|
Στη
ΔΕΘ ο Κυριάκος
Μητσοτάκης εμφανίστηκε
ως εγγυητής αυτής
ακριβώς της ομαλότητας.
Με το πακέτο παροχών που
ανακοίνωσε ήταν εκεί για
τους υπαλλήλους, τους
συνταξιούχους, τους
ελεύθερους επαγγελματίες.
Για το Κέντρο που βγάζει
κυβερνήσεις. Στην
κλασική θεωρία, όμως, ο
πρωθυπουργός προσέθεσε
μια παράμετρο: Τους
νέους. Και στους νέους
δεν έκλεισε απλώς το
μάτι, κούνησε και τα δύο
χέρια ανακοινώνοντας το
αφορολόγητο για γονικές
δωρεές έως 800.000 ευρώ,
την αμοιβή των 1.200 επί
ένα εξάμηνο για τους
νέους εργαζόμενους χωρίς
προϋπηρεσία και την
κατάργηση του τέλους
κινητής τηλεφωνίας για
συνδρομητές έως 29 ετών.
Αντίθετα με το voucher
των 150 ευρώ στους νέους
18-25 ετών που θα
εμβολιάζονταν, η
αντιπολίτευση σε αυτήν
την περίπτωση δεν
κατήγγειλε την κυβέρνηση
για «εκμαυλισμό» των
αγνών και άδολων ψυχών
τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ διέκρινε
γενικά στον Κυριάκο
Μητσοτάκη «φόβο», το
ΚΙΝΑΛ «αλαζονεία». Δεν
μπορεί να έχουν και οι
δύο δίκιο, και
φοβισμένος και
αλαζονικός δεν γίνεται.
Έχει δίκιο όμως το ΚΙΝΑΛ
όταν λέει πως οι νέοι «γυρίζουν
την πλάτη» στην
κυβέρνηση της ΝΔ και μην
παρασυρθείτε από την
αντιπολιτευτική αργκό,
τα ίδια λένε και οι
δημοσκοπήσεις: στις
μικρότερες ηλικίες των
ψηφοφόρων η ΝΔ
υπολείπεται του ΣΥΡΙΖΑ,
στους 30 και κάτι η μάχη
είναι στήθος με στήθος.
Κάνεις κυβέρνηση μόνο με
αυτό που στην τηλεοπτική
και διαφημιστική αγορά
θεωρείται μη «δυναμικό»
κοινό;
Το
ερώτημα είναι
παραπειστικό, το
πραγματικό είναι εάν
βγάζουν οι νέοι
κυβερνήσεις. Βγάζουν;
Αντίθετα με την συνέπεια
των μεγαλύτερων στα
εκλογικά τμήματα, είναι
αμφίβολο εάν πολλοί από
αυτούς φτάνουν ποτέ στην
κάλπη. Η Κυριακή των
εκλογών είναι μια
οποιαδήποτε Κυριακή, τα
κόμματα όλα ίδια, η
πολιτική κάτι που αφορά
περισσότερο τους
δεινόσαυρους της ζωής
παρά τους ίδιους. Η
σχέση με ό,τι τους
περιβάλλει είναι πολλές
φορές μια σχέση
δυσπιστίας και
ανασφάλειας και καμία
ζωντανή μνήμη δεν τους
λέει πως τη δημοκρατία
πρέπει να την
υπερασπίζεσαι ακόμη και
με την ψήφο σου. Στα
μάτια τους, η δημοκρατία
είναι «δημοκρατία τους»,
ένα γερασμένο σύστημα
που δεν τους ανήκει, και
η ψήφος μια χαμένη
υπόθεση.
Κι
όμως, το πρωθυπουργικό «φόκους»
στους νέους έχει τη
σημασία του. Η
προσπάθεια του Κυριάκου
Μητσοτάκη να φέρει αυτήν
την απολιτίκ μάζα στο
Κέντρο, να την εντάξει
στον χώρο της ομαλότητας,
δεν είναι άσχετη με τον
τρόπο που βλέπει ο
βασικός του αντίπαλος
την ανατροπή των
πολιτικών συσχετισμών.
Αντίθετα με τη ΝΔ που
ποντάρει στην τάξη, ο
ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να
περιμένει την επόμενη
κρίση – δεν είναι η
κανονικότητα που δεν
ευνοεί την Αριστερά; Και
οι νέοι είναι το
καλύτερο υλικό ανάφλεξης,
το μπουρλότο που μπορεί
να βάλει φωτιά στο
σκηνικό. Εκτός εάν
έχεις προλάβει να τους
κάνει δικούς σου και με
τη σκέψη πως, όταν
κυνηγάς την αυτοδυναμία
σε συνθήκες απλής
αναλογικής, ακόμη και η
τελευταία ψήφος μετράει.
Η ψήφος του πρώτου
ένσημου και του
μηδενικού τέλους κινητής
τηλεφωνίας.
Περικλής Δημητρολόπουλος
(Athens Voice) |
