Η κατάχρηση του αξιώματος από τον πρόεδρο για
προσωπικούς και πολιτικούς σκοπούς έχει
προκαλέσει αρκετή ζημιά στους δημοκρατικούς
θεσμούς και στον πολιτικό πολιτισμό των Ηνωμένων
Πολιτειών. Αλλά με το να ευθυγραμμίζει τον εαυτό
του με τις δυνάμεις της διεφθαρμένης ολιγαρχίας
ο Trump ανέτρεψε μια διακομματική παράδοση της
εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ για την στήριξη του
δημοκρατικού κράτους δικαίου.
----------------------
Μια έρευνα του Κογκρέσου
για μομφή [κατά του
προέδρου] επιδιώκει να
προσδιορίσει εάν ο
πρόεδρος των ΗΠΑ,
Ντόναλντ Τραμπ, εκβίασε
έναν ξένο ηγέτη,
στερώντας του μια
πολυπόθητη συνάντηση
στον Λευκό Οίκο και
στρατιωτική βοήθεια των
ΗΠΑ, προκειμένου να
δημοσιοποιήσει μια
ρωσικής εμπνεύσεως
θεωρία συνωμοσίας και να
κηλιδώσει τον κύριο
αντίπαλό του στις
εκλογές του 2020. Η
σοβαρότερη συνταγματική
κρίση των Ηνωμένων
Πολιτειών μετά το
Watergate δεν αφορά μόνο
στην προστασία της
ακεραιότητας των
δημοκρατικών θεσμών των
ΗΠΑ από την κατάχρηση
εξουσίας του προέδρου.
Πρόκειται για ένα
επεισόδιο σε έναν
ευρύτερο γεωπολιτικό
αγώνα μεταξύ των
υπερασπιστών της
δημοκρατίας και των
δυνάμεων του ολιγαρχικού
αυταρχισμού, από τη
Μαϊντάν του Κιέβου έως
τη Mong Kok του Χονγκ
Κονγκ. Σε αυτή την
ευρύτερη παγκόσμια
σύγκρουση, ο Trump και
οι άνθρωποί του έχουν
σταθερά ευθυγραμμιστεί
με τις δυνάμεις του
ολιγαρχικού αυταρχισμού
-στην Ρωσία, την Τουρκία,
την Ουγγαρία και άλλες
χώρες. Πουθενά δεν είναι
αυτό σαφέστερο από όσο
στην Ουκρανία.
Μια προεκλογική αφίσα με
τους Πέτρο Ποροσένκο και
Βλαντιμίρ Πούτιν στο
Κίεβο, τον Απρίλιο του
2019. Valentyn Ogirenko
/ Reuters
Το ότι η Ουκρανία
βρίσκεται στο επίκεντρο
της αμερικανικής έρευνας
για μομφή δεν είναι
σύμπτωση. Η χώρα είναι
το «ground zero» για τη
μάχη μεταξύ του
δημοκρατικού κράτους
δικαίου και της
αυταρχικής ολιγαρχίας.
Στα μισά του γύρου του
κόσμου από τις αίθουσες
εξουσίας της Ουάσινγκτον,
η Ουκρανία βρίσκεται
πάνω σε ένα πολιτισμικό
και γεωπολιτικό ρήγμα.
Στα δυτικά της Ουκρανίας
βρίσκονται οι
φιλελεύθερες δημοκρατίες
της Ευρώπης, που
διέπονται από το κράτος
δικαίου και τις
δημοκρατικές αρχές. Στα
ανατολικά της είναι η
Ρωσία και οι
χώρες-πελάτες της στην
Ευρασία, εκ των οποίων
σχεδόν όλες είναι
διεφθαρμένες ολιγαρχίες.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ
αυτών των δύο συστημάτων
διακυβέρνησης έχει
εκραγεί δύο φορές σε
βίαιες συγκρούσεις. Ο
πόλεμος της Ρωσίας κατά
της Γεωργίας το 2008 και
η εισβολή της στην
Ουκρανία το 2014 ήταν
αμφότερες προσπάθειες
για την προστασία της
σφαίρας των ολιγαρχικών
συμφερόντων του
Κρεμλίνου από τους
δημοκρατικούς
μεταρρυθμιστές που είχαν
έρθει στην εξουσία μέσω
επαναστατικών κοινωνικών
κινημάτων. Αυτό το ίδιο
κίνητρο υποκρύπτει τον
συγκαλυμμένο πόλεμο
επιρροής της Ρωσίας σε
άλλα μέρη του κόσμου,
από τη Μολδαβία έως το
Μαυροβούνιο και από την
Συρία μέχρι την
Βενεζουέλα. Σε αυτόν τον
πόλεμο κατά των
δημοκρατικών κινημάτων
και των δημοκρατικών
αρχών, το μεγαλύτερο
βραβείο της Ρωσίας και ο
κύριος αντίπαλος ήταν
πάντα οι Ηνωμένες
Πολιτείες. Μέχρι στιγμής,
ωστόσο, η Ρωσία ανέκαθεν
είχε να αντιμετωπίσει
μια διακομματική
αποφασιστικότητα να
αντισταθμιστούν οι
προσπάθειές της να
υπονομεύσει τα
δημοκρατικά θεσμικά
όργανα των ΗΠΑ.
