Παρασκευή, 00:01 - 04/10/2019

  Tweet

Εκείνων τουλάχιστον οι οποίοι έχουν την ευθύνη της διακυβέρνησης ή που την διεκδικούν και εξακολουθούν να μιλούν με όρους αναχρονιστικούς και εκτός θέματος.

Ας αναρωτηθούμε ποια θα ήταν η πιο χρήσιμη ερώτηση για κάποιον πολιτικό της εποχής μας στην Ελλάδα; Ή ορθότερα: η πιο κρίσιμη.

Συνήθως οι πιο απλές ερωτήσεις είναι και αυτές που φανερώνουν τα περισσότερα.

Όπως ας πούμε: «Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας;».

Μπορούμε να μαντέψουμε κάποιες απαντήσεις. «Το μεταναστευτικό». «Η κλιματική αλλαγή». «Το brain drain». «Η ανεργία των νέων». «Η καταστροφή της Παιδείας». «Η εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου». Δεν αποκλείεται ακόμη και αυτό το τελευταίο να ακούγαμε…

Σοβαρά ζητήματα όλα αυτά. Το σοβαρότερο όλων όμως είναι ένα άλλο, για το οποίο απαιτούνται λύσεις ριζικές.

Το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της χώρας είναι το δημογραφικό.

Η τροπή που έχει πάρει είναι τέτοια, που από πρόβλημα μετατρέπεται σε υπαρξιακή απειλή, με επιπτώσεις σε τόσα πολλά πεδία, ώστε κάθε πολιτική φλυαρία να καθίσταται ενοχλητικότερη από ποτέ.

Σύμφωνα με τα τελευταία επίσημα στοιχεία, το 20,9% του ελληνικού πληθυσμού είναι σήμερα άνω των 65 ετών. Στο ορατό μέλλον δε, εντός της επόμενης 20ετίας, περίπου το 10% του πληθυσμού θα είναι άνω των 85 ετών.

Όσο αυτά διαπιστώνονται, τα ετήσια στοιχεία που απεικονίζουν την δημογραφική τάση είναι ακόμη πιο  ανησυχητικά.

Το 2017 οι γεννήσεις ήταν 88.553, μειωμένες κατά 4,7% σε σχέση με το προηγούμενο έτος.

Την ίδια χρονιά, οι θάνατοι ήταν 124.501, αυξημένοι κατά 4,8% σε σχέση με το 2016.

Με λίγα λόγια: ο ελληνικός πληθυσμός όχι απλώς γερνά, αλλά και μειώνεται με ρυθμούς μάλλον φοβιστικούς.

Υπό αυτό το πρίσμα, όλες οι συζητήσεις πρέπει να επαναξιολογηθούν και να επανατοποθετηθούν.

Μπορεί κάποιος να καταλάβει σχετικά εύκολα, τι σημαίνουν αυτά π.χ. για την αγορά εργασίας. Ποιο εργατικό δυναμικό θα οδηγήσει την χώρα σε αυτήν την πολυαναμενόμενη ανάπτυξη;

Ή για το ασφαλιστικό, το οποίο με μαθηματική ακρίβεια οδηγείται στην κατάρρευση, τουλάχιστον με την σημερινή του δομή και φιλοσοφία.

Ή για το σύστημα Υγείας, οι ανάγκες και οι δαπάνες του οποίου θα γίνονται ολοένα και πιο μεγάλες.

Επίσης, μπορεί κάποιος να φανταστεί τι σημαίνουν όλα αυτά μαζί, σε συνδυασμό με το μεταναστευτικό.

Τι αναδιατάξεις θα υπάρξουν, είτε αναγκαστικά και βεβιασμένα, είτε με σχεδιασμό και οργανωμένα.

Το πρόβλημα προφανώς και δεν λύνεται με επιδοματικές πολιτικές ή με φορολογικά κίνητρα. Και μάλλον δεν σχετίζεται καν με τις οικονομικές συνθήκες, όσο και αν αυτές αναμφίβολα επιδρούν.

Αλλωστε η Ελλάδα της δεκαετίας του 1930, όταν οι γεννήσεις πλησίαζαν ή και ξεπερνούσαν τις 200.000 και ήταν υπερδιπλάσιες από τους θανάτους, δεν ήταν κάποιος επίγειος οικονομικός παράδεισος. Και επίσης, το 2000 οπότε και οι θάνατοι για πρώτη φορά ξεπέρασαν τις γεννήσεις, η χώρα μάλλον βίωνε την καλύτερη της περίοδο…

Ως προς το τι μπορεί να γίνει για να ανατραπεί η τάση αυτή, ο καθένας μπορεί να πει πολλά θεωρητικά και φιλοσοφικά.

Σε ό,τι αφορά την πολιτική διαχείριση είναι προφανές ότι απαιτείται μία αλλη προσέγγιση. Και βασική προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι η αναγνώριση της πραγματικότητας.

Καμία συζήτηση για ανάπτυξη, επενδύσεις, τουρισμό, ασφαλιστικό, περίθαλψη, παιδεία, πολιτισμό και πολλά άλλα δεν έχει νόημα, δίχως προηγουμένως να έχει γίνει συνείδηση η νέα συνθήκη.

Η Ελλάδα είναι ήδη μία άλλη χώρα από ό,τι νομίζουμε και αν δεν το συνειδητοποιήσουν όλοι, στην πραγματικότητα δεν έχει μέλλον.

Ή ορθότερα, δεν έχουν μέλλον οι «υπνοβάτες» κάτοικοί της…

Άγγελος Κωβαίος (in.gr)