν με [8] την Νύχτα των Κρυστάλλων (Kristallnacht).

Δεν υπάρχει έλλειψη άλλων υποψηφίων που παρουσιάζουν παρόμοια διλήμματα. Η Ινδονησία σημείωσε κάποια δημοκρατική πρόοδο μετά την πτώση του αυταρχικού καθεστώτος της το 1998, αλλά τα τελευταία χρόνια σημειώθηκε πρώτα στασιμότητα και τώρα οπισθοδρόμηση [9]. Στην Βραζιλία, ο πρόεδρος Ζαΐρ Μπολσονάρο χαίρεται επειδή τον αποκαλούν «Τροπικός Τραμπ» [10], απολαμβάνοντας αυτό που δύο Βραζιλιάνοι μελετητές αποκαλούν τον πόλεμό του κατά της δημοκρατίας [11]. Και έπειτα υπάρχουν οι Φιλιππίνες, μια χώρα στρατηγικά σημαντική για τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά της οποίας ο πρόεδρος, Ροντρίγκο Ντουτέρτε, έχει εγκρίνει την ηθελημένη δολοφονία περισσότερων από 8.000 ανθρώπων και παραβίασε τόσους πολλούς άλλους βασικούς δημοκρατικούς κανόνες και πρακτικές ως σαν για να ενσαρκώσει «το δυστοπικό μέλλον της δημοκρατίας» [12].

Η Μέση Ανατολή και η Αφρική είναι γεμάτες με επιλογές ήττας-ήττας [στμ: lose-lose options ως αντίθετο του win-win]. Η Τυνησία [13] είναι η μόνη αραβική χώρα που το Freedom House αξιολογεί ως «ελεύθερη». Οι παράμετροι της συνόδου κορυφής θα επεκτείνονται έτσι ώστε να περιλαμβάνουν «εν μέρει ελεύθερες», φιλικές χώρες όπως η Ιορδανία, το Κουβέιτ και το Μαρόκο; Αυτό, σωστά, και πάλι θα άφηνε εκτός την Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, που πιθανότατα θα έψαχναν για αποζημίωση σε άλλες πτυχές των σχέσεών τους με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Νότια Αφρική θα πληρούσε τις προϋποθέσεις για την σύνοδο κορυφής, όπως και η Μποτσουάνα, το Πράσινο Ακρωτήριο, η Γκάνα, ο Μαυρίκιος και η Ναμίμπια -αλλά και εδώ, το να επιλεγούν αυτές οι δημοκρατίες έναντι γεωπολιτικά πιο σημαντικών χωρών όπως η Νιγηρία και η Κένυα θα αντανακλούσε στις διμερείς σχέσεις.

Οι υποστηρικτές της διάσκεψης κορυφής ενδέχεται να ισχυριστούν ότι η υπόσχεση της ένταξης θα προσφέρει στους ηγέτες των μερικώς δημοκρατιών ή των μη δημοκρατιών κίνητρο να αλλάξουν τις πρακτικές τους. Όμως, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ δεν μπορούν ρεαλιστικά να περιμένουν ότι οι Βίκτορ Ορμπάν, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, Νάρεντα Μόντι, Μπολσονάρο και άλλοι θα ενδιαφέρονται να «αντιμετωπίσουν με ειλικρίνεια» την οπισθοδρόμησή τους [έναντι της δημοκρατίας] υπέρ μιας «κοινής ατζέντας» που βασίζεται σε «κοινές αξίες». Προσκαλέστε τους και θα γυρίσουν στο σπίτι τους με τις χώρες τους ενισχυμένες ως DINO (democracies in name only, δημοκρατίες μόνο κατ’ όνομα). Μην τους προσκαλέσετε και θα εκμεταλλευτούν την επιτίμηση για να τροφοδοτήσουν περαιτέρω τον ξενοφοβικό εθνικισμό.

ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ VS. ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

Η σύγκληση μιας συνόδου κορυφής για την δημοκρατία είναι να ληφθεί μια προφανώς ιδεολογική προσέγγιση στην παγκόσμια ατζέντα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν συνάφειες με συναδέλφους δημοκρατίες που δεν μοιράζονται με τις απολυταρχίες. Αλλά η ιδεολογία και τα συμφέροντα δεν ευθυγραμμίζονται πάντα.

Κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, μια μονολιθική θεώρηση του παγκόσμιου κομμουνισμού τύφλωσε τους Αμερικανούς υπεύθυνους χάραξης πολιτικής τόσο στη Σινο-Σοβιετική διάσπαση της δεκαετίας του 1950 όσο και στην ιδιαιτερότητα των εθνικισμών του Τρίτου Κόσμου. Οι σημερινοί Αμερικανοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν πρέπει να κάνουν το ίδιο λάθος στο να υποθέσουν μια ομοιότητα συμφερόντων μεταξύ των απολυταρχιών, ιδίως της Ρωσίας και της Κίνας. Αυτές οι δύο δυνάμεις μοιράζονται μια απαρέσκεια για την αμερικανική κυριαρχία επί του παγκόσμιου συστήματος και για την παραδοσιακή υποστήριξη των ΗΠΑ στο κράτος δικαίου, αλλά παραμένουν ανήσυχοι εταίροι [14], ιδίως καθώς ανταγωνίζονται για πλεονέκτημα σε περιοχές σημαντικές και για τις δύο, όπως η Κεντρική Ασία [15] και η Αρκτική [16].

Επιπλέον, οι αποκλίνουσες πολιτικές ιδεολογίες δεν απέκλεισαν την συνεργασία των ΗΠΑ με την Ρωσία ή την Κίνα με βάση αμοιβαία συμφέροντα, ακόμη και σε περιόδους διακριτού ιδεολογικού ανταγωνισμού. «Δεν μπορώ να δεχτώ τον κομμουνισμό», το έθεσε ο πρόεδρος Φράνκλιν Ντ. Ρούσβελτ [17] όταν δικαιολογούσε την συμμαχία των Ηνωμένων Πολιτειών για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με τον Σοβιετικό ηγέτη Τζόζεφ Στάλιν, «… αλλά για να διασχίσω αυτή την γέφυρα θα μπορούσα να κρατιέμαι χέρι-χέρι με τον Διάβολο». Αφότου κοίταξε στην πυρηνική άβυσσο με τον Σοβιετικό επικεφαλής Νικήτα Χρουστσόφ κατά την διάρκεια της κρίσης των πυραύλων της Κούβας το 1962, ο πρόεδρος Τζον Φ. Κένεντι μίλησε [18] τον επόμενο χρόνο για μια ανάγκη «στρατηγικής ειρήνης» στην ατομική εποχή. Αν και ατελείς, οι συμφωνίες ελέγχου των εξοπλισμών στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου που υπέγραψαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση ώστε να διαχειριστούν τον πυρηνικό τους ανταγωνισμό, ήταν ουσιαστικά επιτεύγματα. Οι Αμερικανοί και οι Σοβιετικοί συνεργάστηκαν επίσης σε μια σειρά άλλων κοινών συμφερόντων, ιδίως για την παγκόσμια εξάλειψη της ευλογιάς [19] στις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Και παρά τις διαφωνίες όπως η ρωσική εισβολή του 2014 στην Ουκρανία και η κινεζική επιθετικότητα στην Θάλασσα της Νότιας Κίνας, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία και η Κίνα συνεργάστηκαν για την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν και την συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα μόλις το 2015. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες η σύγκληση μιας συνόδου κορυφής υψηλού επιπέδου που θα επισημαίνει τον αποκλεισμό της Κίνας και της Ρωσίας θα κάνει την διαχείριση των εντάσεων με αυτές τις χώρες πολύ πιο δύσκολη σε μια εποχή που ήδη βρίσκονται [οι εντάσεις] ψηλά.

Ούτε η κοινή ιδεολογία δημιουργεί πλήρως κοινά συμφέροντα με τις άλλες δημοκρατίες. Ποτέ δεν το έκανε: ούτε για τον πόλεμο στο Ιράκ, ούτε για τον πόλεμο του Βιετνάμ, και ειλικρινά ούτε για τις απομονωτικές Ηνωμένες Πολιτείες πριν η Ιαπωνία βομβαρδίσει το Περλ Χάρμπορ τον Δεκέμβριο του 1941, ακόμη και όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε σε μια συνάδελφο δημοκρατία. Παίρνοντας ως δείγμα από την τρέχουσα ατζέντα: η Γερμανία αντιστέκεται στην πίεση των ΗΠΑ για τον αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream 2 με την Ρωσία. Η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα συνεχίζουν να πραγματοποιούν τις δικές τους τριμερείς συνόδους κορυφής με την Κίνα˙ σημαντικές διαφορές σχετικά με το Ιράν και τους Παλαιστινίους είναι πιθανό να επανεμφανιστούν στις σχέσεις ΗΠΑ-Ισραήλ. Σε αυτά και άλλα ζητήματα, η ιδεολογία έχει σημασία, αλλά τα συμφέροντα έχουν μεγαλύτερη.

ΠΑΡΑΛΕΙΨΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟ ΚΟΡΥΦΗΣ, ΠΙΑΣΤΕ ΔΟΥΛΕΙΑ

Οι Ηνωμένες Πολιτείες που για άλλη μια φορά νοιάζονται για την δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, και το κράτος δικαίου θα είναι πολύ προτιμότερες από εκείνες που δεν το κάνουν. Αλλά αντί για μια νέα σύνοδο κορυφής, η Ουάσιγκτον μπορεί να εργαστεί μέσω υπαρχόντων οντοτήτων όπως το ΝΑΤΟ και το G-7. Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να ενισχύσουν την συνεργασία τους με την Ευρωπαϊκή Ένωση, να προωθήσουν τη μεγαλύτερη πολυμέρεια μεταξύ των βασικών ασιατικών συμμάχων τους, και ακόμη και να βρουν καλύτερους τρόπους συντονισμού με τους συμμάχους του ΝΑΤΟ και της Ασίας.

Το ΝΑΤΟ δημοσίευσε πρόσφατα την έκθεσή του για το 2030 [20], η οποία επιβεβαιώνει εκ νέου τις «αρχές της δημοκρατίας, της ατομικής ελευθερίας και του κράτους δικαίου» της ιδρυτικής συνθήκης, και προτείνει ένα Κέντρο Αριστείας για την Δημοκρατική Ανθεκτικότητα (Center of Excellence for Democratic Resilience). Καλύτερα να εργαστούν [οι ΗΠΑ] για μέλη όπως η Πολωνία, η Ουγγαρία και η Τουρκία μέσω αυτών των μηχανισμών, εκτός από τις διμερείς πιέσεις, παρά να συγκαλέσουν μια τεράστια νέα παγκόσμια συζήτηση.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αναλάβει πρωτοβουλίες τα τελευταία χρόνια για την αναθεώρηση και την ενίσχυση των προσπαθειών της για την προώθηση της δημοκρατίας [21]. Το G-7 έχει τα όριά του -αξιοσημείωτα, δεν περιλαμβάνει χώρες από τον παγκόσμιο Νότο- αλλά έχει διαδραματίσει πολύτιμο ρόλο στην προώθηση της δημοκρατίας, ιδίως κατά την διάρκεια δημοκρατικών μεταβάσεων όπως της Ισπανίας το 1975 και της Νότιας Αφρικής στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές εκείνης του 1990. Ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών έχει ένα «άνισο» ιστορικό [22] στην καλύτερη περίπτωση, αλλά αποδείχθηκε αποτελεσματικός κατά την διάρκεια αποπειρών πραξικοπήματος στην Γουατεμάλα και την Παραγουάη την δεκαετία του 1990. Και το Γραφείο του Ύπατου Αρμοστή των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα [23] πίεσε πρόσφατα την Κίνα σε θέματα δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η καταστολή των Ουιγούρων και η ανάκληση της αυτονομίας στο Χονγκ Κονγκ. Κανένας από αυτούς τους μηχανισμούς δεν είναι τέλειος, αλλά όλοι έχουν αξία, και η αξιοποίησή τους δεν έρχεται με τα μειονεκτήματα που συνεπάγεται μια παγκόσμια διάσκεψη κορυφής για την δημοκρατία.

Η κυβέρνηση Μπάιντεν θα πρέπει να τοποθετήσει κάποια από την προσπάθεια και τους πόρους που θα μπορούσαν να πάνε σε μια σύνοδο κορυφής για την δημοκρατία, στην αναζωογόνηση των υπηρεσιών και των οργανισμών της προώθησης της δημοκρατίας και των πολιτικών προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα κεφάλαια μειώθηκαν, το ηθικό υποχώρησε, τα επιτυχημένα προγράμματα υπονομεύθηκαν: ο Αμερικανικός Οργανισμός Διεθνούς Ανάπτυξης (U.S. Agency for International Development) έχει αποδεκατιστεί υπό τον Τραμπ και το National Endowment for Democracy, η Millennium Challenge Corporation, το Broadcasting Board of Governors, το Ινστιτούτο Ειρήνης των ΗΠΑ και άλλα προγράμματα στον εκτελεστικό κλάδο χρειάζονται υποστήριξη. Η διοίκηση Μπάιντεν μπορεί να προωθήσει τις αμερικανικές αξίες μέσω των συμμαχιών και των συνεργασιών που υπάρχουν ήδη, ενώ θα επαναχρηματοδοτεί εκείνες τις αμερικανικές υπηρεσίες που είναι αφιερωμένες στην δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου.