Η ΣΦΑΙΡΑ ΕΠΙΡΡΟΗΣ ΤΩΝ
ΟΛΙΓΑΡΧΩΝ
Μια έκτακτη πολιτική
εξέλιξη οδήγησε τις
ρωσικές ειδικές δυνάμεις
(Spetsnaz) και την
στρατιωτική υπηρεσία
πληροφοριών (GRU) να
καταλάβουν κρυφίως την
χερσόνησο της Κριμαίας
τον Μάρτιο του 2014.
Έναν μήνα νωρίτερα, τον
Φεβρουάριο, πολίτες της
Ουκρανίας εξεγέρθηκαν
εναντίον του προέδρου
Βίκτορ Γιανουκόβιτς,
ενός βαθιά διασυρθέντα
κλεπτοκράτη που είχε
διαπράξει τόσο θρασείες
πράξεις διαφθοράς -όπως
η εγκατάσταση ζωολογικού
κήπου στρουθοκαμήλων
στην επίσημη κατοικία
του- που ούτε καν οι
ολιγάρχες φίλοι του
μπορούσαν να τον
υπερασπιστούν πια. Η
σταγόνα που ξεχείλισε το
ποτήρι ήρθε όταν οι
δυνάμεις ασφαλείας του
Γιανουκόβιτς πυροβόλησαν
και σκότωσαν
περισσότερους από εκατό
διαδηλωτές υπέρ της
δημοκρατίας στο Κίεβο
στη Maidan Nezalezhnosti
ή αλλιώς πλατεία
Ανεξαρτησίας, στα μέσα
Φεβρουαρίου 2014. Με
αίμα στα χέρια του, ο
Γιανουκόβιτς έφυγε νύχτα
από το Κίεβο και έφτασε
στην Ρωσία αρκετές
ημέρες αργότερα.
Η απόφαση του
Γιανουκόβιτς να
δραπετεύσει από την
Ουκρανία εξόργισε τον
Ρώσο πρόεδρο, Βλαντιμίρ
Πούτιν, όχι επειδή ο
Πούτιν είχε κάποια
ιδιαίτερη αγάπη προς τον
Γιανουκόβιτς -στην
πραγματικότητα τον
κοίταζε αφ’ υψηλού ως
μικροκακοποιό
περιορισμένης διανοίας-
αλλά μάλλον επειδή η
παραίτηση του
Γιανουκόβιτς από την
εξουσία έθεσε σε κίνδυνο
το ολιγαρχικό σύστημα
επιρροής μέσω του οποίου
το Κρεμλίνο ήλεγχε την
Ουκρανία. Σε αυτό το
σύστημα υποτελών, οι
ολιγάρχες είχαν την
δυνατότητα να πλουτίζουν
δημοσία δαπάνη εφ' όσον
παρέμεναν πιστοί στο
Κρεμλίνο. Η υπόσχεση των
δημοκρατικών
μεταρρυθμίσεων και
λογοδοσίας της
επανάστασης του Μαϊντάν
απείλησε να εξαλείψει
αυτό το ολιγαρχικό
σύστημα δεσμών
προστάτη-πελάτη και έτσι
έθεσε έναν πραγματικό
κίνδυνο για την επιρροή
της Μόσχας στην Ουκρανία.
Οι «μικροί πράσινοι
άνδρες» που παρέταξε ο
Πούτιν στην ανατολική
Ουκρανία ήταν μέρος μιας
συντονισμένης ρωσικής
στρατιωτικής αντίδρασης
στην δημοκρατική
επανάσταση της Ουκρανίας.
