| Ειδήσεις | Ο Κυνηγός | Λεωφόρος Αθηνών | "Κουλου - Βάχατα" |  +/-  |  "Μας ακούνε"  |  Fundamentalist  |  Marx - Soros | Start Trading |

 

 

Πέμπτη, 00:01 - 07/10/2021

 

 

Ο διάλογος μεταξύ ανθρώπων της αγοράς τον Δεκέμβριο του 2008, στο ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, είχε σαν βάση ένα χρονικό περιθώριο επιστροφής στην κανονικότητα, που το εκτιμούσαν από ένα έως τρία χρόνια. Δεκατρία χρόνια μετά, αυτή η βίαιη οικονομική κρίση παραμένει, με μικρές περιόδους στασιμότητας, επιδεινούμενη προς το χειρότερο. Μνημόνια, εξωτερικοί και εσωτερικοί παράγοντες, παγκόσμια ανησυχία, πανδημίες ωθούν με περίεργες αποφάσεις την παγκόσμια κοινότητα σε ακραίες εξελίξεις, που ουδείς γνωρίζει εάν όντως οδηγούν προς το καλύτερο τη ζωή των νοικοκυριών.

 

 

Διαρκής κρίση, έντονη ανησυχία. Αβεβαιότητα στην καθημερινότητα και την πραγματική οικονομία, τεράστιο ιδιωτικό χρέος, το δημόσιο χρέος παγκοσμίως αγγίζει τα 300 τρισεκατομμύρια! Το δε ελληνικό ιδιωτικό χρέος κοντά στα 120 δισεκατομμύρια! Τι δεν καταλαβαίνουμε; Πώς είναι δυνατόν να αποπληρωθούν αυτά τα αστρονομικά ποσά;

 

Την ίδια στιγμή, λίγο καιρό πριν, στη χώρα μας επιβάλλονται τα capital controls, ο κόσμος οδηγείται στις ουρές για 60 ευρώ και οι συνταξιούχοι έξω από τις τράπεζες μια φορά την εβδομάδα για το 25% της μηνιαίας σύνταξης. Μια εικόνα Ευρώπης στον εικοστό πρώτο αιώνα!

 

Περίεργες αποφάσεις οδηγούν σε ακατανόητες εξελίξεις. Η παγκόσμια στάση εμπορίου, ως τρόπος αντιμετώπισης της COVID-19, δημιούργησε πολλά ερωτήματα και περισσότερα προβλήματα. Μεγάλες ανατιμήσεις, ανισορροπία στις μεταφορές, μεγάλες αυξήσεις, ασφυξία και αδυναμία στις μικρές επιχειρήσεις να προσαρμοσθούν στις νέες συνθήκες. Το ηλεκτρονικό εμπόριο και το δαιδαλώδες ηλεκτρονικό λογιστικό σύστημα, που ήρθαν για να μείνουν, δεν άφησαν  χρονικά περιθώρια και έσβησαν τις τελευταίες ελπίδες επιβίωσής τους. Οδυνηρό τέλος, αβέβαιο αύριο. 

 

Ανάπτυξη χωρίς κατανάλωση δεν υφίσταται, κατανάλωση χωρίς ρευστότητα δεν πραγματοποιείται, ευημερία υπό πίεση σε όλους τους τομείς της κοινωνίας δεν επιτυγχάνεται. Ακατανόητες εξελίξεις. Ενώ γνωρίζουμε το «φάρμακο» του πώς να αντιμετωπίζουμε ως παγκόσμια κοινότητα τέτοιες οικονομικές καταστάσεις, με την υποστήριξη των αγορών  και τη διοχέτευση ρευστότητας, εδώ και καιρό ζητάμε μείωση δημόσιου χρέους και σφιχτή δημοσιονομική πολιτική, καίγοντας την όποια δυνατότητα να βοηθήσουμε το μεγαλύτερο ποσοστό των συνανθρώπων μας που ζουν σε δύσκολες καθημερινές συνθήκες.

