|
|
|
|
|
|
To κόστος της στέγασης
θεωρείται ο κύριος
αποτρεπτικός παράγοντας
για τους νέους που θα
ήθελαν να ζήσουν στο
δικό τους σπίτι. Όμως η
Ελλάδα είναι η 5η
φτηνότερη χώρα του ΟΟΣΑ
στην αγορά κατοικίας και
η φτηνότερη στην
ενοικίαση.
Αλλά το βάρος των τιμών
ορίζεται και από το ύψος
του εισοδήματος.
Πράγματι, στην Ελλάδα ο
χαμηλόμισθος αμείβεται με
λιγότερα από 10 ευρώ την
εργατοώρα,
καταλαμβάνοντας την 20η
θέση στις 30 χώρες που
μελετά η Eurostat με
βάση τις απολαβές.
Εξάλλου, η ανεργία στην
Ελλάδα βρίσκεται ακόμη
ψηλά, στην περιοχή του
16%, αγγίζοντας το 37%
στους νέους έως 24 ετών.
Από την άλλη πλευρά, η
ιδιοκατοίκηση στην
Ελλάδα – με ό,τι αυτή
συνεπάγεται για τις
δυνατότητες μιας
οικογένειας – ανέρχεται
σε 63%,
αντιπροσωπεύοντας το 10ο
υψηλότερο ποσοστό στις
χώρες του ΟΟΣΑ. Μάλιστα,
κατοικία με υποθήκη έχει
μόλις το 10% των
νοικοκυριών, που είναι
το 8ο χαμηλότερο στον
ΟΟΣΑ.
Οι οικονομικές
παράμετροι διαμορφώνουν
ίσως μια μεικτή εικόνα
στην Ελλάδα, όταν
εξετάζεις το ποσοστό των
νέων που ζουν στο δικό
τους σπίτι. Μετατοπίζουν
έτσι το ενδιαφέρον στις
κοινωνιολογικές
παραμέτρους.
Αυτές δεν τις μετράς το
ίδιο εύκολα με τις
οικονομικές. Όμως
υπάρχουν γύρω μας
δείγματα γραφής. Συχνά
οι γονείς προτρέπουν τον
γιο ή την κόρη να μη
φύγει από το σπίτι στο
οποίο μεγάλωσε,
πιθανότατα, «μέχρι να
παντρευτεί». Λιγότερο
συχνά ενθαρρύνουν το
παιδί τους να χαράξει τη
δική του πορεία, ακόμη
και αν χρειαστεί να
μοχθήσει, δυναμικά και
αυτόνομα.
Συμπέρασμα: Οι νέοι στην
Ελλάδα ζουν με τους
γονείς τους περισσότερο
απ’ ό,τι σε άλλες χώρες.
Υπάρχουν σαφώς
οικονομικοί λόγοι που
τους αποτρέπουν να
εξετάσουν την προοπτική
της ανεξαρτησίας τους.
Όμως δεν υπερτερούν
απαραίτητα των
κοινωνιολογικών.
Προφανώς, ο δρόμος δεν
είναι στρωμένος με
ροδοπέταλα. Αλλά δεν
είναι και σε άλλες χώρες.
Βασίλης Κωστούλας (Money
Review)
|
|