Πιο βαθιά μέσα στην
Ουκρανία, οι ίδιοι
διεφθαρμένοι ολιγάρχες
και αξιωματούχοι που
είχαν ιδιοποιηθεί
δημόσιους πόρους στο
πλαίσιο του καθεστώτος
Γιανουκόβιτς στελέχωσαν
ένα δεύτερο, [αυτή την
φορά] πολιτικό, μέτωπο.
Η οργάνωση που συνένωσε
αυτά τα διεφθαρμένα
συμφέροντα ήταν ο
φιλορωσικός πολιτικός
μηχανισμός γνωστός ως
Κόμμα των Περιφερειών,
το οποίο ο πολιτικός
επιστήμονας Taras Kuzio
[1] περιγράφει εύστοχα
ως κόμμα των «παρεοκρατικών
ολιγαρχών» (“crony
oligarchs”).
Κατά την διάρκεια της
προεκλογικής εκστρατείας
του για την προεδρία την
άνοιξη του 2014, ο Πέτρο
Ποροσένκο δεσμεύτηκε να
τιμήσει τις θυσίες της «Ουράνιων
Εκατό» (όπως ήταν
γνωστοί οι μάρτυρες της
Μαϊντάν), επιφέροντας
μια «απο-ολιγαρχοποίηση»
[2] της Ουκρανίας και
παίρνοντας τον έλεγχο
αυτών των εδραιωμένων
συμφερόντων. Ο Ποροσένκο
ήταν ο ίδιος ολιγάρχης
και ιδρυτικό μέλος του
Κόμματος των Περιφερειών,
αλλά η διεθνής κοινότητα
του έδωσε το πλεονέκτημα
της αμφιβολίας. Οι μήνες
της προεδρίας του
Ποροσένκο πέρασαν και η
υποσχόμενη
απο-ολιγαρχοποίηση δεν
έγινε ποτέ. Πράγματι,
σχεδόν κανείς από το
προηγούμενο καθεστώς δεν
λογοδότησε. Ο γενικός
εισαγγελέας του
Ποροσένκο, Viktor Shokin,
όχι μόνο απέτυχε να
διερευνήσει σωστά
περιπτώσεις υψηλού
προφίλ διαφθοράς, αλλά
προσωπικά εμπλέκεται σε
έναν μακρόχρονο εκβιασμό
μεσω δύο υφισταμένων του
που έγιναν γνωστοί σε
ολόκληρη την Ουκρανία ως
«αδαμάντινοι εισαγγελείς»
[3], επειδή βρέθηκαν στα
σπίτια τους σωροί
διαμαντιών. Οι εκβιασμοί
από διεφθαρμένους
εισαγγελείς ήταν ρουτίνα
υπό τον Γιανουκόβιτς. Η
επανάληψή τους υπό την
διοίκηση του Ποροσένκο
ανησύχησε πολλούς
διεθνείς υποστηρικτές
της Ουκρανίας.
Ως αποτέλεσμα αυτής της
οπισθοδρόμησης, η
διεθνής κοινότητα
επέμεινε να πληρούνται
συγκεκριμένα κριτήρια
αναφοράς πριν από την
καταβολή της βοήθειας
στην Ουκρανία. Οι
απαιτήσεις περιλάμβαναν
την απομάκρυνση του
Shokin, την διεξοδική
μεταρρύθμιση του
Γραφείου του Γενικού
Εισαγγελέα και την
ίδρυση ειδικών φορέων
κατά της διαφθοράς,
ελεύθερων από πολιτικές
επιρροές. Κάτω από
συντονισμένη πίεση από
τους σημαντικότερους
δωρητές της Ουκρανίας -Ηνωμένες
Πολιτείες, Ευρωπαϊκή
Ένωση και Διεθνές
Νομισματικό Ταμείο- η
Ουκρανία ίδρυσε
ανεξάρτητα εθνικά όργανα
για την πρόληψη και την
εξάλειψη της διαφθοράς.
Εξουσιοδότησε επίσης
έναν ειδικό εισαγγελέα
κατά της διαφθοράς και
ίδρυσε ειδικά δικαστήρια
για την καταπολέμηση της
διαφθοράς. Συλλογικά, οι
μεταρρυθμίσεις ήταν
ενέργειες που δυνητικά
θα άλλαζαν το παιχνίδι.