Η ΚΕΦΑΛΗ ΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΟΥ

Καθ' όλη την διάρκεια της [προεκλογικής] εκστρατείας του και τώρα κατά την διάρκεια της μετάβασης, ο Μπάιντεν έχει κάνει την επαναδιεκδίκηση της θέσης «στο κεφάλι του τραπεζιού» [24] κεντρικό θέμα. Βεβαίως, η δύναμη της Ουάσιγκτον στο να συγκαλεί είναι εντυπωσιακή, όπως τόνισε ο προοριζόμενος για υπουργός Εξωτερικών, Antony Blinken. Αλλά αν οι Αμερικανοί είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους, αυτή η θέση του επικεφαλής του τραπεζιού των δημοκρατιών πρέπει να κερδηθεί.

Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου πριν από 30 χρόνια ήταν μια θριαμβευτική στιγμή για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τρεις δεκαετίες αργότερα, η χώρα έχει προχωρήσει σε μομφή για δύο προέδρους, διεξήγαγε έναν ανεπιθύμητο πόλεμο στο Ιράκ, εξαπέλυσε μια παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, κακοδιοίκησε μια πανδημία, και πάλεψε να αντιμετωπίσει την τεράστια εγχώρια οικονομική ανισότητα και τον συστημικό ρατσισμό. Οι Αμερικανοί συνεχίζουν να αμφισβητούν τις δικές τους βασικές δημοκρατικές πρακτικές και κανόνες. Μια διοίκηση που επιδιώκει έναν παγκόσμιο ηγετικό ρόλο πρέπει πρώτα να εργαστεί για τη μεταρρύθμιση της αμερικανικής δημοκρατίας [25] σε επίπεδο βαθύτερο ακόμη και από την ζημία που έκανε ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ

Ολόκληρη η διοίκηση του Μπάιντεν δεν θα έχει πιο επείγον καθήκον στην προώθηση της δημοκρατίας από το να ανοικοδομήσει τους αμερικανικούς θεσμούς και κανόνες ώστε να είναι πιο ανθεκτικοί στα είδη των σοκ που έχουν υποστεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Μια ισχυρή δόση ταπεινότητας θα είναι σωστή: η επίδειξη της αμερικανικής ηγεσίας είναι ένα θέμα όχι για να δηλωθεί ως δικαίωμα [26] αλλά για να καταδειχθεί ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επαναφοσιώνονται στις αρχές της ίδρυσής τους.

Ο JAMES GOLDGEIER είναι ανώτερος επισκέπτης συνεργάτης στην έδρα Robert Bosch Senior στο Brookings Institution και καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο American University.

Ο BRUCE W. JENTLESON είναι διακεκριμένος καθηγητής Δημόσιας Πολιτικής στην έδρα William Preston Few στο Πανεπιστήμιο Duke και πρώην αξιωματούχος του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ στις διοικήσεις Ομπάμα και Κλίντον.

Foreign Affairs

http://www.foreignaffairs.gr/articles/73035/james-goldgeier-kai-bruce-w-jentleson/mia-diaskepsi-koryfis-gia-tin-dimokratia-den-einai-to-farmako?page=show

https://www.foreignaffairs.com/articles/2020-12-14/democracy-summit-not-what-doctor-ordered

 

Greek Finance Forum

 

 

Σχόλια Χρηστών

 
 
 

 

 

 

 

 
 
   

   

   

Trading σε ελληνικές μετοχές μέσω της Πλατφόρμας Συναλλαγών Plus 500 (Κάντε Click και Κατεβάστε την μοναδική πλατφόρμα συναλλαγών, χωρίς καμία οικονομική υποχρέωση, περιλαμβάνει και λογαριασμό "επίδειξης" - Demo). 

Λήψη τώρα!

 © 2016-2017 Greek Finance Forum

Αποποίηση Ευθύνης....