Ενας άνδρας 62 ετών, εγκλωβισμένος από τις 11 στην Αττική Οδό, χωρίς καμία βοήθεια. Στις 5 το απόγευμα νιώθει δυσφορία. Τηλεφωνεί στο ΕΚΑΒ, το ασθενοφόρο δεν μπορεί να προσεγγίσει. Περπατάει ένα χιλιόμετρο. Μέσα στο χιόνι. Και ενώ έχει υποστεί έμφραγμα. Τελικά φτάνει στο νοσοκομείο τα μεσάνυχτα και μεταφέρεται στη Μονάδα Εμφραγμάτων. Προσπαθώ να κάνω εικόνα τη σκηνή. Την αγωνία. Τον φόβο. Την απόγνωση. Εκείνα τα λίγα λεπτά πριν πάρει την απόφαση να αφήσει το αυτοκίνητο και να προσεγγίσει μόνος το ασθενοφόρο. Το άγχος αν θα το βρει, αν θα προλάβει. Να σώσει τη ζωή του, να ξαναδεί αγαπημένα του πρόσωπα.

«Εκατοντάδες οδηγοί αποκλεισμένοι στην Αττική Οδό». Εύκολες κατηγορίες «γιατί δεν είχαν αλυσίδες», «γιατί ξεκίνησαν με τέτοιο καιρό», «γιατί δεν έμειναν στο σπίτι». Οταν οι οδηγοί αποκτούν πρόσωπο, ονοματεπώνυμο, όταν ακούς τις ιστορίες, ντρέπεσαι για τις εύκολες αιτιάσεις. Ακούω τον αδελφό του 62χρονου. Μιλάει ψύχραιμα. Είναι συγκινημένος. Δεν βρίζει, δεν κατηγορεί, διηγείται με απίστευτη αξιοπρέπεια όσα ασύλληπτα έγιναν και με σταθερή φωνή ζητεί μόνο «να ελεγχθεί παρακαλώ από το κράτος ο επιτελικός μηχανισμός.

Ο κ. Μητσοτάκης να τον ελέγξει. Στο μυαλό μου έρχονται αυτάρεσκες προσπάθειες διαφόρων που για τα λίγα δευτερόλεπτα δημοσιότητας κυνηγούν εναγωνίως κάμερες για να πουν ποιηματάκια για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο πραγματικός πόνος δεν έχει δύναμη για σόου, χρόνο για προσωπική προβολή, διάθεση για μικροπολιτική εκμετάλλευση. Η ώρα περνά και μαθαίνουμε νέες δραματικές ιστορίες.

Πατέρας με παιδί εγκλωβισμένος στη Μεσογείων εκλιπαρούσε για βοήθεια. Πολίτες εγκατέλειπαν τα αυτοκίνητα και περπατούσαν για ώρες σε δρόμους που γλιστρούσαν για να πάρουν χάπια που αν δεν έπαιρναν θα έχαναν τη ζωή τους. Ενστικτωδώς κάνεις προβολές. Σκέφτεσαι ότι μπορεί να είχε συμβεί σε κάποιον δικό σου. Ανατριχιάζεις. Στο μυαλό μία μόνιμη σκέψη. Δεν μπορεί εν έτει 2022 πολίτες να αποκλείονται για 12ωρα σε δρόμους της πρωτεύουσας. Χωρίς νερό, χωρίς φαγητό, χωρίς θέρμανση, χωρίς κινητό, χωρίς καν τη δυνατότητα να κάνουν τις φυσικές τους ανάγκες. «Οι άνδρες έβγαιναν στο δρόμο, οι γυναίκες δεν ξέρω τι έκαναν» μου λέει φίλος που είχε εγκλωβισμένο δικό του άνθρωπο.

Με πόσα αποζημιώνεται τελικά η καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας; Φτάνουν 2.000; «Μας έδωσαν μετά από 12 ώρες λίγα πορτοκάλια και αυτό το μπουκάλι νερό» λέει στην κάμερα αποκαμωμένος οδηγός και ευχαριστεί Αστυνομία και Στρατό που «έσκαβαν με τα χέρια το χιόνι πεσμένοι για ώρες στο έδαφος». Μία φωτογραφία κάνει τον γύρο του Διαδικτύου. «Αστυνομικός κουβαλά στην πλάτη κοριτσάκι που έπρεπε να χειρουργηθεί στο μάτι». Πού να ήταν άραγε και τι να έκαναν εκείνη την ώρα οι γνωστοί «αλληλέγγυοι» που μοιράζουν κατάρες στους αστυνομικούς και οι πολιτικοί που μιλάνε απαξιωτικά για «μπάτσους»; Εικάζω, στη ζεστασιά του σπιτιού τους θα έβλεπαν όσα συμβαίνουν από την τηλεόραση. Εκεί όπου δημοσιογράφοι καλυμμένοι από το χιόνι έτρεχαν να δώσουν μικρόφωνο σε όσους υπέφεραν. Οι κατασυκοφαντημένοι δημοσιογράφοι που άυπνοι και νηστικοί μετέδιδαν όσα αδιανόητα συνέβαιναν. Αυτοί που με ευκολία στοχοποιούνται από κομματικά γραφεία, πολιτικούς και τρολ. Εύκολο μίσος, ανέξοδες κορόνες. Αυτά που δεν χρειαζόμαστε πια.

Η αποτυχία διαχείρισης των ακραίων φαινομένων κλόνισε για μία ακόμη φορά την εμπιστοσύνη του πολίτη στην έννοια της οργανωμένης πολιτείας. Κι αυτό, για μια δημοκρατική κοινωνία, είναι ακόμα χειρότερο απο την ταλαιπωρία.

Κατερίνα Παναγοπούλου (in.gr)