 

Ασφυκτικές συνθήκες, κοινωνικές αγωνίες. Αν όχι τώρα, πότε; Η μερική μείωση του ιδιωτικού χρέους θα έπρεπε σήμερα να είναι η πρώτιστη επιδίωξή μας. Σαφώς και δεν πρέπει ο κάθε πολίτης ή ο απλός δανειολήπτης να θεωρήσει ότι ξαφνικά βρέχει λεφτά ο ουρανός, αλλά και αποκλειστικά υπεύθυνος δεν είναι γιατί έχασε τη δουλειά του, μειώθηκε ο μισθός του ή ο τζίρος στην επιχείρησή του, καταργήθηκαν τα δώρα και ο ένας από το ζευγάρι έμεινε άνεργος. Οποιον προγραμματισμό να είχε κάνει ένα νοικοκυριό, αυτά που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια ξεπερνούν και το πιο ευφάνταστο σενάριο που ένας οικονομικός αναλυτής θα είχε προβλέψει, πόσο μάλλον ένας οικογενειάρχης.

 

Δυσνόητες αποφάσεις, ακατανόητες εξελίξεις. Για να διαγραφούν από τους ισολογισμούς των τραπεζών ζημίες από τα κόκκινα δάνεια, πούλησαν δάνεια και απαιτήσεις έναντι περίπου του 20% της πραγματικής αξίας σε εταιρείες διαχείρισης, τα γνωστά  funds. Αυτά, με το μάτι στα μεγάλα οικονομικά οφέλη, έστησαν ένα κυνήγι δανειοληπτών με τηλεφωνήματα, κατασχέσεις, αγωγές και δικαστικούς επιμελητές, χωρίς να προβούν σε μία μικρή έστω μείωση των απαιτήσεων. Θα ήταν μια σπουδαία απόφαση, καθότι θα οδηγούσε σε επίσης μεγάλα κέρδη τις εταιρείες, αλλά θα συνιστούσε και μια μικρή μερική διαγραφή ιδιωτικού χρέους, θα έστελνε δε ένα ηχηρό μήνυμα και μια ώθηση στα νοικοκυριά να προσπαθήσουν ξανά, να μην εγκαταλείψουν τη θέση τους, να μη φύγουν τα παιδιά τους στην ξένη αγορά αναζητώντας μια καλύτερη τύχη.

 

Ανεξήγητες διαδικασίες. Το ελληνικό κράτος υπήρξε αναμφίβολα βοηθητικό μπροστά στο τεράστιο πρόβλημα που προέκυψε με την πανδημία, θα μπορούσε όμως να είναι πιο ριζοσπαστικό, δεδομένης της μεγάλης ευκαιρίας μιας εποχής καινοτόμων αλλαγών. Η νομοθετική πράξη ακύρωσης του 13ου και 14ου μισθού στους συνταξιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους ήταν ένα πολύ σκληρό χτύπημα στην οργάνωση της ζωής πολλών νοικοκυριών. Ομως, παραμένει σε ισχύ μόνο για αυτές τις κοινωνικές ομάδες! Στον ιδιωτικό τομέα, ακόμα και για την περίοδο της κλειστής με λουκέτο οικονομίας παρέμεινε επιβεβλημένη υποχρέωση. 

 

Ατολμία. Δύο άνισες αποφάσεις, μια άδικη και αντισυνταγματική διάκριση πολιτών, σε μια ευρωπαϊκή χώρα-μέλος της Ε.Ε., όπου ειρήσθω εν παρόδω δεν ισχύει αυτό το μέτρο οικονομικής βοήθειας προς τους εργαζομένους, αλλά προαιρετικά bonus στόχων, ανάλογα με τα οικονομικά αποτελέσματα. Οποια απόφαση, είναι ορθό να επιβάλλεται και να ισχύει για όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως. Ακατανόητες εξελίξεις, που δυσχεραίνουν τις ζωές μας. Ενας εργαζόμενος σήμερα, έπειτα από 40 χρόνια απασχόλησης, οφείλει να καταβάλει ασφαλιστικές εισφορές ή να του παρακρατείται το 30% της σύνταξης, εάν επιθυμεί να εργάζεται για τη δική του ψυχική υγεία ή για τις ανάγκες διαβίωσης. Ποιος λόγος το σύστημα να είναι τόσο σκληρό απέναντί του; 40 έτη ασφαλιστικών εισφορών δεν αρκούν; Αλλά και οι ληξιπρόθεσμες οφειλές στα ταμεία που αγγίζουν τα 38-40 δισ. δεν τρομάζουν, ώστε άμεσα και χωρίς προϋποθέσεις να ρυθμίζονται σε δόσεις;