Ακριβώς γι' αυτόν τον
λόγο, αποτελούσαν άμεση
απειλή για τους
διεφθαρμένους ολιγάρχες
της Ουκρανίας και τους
αξιωματούχους που
επέτρεψαν και
επωφελήθηκαν από την
διαφθορά τους.
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΤΡΑΜΠ
Καθώς οι
φιλοδημοκρατικοί
μεταρρυθμιστές
αγωνίζονταν για να
υπερασπιστούν την χώρα
τους ενάντια στην ρωσική
επιθετικότητα και
ταυτόχρονα εργάζονταν
για τη μεταρρύθμιση του
ουκρανικού ολιγαρχικού
συστήματος ιδιοτέλειας,
στην άλλη πλευρά του
Ατλαντικού, ο Ντόναλντ
Τραμπ διεξήγαγε μια
εξαιρετικά ανορθόδοξη
πολιτική εκστρατεία. Σε
έντονη αντίθεση με
άλλους βασικούς
ρεπουμπλικανούς
υποψηφίους, ο Τραμπ
εξέφρασε μια πολύ θετική
άποψη για τον πρόεδρο
Πούτιν και επανειλημμένα
αγνόησε ανησυχίες
σχετικά με τον
κλεπτοκρατικό και
αυταρχικό χαρακτήρα του
καθεστώτος Πούτιν. Ο
Τραμπ επίσης εξέπληξε
τους Ρεπουμπλικάνους του
κατεστημένου ακριβώς
πριν από την Εθνική
Συνέλευση των
Ρεπουμπλικανών τον
Ιούλιο του 2016, με το
να δώσει οδηγία στους
ανθρώπους του να
αφαιρέσουν την
υποστήριξη για
στρατιωτική βοήθεια στην
Ουκρανία από την επίσημη
πλατφόρμα του GOP (Grand
Old Party, το
Ρεπουμπλικανικό Κόμμα)
[4].
Τον Μάρτιο του 2016, ο
Trump είχε πάρει άλλη
μια ασυνήθιστη απόφαση,
προσλαμβάνοντας τον Paul
Manafort ως διευθυντή
της εκστρατείας του.
Πολλοί κατεστημένοι
Ρεπουμπλικανοί έβλεπαν
τον Μάναφορτ ως ότι έχει
περάσει στην «σκοτεινή
πλευρά» δουλεύοντας για
διεφθαρμένους
αυταρχικούς όπως ο
Γιανουκόβιτς, ο Μομπούτο
Σέσε Σέκο του Ζαΐρ και ο
πρόεδρος της Φιλιππίνων,
Φέρνινταντ Μάρκος. Αν
και ο Trump είχε πολλές
δικές του διασυνδέσεις
στην Ρωσία, ο Manafort
έφερε νέους δεσμούς με
το Κρεμλίνο που
περνούσαν από τον
πολιτικό μηχανισμό του
Κόμματος των Περιφερειών.
Οι σχέσεις του Manafort
περιελάμβαναν ολιγάρχες
όπως ο Όλεγκ Ντερίπασκα,
στον οποίο το υπουργείο
Οικονομικών [5] αργότερα
επέβαλε κυρώσεις για το
γεγονός ότι «εκπροσωπούσε
την ρωσική κυβέρνηση σε
άλλες χώρες»˙ ο Dmytro
Firtash, τον οποίο ο
Ρεπουμπλικανός
γερουσιαστής Roger
Wicker περιέγραψε [6] ως
«άμεσο παράγοντα του
Κρεμλίνου»˙ ο Rinat
Akhmetov, ο πλουσιότερος
ολιγάρχης της Ουκρανίας
και ένας κορυφαίος
βιομήχανος στη Donbas˙
και ο Serhiy Lyovochkin,
ένας άλλος ολιγάρχης της
Ντόνμπας ο οποίος είχε
διατελέσει επικεφαλής
της Προεδρικής Διοίκησης
του Γιανουκόβιτς και
αργότερα ηγέτης του
επαναλανσαρισμένου
Κόμματος των Περιφερειών,
γνωστού ως
Αντιπολιτευτικό Μπλοκ.
