Δευτέρα, 00:01 - 26/07/2021

  Tweet

Πολλές εταιρείες –οι περισσότερες– έχουν σε κάποιο βαθμό μικρότερη ή μεγαλύτερη εμπλοκή με άυλα περιουσιακά στοιχεία, χωρίς να χρειάζεται να είναι το κύριο προϊόν τους. Ποιος δεν έχει ένα εμπορικό σήμα; Ένα πελατολόγιο; Τα πράγματα αυτά είναι αυτό που λέμε «η ψυχή» της εταιρείας, ο λόγος που μία εταιρεία αξίζει περισσότερο από το άθροισμα των παγίων της. Ο λόγος, στα δημόσια οικονομικά, που η ανοσία της αγέλης είναι ένα δημόσιο αγαθό με μεγαλύτερη οικονομική αξία από το άθροισμα των ιδιωτικών αξιών των επί μέρους ανοσιών που τη συνθέτουν.

Δυστυχώς στην Ελλάδα τείνουμε να παραβλέπουμε τα άυλα στοιχεία και να δίνουμε δυσανάλογη σημασία στα πάγια. Συγκεκριμένα, το μητρώο εκτιμητών του υπουργείου Οικονομικών αριθμεί μόλις 11 εκτιμητές αύλων αγαθών και επιχειρήσεων, έναντι 662 εκτιμητών ακινήτων (1,7%).

Η εικόνα είναι η ίδια και στο επιχειρηματικό πεδίο. Πολλοί επιχειρηματίες δεν γνωρίζουν καν το πλήρες εύρος των άυλων αγαθών που οι επιχειρήσεις τους έχουν αναπτύξει και χρησιμοποιούν, πολλές φορές ασυναίσθητα. Όμως όταν μια επιχείρηση δεν αντιλαμβάνεται τα επιμέρους στοιχεία που της προσδίδουν αξία, τείνει και να τα υποαξιοποιεί.

Το κενό αυτό έρχεται να καλύψει το νέο βιβλίο του Ι. Ευγενίδη “The hidden treasures of business” (σύντομα και στα ελληνικά). Το βιβλίο προσφέρει μία αναλυτική και λεπτομερή καταγραφή των άυλων αξιών που βρίσκει κανείς σε επιχειρήσεις και που –αν αξιοποιηθούν σωστά– μπορούν να αποτελέσουν σημαντικό μοχλό ανάπτυξης.

Στις ΗΠΑ, όπου υπάρχουν αναλυτικά στοιχεία, βλέπουμε ότι τα άυλα περιουσιακά στοιχεία από 17% το 1975 αποτελούσαν το 2020 το 90% του ενεργητικού των εταιρειών του δείκτη S&P 500. Αυτό βέβαια επηρεάζεται τόσο από την αύξηση των άυλων στο σύνολο του ενεργητικού όσο και από μεταβολές στη σύνθεση του δείκτη υπέρ των εταιρειών με περισσότερη έμφαση σε αυτά. Αντίστοιχα στοιχεία αναφέρει και ο κος Ευγενίδης. Το βιβλίο του θα μπορούσε, έτσι, να επιτελέσει και μία αφύπνιση που να οδηγήσει σε δημιουργία αξίας συνολικά για την οικονομία.

Ήξερε από πείρα ότι το πατσουλί δε θα μπορούσε να κόψει την μπόχα του Πάνα. Η μύρρα και το λιβάνι μπορεί να ήταν ένα καλό αποσμητικό για τις βρεφικές πάνες του Ιησού, αλλά μέσα στον ωκεανό της βρώμας του τραγοπόδαρου θεού, χαθήκαν σα καραβάκια στο Τρίγωνο των Βερμούδων. Όσο για το σανταλόξυλο, άντεξε τόσο όσο θ’ άντεχε μια χιονόμπαλα στην Κόλαση. Η Κούδρα παιδεύτηκε δυο εβδομάδες εξαντλώντας όλο το οπλοστάσιο των αρωματικών της. Δεν τους απέμεινε τίποτ’ άλλο παρά να βάλλουν χέρι στις οικονομίες τους (τα κεφάλαιά τους για το ταξίδι στο Νέο Κόσμο αυξανόταν πολύ αργά) και να αγοράσουν μερικά αρώματα από τους μοναχούς της γειτονιάς τους. Θα ήταν αδύνατον να μπουν σε καράβι αν δεν έβρισκαν κάποιο τρόπο να καλύψουν τον αόρατο φίλο τους από τις περίεργες μύτες των συνταξιδιωτών τους.

Τομ Ρόμπινς, Το άρωμα του ονείρου, μετάφραση Γιάννης Κωστόπουλος, εκδόσεις Αίολος, Αθήνα 1998

ΣΟΛΩΝ ΜΟΛΧΟ (Money Review)