 

Δυσκολίες κατανόησης, δυσκίνητες διοικήσεις. Η Ευρώπη υποχωρεί δυστυχώς, έχασε τη Μεγάλη Βρετανία,  δημιουργεί αμφιβολίες με τις καθυστερημένες και ενίοτε περίεργες αποφάσεις της, δείχνει να βρίσκεται σε ένα «μετέωρο βήμα». Εν τω μεταξύ, νέες συμμαχίες δημιουργούνται –AUKUS με τη δύναμη του αγγλοσαξονικού τόξου– και παραδοσιακές υποχωρούν, νιώθεις το «όλοι εναντίον όλων», πρέπει να στρέψεις το βλέμμα προς τη σωστή πλευρά. Αβέβαιη εποχή, άγνωστες εξελίξεις. Η μεσαία τάξη συρρικνώνεται και η αστική παραδοσιακή οικογένεια στη χώρα μας χάνεται. Ισως αυτό δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό, αλλά αλλοιώνεται στο πέρασμα του χρόνου. 

 

Στην πατρίδα μας ένα 10% του πληθυσμού κινεί την οικονομία και την αγορά. Εχουμε πλέον μια νέα κοινωνικοοικονομική τάξη επαρκώς διαβιούντων, εύπορων, πλουσίων, πολύ πλουσίων και μία μεγάλη κοινωνική τάξη όπου –με διαφορετικό βαθμό δυσκολίας– διεκπεραιώνει την καθημερινότητα.
 

Ανεξήγητες πιέσεις, κοινωνικές αντιδράσεις. Ακόμα και η τεχνολογική εξέλιξη και η ηλεκτρονική μορφή εργασίας και διεκπεραίωσης των καθημερινών αναγκών, καθώς και η πίεση για μια άμεση μεταφορά σε νέες συνθήκες, δημιουργούν μεγάλα ερωτήματα. Να φύγουμε από τον λιγνίτη ενώ δεν έχουμε τις υποδομές για παραγωγή ρεύματος, οι τιμές να εκτοξεύονται, οι λογαριασμοί να απογειώνονται εν αναμονή των επενδύσεων; Να στραφούμε στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, ενώ κυριολεκτικά δεν υπάρχουν σταθμοί ανεφοδιασμού, με αποτέλεσμα μια διαδρομή στον κεντρικό οδικό άξονα της χώρας, Αθήνα – Θεσσαλονίκη, να είναι αδύνατη, ενώ τη μηχανοκίνηση με φυσικό αέριο που έχει μηδενική επιβάρυνση στο περιβάλλον να την υποβαθμίζουμε;

 

Περίεργες τάσεις, δυσλειτουργικοί τρόποι. Ορισμένες αποφάσεις είναι απλές σαν σύλληψη και εκτέλεση, μπορούν δε να βοηθήσουν τους πολίτες να ξεφύγουν από τη μέγγενη των συσσωρευμένων χρεών και υποχρεώσεων, να δημιουργήσουν προϋποθέσεις μιας καλύτερης ζωής. Δεν ζητάει κανείς από τους υπευθύνους να ανακαλύψουν εκ νέου την πυρίτιδα, αλλά απλώς να μην εκραγεί στα χέρια τους! Ακατανόητες εξελίξεις, αλλά το σημαντικό, όπως γράφει ο Καζαντζάκης, είναι…  «να είμαστε παρόντες»!

 

Ο κ. Μανώλης Πενθερουδάκης είναι επιχειρηματίας.

Πρώτη δημοσίευση στην Καθημερινή

 

Greek Finance Forum Team

 

 

Σχόλια Αναγνωστών

 

 
 

 

 

 

 

 

 

 

 
   

   

Αποποίηση Ευθύνης.... 

© 2016-2022 Greek Finance Forum