Τετάρτη, 00:01 - 06/11/2019

  Tweet

Αυτή τη φορά ο Ντόναλντ Τραμπ παρότρυνε τον Μπόρις Τζόνσον να συνεργαστεί με τον Νάιτζελ Φάρατζ ενόψει των εκλογών του Δεκεμβρίου στη Βρετανία. Προφανώς για να εξασφαλιστεί η νίκη των Συντηρητικών επί των Εργατικών του Τζέρεμι Κόρμπιν, αλλά και για έναν ακόμη λόγο: Και αυτή η παρέμβαση του Αμερικανού προέδρου εντάσσεται στην επιθυμία του να συμβάλει στη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Προ καιρού είχε στείλει στο Λονδίνο τον τότε σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, τον φοβερό Τζον Μπόλτον, ο οποίος δημόσια ενθάρρυνε την ολοκλήρωση του Brexit. Οι Τζόνσον και Φάρατζ στήριξαν και στηρίζουν όλη την πολιτική καριέρα τους σε αυτόν τον σκοπό και απλά ο Τραμπ σπεύδει τώρα να υπενθυμίσει ότι δεν έχει αλλάξει στόχο.

Προκαλεί απορία, λοιπόν, πώς και γιατί οι μεγάλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης –Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία κ.ά.– δεν αντιδρούν πιο φωναχτά και δυναμικά στις φανερά εκπεφρασμένες εχθρικές προθέσεις του σημερινού Λευκού Οίκου. Από την άλλη πλευρά, είναι πιθανό να έχουν επιλέξει άλλο δρόμο αντίδρασης, πιο σιωπηλής και ίσως πιο ουσιαστικής.

Τελευταίες ενδείξεις, η προσέγγιση της Γερμανίας με τη Ρωσία στο πρόβλημα της Ουκρανίας, η άρνηση της Γαλλίας να δεχθεί την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Ε.Ε. με την Αλβανία και τη Βόρεια Μακεδονία –η ενέργειά της έρχεται ασφαλώς σε σύγκρουση με τη βούληση του Βερολίνου, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ ήταν ενεργά πίσω, σε σημείο φραστικής διαμόρφωσης, από τη συμφωνία των Πρεσπών– και μόλις προχθές η συγκατάθεση της Δανίας για τον Nord Stream 2, που οι Αμερικανοί δεν θέλουν.

Αγνωστο πού θα καταλήξει αυτή η αντιπαλότητα, ιδιαίτερα αν ο Ντόναλντ Τραμπ επανεκλεγεί, αλλά είναι ακόμη μία πολύ σημαντική παράμετρος της παγκόσμιας αστάθειας που επικρατεί και είναι υποχρεωμένη να λάβει υπόψη της η ελληνική κυβέρνηση, έστω και αν δεν είναι σε θέση να επηρεάσει το παραμικρό. Είναι όμως αναγκαίο η Αθήνα –όχι μόνο η κυβέρνηση, αλλά ολόκληρη η πολιτική τάξη– να αντιληφθεί ότι η γενική κατάσταση είναι άκρως προβληματική και απρόβλεπτη και να συμπεριφέρεται αναλόγως με υπευθυνότητα. Δύσκολη και ενδεχομένως ουτοπική η απαίτηση, ωστόσο τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και δεν αφήνουν περιθώρια για περίσσεια ευφορία και ανεμελιά.

Τις προάλλες ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος ανέφερε εμμέσως πλην σαφώς ότι η ευρωπαϊκή οικονομία (και η παγκόσμια) οδεύει προς ύφεση. Ο βαθμός αστάθειας στα Βαλκάνια παραμένει υψηλός, όχι τόσο βέβαια όσο υποστηρίζουν οι κήρυκες των υπερβολών. Τίποτα όμως δεν είναι υπερβολή όταν γίνεται λόγος για την Τουρκία, η οποία εμφανίζεται αποφασισμένη να δυναμιτίσει κάθε απόπειρα διατήρησης κλίματος ηρεμίας. Ειδικά δε η Ελλάδα, αντιμετωπίζει το τεράστιο προσφυγικό - μεταναστευτικό πρόβλημα, που διογκώνεται καθημερινά, μοιάζει και μάλλον είναι άλυτο, καθώς η ένταση των ροών δεν εξαρτάται από την ίδια, ούτε μπορεί να κλείσει τα θαλάσσια «σύνορά» της. Οσοι βλέπουν την πραγματικότητα και μπορούν να σκεφθούν λογικά, γνωρίζουν ότι το προσφυγικό - μεταναστευτικό είναι θανάσιμη απειλή για την εσωτερική συνοχή της χώρας.

Κάποιοι κυνικοί θα υποστηρίξουν ότι μια χώρα που δεν έχει ίχνος σοβαρότητας στο DNA της δεν μπορεί να μετατραπεί αυτόματα σε σοβαρή. Το πιθανότερο είναι ότι έχουν δίκιο, αλλά με την ελπίδα ότι οι εξελίξεις θα τους διαψεύσουν. Οτι, δηλαδή, θα επικρατήσει το ένστικτο της επιβίωσης, αν μη τι άλλο. Δυστυχώς, όμως, στη σημερινή συγκυρία, οι κίνδυνοι προέρχονται από το διεθνές περιβάλλον, το οποίο η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να επηρεάσει. Η μόνη οδός είναι να ετοιμαστεί κατά το δυνατόν απέναντι στα χειρότερα, αν αυτά συμβούν.

Άγγελος Στάγκος (Καθημερινή)