Αυτές δεν ήταν απλώς
περιστασιακές γνωριμίες:
Ο Manafort φέρεται να
χρωστά [8] στον
Deripaska 10 εκατομμύρια
δολάρια, είχε δουλέψει
[8] με τον Firtash για
την πιθανή ανακατασκευή
του Drake Hotel στο
Μανχάταν, και παρέμεινε
σε στενή επαφή με τον
Akhmetov και τον
Lyovochkin. Ο ειδικός
σύμβουλος Robert Mueller
βρήκε, για παράδειγμα,
ότι ο Manafort είχε
αναθέσει στον
επιχειρηματικό του
εταίρο Konstantin
Kilimnik –για τον οποίο
το FBI υποστηρίζει ότι
είχε «δεσμούς με τις
ρωσικές υπηρεσίες
πληροφοριών» [9]- να
περάσει στοιχεία
προεκλογικών
δημοσκοπήσεων [10] σε
αμφότερους τους Akhmetov
και Lyovochkin το 2016
για λόγους που
παραμένουν ανεξήγητοι
μέχρι σήμερα.
Στα μέσα Αυγούστου του
2016, ο Manafort ξαφνικά
αναγκάστηκε να
παραιτηθεί από την
εκστρατεία του Τραμπ,
αφού αποκαλύφθηκε ότι
είχε λάβει μυστικές
πληρωμές ύψους 12,7
εκατομμυρίων δολαρίων
από το Κόμμα των
Περιφερειών. Ωστόσο, οι
δεσμοί μεταξύ του
δικτύου των ολιγαρχών
του Κόμματος των
Περιφερειών στην
Ουκρανία και της
εκστρατείας του Τραμπ
επέμειναν και μετά την
αναχώρηση του Manafort.
Πολλοί από αυτούς τους
ολιγάρχες μπορεί να
είδαν μια νίκη του Τραμπ
το 2016 ως έναν τρόπο να
βγάλουν την επιβολή του
νόμου των ΗΠΑ από τον
σβέρκο τους και
ενδεχομένως να
επιστρέψουν στην εξουσία
στην Ουκρανία. Ο
Lyovochkin και ο
σύντροφός του στο Κόμμα
των Περιφερειών Serhiy
Kivalov, εντοπίστηκαν
[11] να γλεντούν στην
ορκωμοσία του Trump. Τα
όνειρά τους για να
επανακάμψουν φαίνονταν
εφικτά.
ΟΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΕΣ
ΤΟΥ ΤΡΑΜΠ
Κατά την διάρκεια της
έρευνας του Mueller, η
διοίκηση του Trump
αγωνίστηκε να αποφύγει
κατηγορίες για
συμπαιγνία με την Ρωσία,
και ο ουκρανικός
υπόκοσμος των φιλορώσων
ολιγαρχών και των
διεφθαρμένων
αξιωματούχων προσπάθησε
να απαξιώσει την βασική
υπόθεση της έρευνας: Ότι
η Ρωσία είχε παρέμβει
στις εκλογές του 2016
για να βοηθήσει τον
Trump. Μόλις λίγες
εβδομάδες μετά τον
εορτασμό της ορκωμοσίας
του Trump στην
Ουάσινγκτον, ο
Lyovochkin έγραψε ένα
άρθρο γνώμης στο
περιοδικό US News &
World Report με τίτλο «Η
Ουκρανία μπορεί να
νικήσει στην εποχή του
Τραμπ» [12], όπου έδωσε
μια αισιόδοξη νότα για
την προεδρία του Trump
και διατύπωσε μια θεωρία
συνωμοσίας, ότι δεν ήταν
οι Ρώσοι αλλά μάλλον οι
Ουκρανοί που παρενέβησαν
στις εκλογές του 2016
και το είχαν πράξει εξ
ονόματος της πρώην
υπουργού Εξωτερικών,
Χίλαρι Κλίντον. Αυτό το
αφήγημα, που διατυπώθηκε
για πρώτη φορά από το
Υπουργείο Εξωτερικών της
Ρωσίας [13], επεδίωξε να
διαστρεβλώσει τις
λεπτομερείς ενδείξεις
[14] της ρωσικής
παρέμβασης για την
στήριξη της εκστρατείας
του Trump, αντίθετα
υποστηρίζοντας ότι οι
Ουκρανοί αντι-Τραμπικοί
είχαν εργαστεί στα
παρασκήνια για να
στιγματίσουν τον
Manafort και ως εκ
τούτου να γείρουν τις
εκλογές υπέρ της Κλίντον.
Τους μήνες που
ακολούθησαν, το υπέρ του
Κρεμλίνου δίκτυο στην
Ουκρανία άρχισε να
σχεδιάζει μια καμπάνια
παραπληροφόρησης
εναντίον ενός από τους
ισχυρότερους
υποστηρικτές της
κυριαρχίας της Ουκρανίας
και ένθερμο υπέρμαχο του
αγώνα κατά της διαφθοράς
και της ρωσικής
επιθετικότητας: Του
πρώην αντιπροέδρου Τζο
Μπάιντεν (για τον οποίο
ο συγγραφέας [ατού του
άρθρου] υπήρξε σύμβουλος
εξωτερικής πολιτικής το
2014-15). Ένας πρώην
στρατιωτικός εισαγγελέας
της Ουκρανίας ονόματι
Konstantin Kulyk
συνέταξε έναν φάκελο με
ψευδείς ισχυρισμούς
εναντίον του Μπάιντεν,
υποστηρίζοντας ότι ο
Μπάιντεν είχε
συνηγορήσει με
ακατάλληλο τρόπο στην
απομάκρυνση του Viktor
Shokin από την θέση του
γενικού εισαγγελέα. Στην
πραγματικότητα, ο
Μπάιντεν το είχε πράξει
ως μέρος μιας
συντονισμένης πολιτικής
των ΗΠΑ που
ευθυγραμμιζόταν με την
πολιτική της Ευρωπαϊκής
Ένωσης και του Διεθνούς
Νομισματικού Ταμείου.
Ο Kulyk είχε ίδια
συμφέροντα στο θέμα αυτό.
Είχε φύγει από το
διαβοήτως διεφθαρμένο
Γραφείο του Χάρκοβο για
την Καταπολέμηση του
Οργανωμένου Εγκλήματος,
όπου αστυνομικοί και
εγκληματίες σε μεγάλο
βαθμό ήταν δύσκολο να
διακριθούν μεταξύ τους,
και διορίστηκε ως
στρατιωτικός εισαγγελέας
[15] κατά κάποιο ποσοστό
χάρη στον Viktor Shokin.
Τον Ιούνιο του 2016, ο
Kulyk κατηγορήθηκε [16]
για παράνομο πλουτισμό
σε κάτι που ήταν τότε
ένα μεγάλο σκάνδαλο
διαφθοράς. Φέρεται να
συναντήθηκε [17] με τον
δικηγόρο του Trump, Rudy
Giuliani στο Παρίσι, και
τον γέμισε με
παραπληροφόρηση για να
προωθήσει την θεωρία της
συνωμοσίας ότι ο Shokin
είχε απολυθεί αδόκιμα
λόγω της προτροπής του
Μπάιντεν.
Την ίδια εποχή, ο
Giuliani σχημάτισε μια
επιχειρηματική σχέση
[18] με τον Gennady
Kernes, τον δήμαρχο του
Χάρκοβο. Σύμφωνα με τον
Mark Galeotti, έναν
ειδικό στο ρωσικό
οργανωμένο έγκλημα, ο
Kernes είχε «πρόσφατους
συμμοριτικούς δεσμούς
[19]» και μέχρι το 2014
ήταν «πρωτοπαλίκαρο» του
καθεστώτος του
Γιανουκόβιτς. Παρά αυτές
τις αμφίβολες επαφές, η
ιδιωτική εταιρεία
Giuliani, Giuliani
Security & Safety,
υπέγραψε συμβόλαιο με
την πόλη του Χάρκοβο και
ο Τζουλιάνι μέχρι που
πήγε στο Χάρκοβο με
ιδιωτικό αεροσκάφος για
να ολοκληρώσει την
συμφωνία [20] με τον
Kernes το 2017. Ένας
φιλορώσος ολιγάρχης
ονόματι Pavel Fuchs
φέρεται [21] να
μεσολάβησε για την
σύμβαση μεταξύ Giuliani
και Kernes. Ως
κατασκευαστής ακινήτων
στην Ρωσία, ο Fuchs είχε
εμπλακεί με το έργο
Trump Tower στη Μόσχα
πριν από τις εκλογές του
2016˙ το 2017, προσέλαβε
τον Giuliani για να
εργαστεί για την πόλη
του Χάρκοβο. Σε μια
επακόλουθη συνέντευξη
[22], ο Fuchs υποστήριξε
ότι θεωρούσε τον
Giuliani ως «λομπίστα
για το Χάρκοβο».
Κατά την διάρκεια των
εμφανίσεών του στο Fox
News, ο Giuliani
επανέλαβε σχεδόν κατά
λέξη [23] τα
συνωμοσιολογικά σημεία
συζήτησης ενός άλλου
πρώην μέλους του
Κόμματος των Περιφερειών
και γεννημένου στο
Χάρκοβο, του Andriy
Derkach, που απεικόνιζαν
το μονοπάτι με το οποίο
η φιλο-ρωσική
παραπληροφόρηση ταξίδεψε
στα αμερικανικά μέσα
μαζικής ενημέρωσης. Ο
ατιμασμένος πρώην
πρωθυπουργός της
Ουκρανίας, Mykola Azarov,
πρώην επικεφαλής του
Κόμματος των Περιφερειών
που είχε καταφύγει στην
Ρωσία μαζί με τον
Γιανουκόβιτς, επίσης
έριξε το βάρος του [24]
για να υποστηρίξει τους
ισχυρισμούς εναντίον του
Μπάιντεν που προώθησαν
οι Giuliani και Trump.
Αλλά ίσως καμιά
προσωπικότητα του
Κόμματος των Περιφερειών
δεν έχει μεγαλύτερο
μερίδιο στην τύχη του
Trump από τον Dmytro
Firtash. Σύμφωνα με ένα
ερευνητικό ρεπορτάζ του
Reuters το 2014 [25], η
πολλών δισεκατομμυρίων
δολαρίων περιουσία του
Firtash «χτίστηκε με
αξιοσημείωτες ευνοϊκές
συμφωνίες που
μεσολαβήθηκαν από
συνεργάτες του Ρώσου
ηγέτη, Βλαντιμίρ Πούτιν».
Ωστόσο, το 2013, ο
Firtash κατηγορήθηκε
[26] στην Βόρεια
Περιφέρεια του Ιλινόις
με κατηγορίες για
δωροδοκία. Αυτή την
στιγμή βρίσκεται στην
Βιέννη και πρόκειται να
εκδοθεί στις Ηνωμένες
Πολιτείες. Στο πλαίσιο
μιας έσχατης προσπάθειας
για την αποφυγή της
έκδοσης, ο Firtash
ζήτησε από τον Shokin,
τον διεφθαρμένο πρώην
γενικό εισαγγελέα, να
καταθέσει μια ένορκη
δήλωση [27]
υποστηρίζοντας ότι ο
Firtash, όπως και ο
Shokin, είχαν ξεχωριστεί
αδίκως από την διοίκηση
Obama-Biden. Ο Firtash
διατήρησε τη νομική
ομάδα του παντρεμένου
ζεύγους Joseph diGenova
και Victoria Toensing,
οι οποίοι σύμφωνα με
πληροφορίες [28] έχουν
δεσμούς τόσο με τον
Giuliani όσο και με τον
Trump.
Η ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΗΣ
ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Οι προσπάθειες του
προέδρου Τραμπ να
εξαναγκάσει την Ουκρανία
να προωθήσει την
εσωτερική πολιτική
ατζέντα του είναι
άρρηκτα συνδεδεμένες με
την ρεβάνς των
φιλορωσικών δυνάμεων
στην Ουκρανία. Αυτές οι
δυνάμεις επιδιώκουν να
αποκτήσουν την εύνοια
του στενού κύκλου του
Trump. Οι ίδιες
μηχανιστικές τακτικές
τις οποίες το Κόμμα των
Περιφερειών ακόνιζε για
σχεδόν δύο δεκαετίες
στην Ουκρανία -στρατολογώντας
διεφθαρμένους
εισαγγελείς για να
απευθύνουν κατηγορίες με
βάση πολιτικά κίνητρα,
δωροδοκώντας
αξιωματούχους,
προσφέροντας ευνοϊκές
συμφωνίες σε πολιτικούς
συμμάχους- εμφανίστηκαν
επανειλημμένα σε αυτή
την προσέγγιση του
δικτύου προς τον Trump
και τους ανθρώπους του.
Για παράδειγμα, ο
υπουργός Ενέργειας, Rick
Perry, συνέστησε ως
σύμβουλο του Ουκρανού
προέδρου Volodymyr
Zelensky [29] έναν
δωρητή της εκστρατείας
του για κυβερνήτης, και
ο άνθρωπος αυτός
ανταμείφθηκε με μια
προσοδοφόρα σύμβαση για
ουκρανικό πετρέλαιο και
φυσικό αέριο. Η ιδιωτική
εταιρεία ασφαλείας του
Giuliani υπέγραψε
σημαντικές συμφωνίες με
τους δημάρχους του
Κιέβου και του Χάρκοβο,
ενώ ο Τζουλιάνι
δεσμεύθηκε με την πλευρά
του Τραμπ. Και φυσικά οι
συνεργάτες του Giuliani,
Igor Fruman και Lev
Parnas, προσπάθησαν να
χρησιμοποιήσουν τις
διασυνδέσεις τους με τον
Λευκό Οίκο για να
εξασφαλίσουν ευνοϊκές
συμφωνίες [30] στον
ενεργειακό τομέα της
Ουκρανίας, ενώ
προσπαθούσαν να
διασπείρουν ψεύδη για
τον Μπάιντεν και τις
εκλογές του 2016.
Η χώρα που κερδίζει
περισσότερο από αυτούς
τους διεφθαρμένους
δεσμούς είναι η Ρωσία, η
οποία έχει στηριχθεί στο
Κόμμα των Περιφερειών
εδώ και δεκαετίες ως
μοχλό επιρροής στην
Ουκρανία. Το 2014, το
Κρεμλίνο αιφνιδιάστηκε
όταν οι Ουκρανοί
εξεγέρθηκαν ενάντια σε
αυτό το ολιγαρχικό
σύστημα. Ο Πούτιν
αντεπιτίθεται έκτοτε.
Παρά τον πόλεμο του
Πούτιν και τα τεράστια
ποσά σκοτεινού χρήματος
που έχει ξοδέψει η Ρωσία
για να επιλέξει
πολιτικούς, η Ουκρανία
έχει μέχρι στιγμής
αντισταθεί στην υποταγή.
Τραγικά, οι Ηνωμένες
Πολιτείες έχουν
αποδειχθεί πιο ευάλωτες.
Η κατάχρηση του
αξιώματος από τον
πρόεδρο για προσωπικούς
και πολιτικούς σκοπούς
έχει προκαλέσει αρκετή
ζημιά στους
δημοκρατικούς θεσμούς
και στον πολιτικό
πολιτισμό των Ηνωμένων
Πολιτειών. Αλλά με το να
ευθυγραμμίζει τον εαυτό
του με τις δυνάμεις της
διεφθαρμένης ολιγαρχίας
-της οποίας ο τελικός
προστάτης στην Ουκρανία
είναι το Κρεμλίνο- ο
Trump ανέτρεψε μια
διακομματική παράδοση
της εξωτερικής πολιτικής
των ΗΠΑ για την στήριξη
του δημοκρατικού κράτους
δικαίου. Οι ημέρες που
οι Ηνωμένες Πολιτείες
ίσταντο για αυτό που
ήταν σωστό και τιμητικό
–πολεμώντας την διαφθορά,
υποστηρίζοντας το κράτος
δικαίου, ενθαρρύνοντας
τα δημοκρατικά κινήματα-
έχουν τελειώσει. Αυτό
συμβαίνει ακριβώς καθώς
εκατομμύρια διαδηλωτές
της αντιπολίτευσης
βγαίνουν στους δρόμους
της Μόσχας, της Πράγας,
της Μπρατισλάβα, της
Βηρυτού, της Τιφλίδας,
της Τζακάρτα και πολλών
άλλων πόλεων για να
διαμαρτυρηθούν για τα
ολιγαρχικά καθεστώτα που
καταπνίγουν τις
δημοκρατικές φιλοδοξίες
τους. Η αποκατάσταση της
ακεραιότητας των
δημοκρατικών θεσμών των
ΗΠΑ θα απαιτήσει όχι
μόνο τον καθαρισμό του
οίκου μας, αλλά και την
ενδυνάμωση της δέσμευσής
μας στην δημοκρατία σε
αυτόν τον ευρύτερο
παγκόσμιο αγώνα.
Ο MICHAEL CARPENTER
είναι διευθύνων
σύμβουλος του Κέντρου
Διπλωματίας και
Παγκόσμιας Συμμετοχής
Penn Biden και διετέλεσε
βοηθός υφυπουργός Άμυνας
για την Ρωσία, την
Ουκρανία και την Ευρασία,
από το 2015 έως το 2017.
Foreign Affairs
Greek Finance Forum
Σχόλια Χρηστών
Trading
σε ελληνικές μετοχές μέσω
της Πλατφόρμας Συναλλαγών Plus 500 (Κάντε Click και
Κατεβάστε την μοναδική πλατφόρμα συναλλαγών, χωρίς καμία
οικονομική υποχρέωση, περιλαμβάνει και λογαριασμό "επίδειξης"
- Demo).