Τετάρτη, 00:01 - 12/05/2021

  Tweet

Τα ερωτήματα είναι πολλά και μεγάλη η λίστα, ανάλογα τις εμπειρίες και τα βιώματα της καθεμιάς και του καθενός. Η ζωή μας είναι εξάλλου δύσκολη και δεν θα βάλουμε τις όποιες προσπάθειες έχουν κάνει πάρα πολλοί στο ζύγι κανενός κ. Αλέξη Πατέλη όσο κοντά και να είναι στον Πρωθυπουργό ή αλλού.

Ο πρωθυπουργικός σύμβουλος επί των οικονομικών και βασικός βραχίονας χάραξης της οικονομικής πολιτικής στο Μέγαρο Μαξίμου μετά τα όσα υποτιμητικά είπε για τους διδάκτορες ή τους υποψηφίους διδάκτορες ανασκεύασε και ζήτησε συγγνώμη, κάνοντας χειρότερη την κατάσταση. Το ζήτημα όμως δεν είναι τι είπε απλά ο κ. Πατέλης, αλλά η φιλοσοφία που είναι παγιωμένη σε ορισμένα συστήματα εξουσίας και σε οικονομικές και πολιτικές καμαρίλες.

Το πρόβλημα είναι η υποτιμητική αντίληψη που υπάρχει από το κοτσαμπάσικο και παρασιτικό σύστημα εξουσίας, οικονομικής και πολιτικής που απλά θέλει πειθήνιους «εντολείς», για ανθρώπους του μόχθου που πάλεψαν, ανέβηκαν χωρίς πλάτες και αγωνίζονται και για την αυτοβελτίωσή τους.

Το ζήτημα είναι πρωτίστως ταξικό και συνδέεται με την κοινωνική καταγωγή και την προέλευση του καθενός και δεν έχει χρώμα και ιδεολογικό πρόσημο. Διότι αυτό το κοτσαμπάσικο και παρασιτικό σύστημα εξουσίας που έχει μάθει να το υπηρετούν, το ίδιο βλέπει έναν διδάκτορα με δεξιό ιδεολογικό πρόσημο και το ίδιο έναν με αριστερό.

Με την παρέμβαση του  ο κ. Πατέλης ανέδειξε αυτή την κοινωνική αταξία που θέλει ο εγχώριος κοτσαμπάσικος παρασιτικός μηχανισμός εξουσίας να διαμορφώσει και στην οποία όσοι έχουν την διάθεση να ανέβουν κοινωνικά να μείνουν σταθερά σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο που δεν θα τους επιτρέπει να ανελιχθούν.

Είναι εξάλλου γνωστό ότι τα κόμματα στην Ελλάδα κατά κύριο λόγο αποφεύγουν την αξιοποίηση ικανών και άξιων και προτιμούν κομματικά στελέχη που ξέρουν ότι δεν θα επιχειρήσουν να καταθέσουν την διαφορετική άποψη. Το μείζον θέμα κατά την άποψή μου είναι η διατύπωση διαφορετικής γνώμης και αυτό φοβούνται από ανθρώπους που έχουν μια πορεία ανοδική, δημιουργική και παραγωγική.

Θα δώσω ένα πιο προσωπικό τόνο στο σημερινό μου σχόλιο, υπό την έννοια ότι είμαι μάχιμος δημοσιογράφος πρώτης γραμμής στο πολιτικό ρεπορτάζ και φρόντισα όλα αυτά τα 23 χρόνια της μάχιμης δημοσιογραφίας να πορεύομαι στα μονοπάτια της δια βίου μάθησης, με δυο μεταπτυχιακά και ένα διδακτορικό.

Κατά την πορεία υλοποίησης του διδακτορικού είδα ανθρώπους, συναδέλφους υποψήφιους διδάκτορες, κυριολεκτικά υπερήρωες και προφανώς όχι τεμπέληδες που προσπαθούσαν –και η συντριπτική πλειοψηφία το πέτυχε- να εκπονήσει αξιολογότατες διδακτορικές διατριβές. Πολλές φορές στα διαλλείματα των επιτηρήσεων συζητούσαμε για τις αγωνίες τους προβληματισμούς, καθώς όλοι προσπαθούσαμε να είμαστε τυπικοί στις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις, όπως και στις οικογενειακές μας και παράλληλα να μην ξεφύγουμε από τα χρονοδιαγράμματα για την ολοκλήρωση του διδακτορικού.

Κυριολεκτικά μαραθώνιος σκληρός με ξενύχτια, αγωνίες, πισωγυρίσματα και δουλειά σαν τα…«σκυλιά». Και όλα αυτά γιατί; Προφανώς όχι γιατί περιμέναμε καλύτερες συνθήκες στην εργασία μας οι περισσότεροι, αν και αυτό είναι το ζητούμενο. Όμως στον ιδιωτικό τομέα πολλοί εργοδότες που προτιμούν προσωπικό πιο χαμηλού μορφωτικού επιπέδου. Ήταν πρωτίστως μια μεγάλη περιπέτεια για βελτιωθούμε ως άνθρωποι κυρίως και μετά βεβαίως να διεκδικήσουμε καλύτερες συνθήκες δουλειάς, καλύτερους μισθούς και εξέλιξη. Όλα άχρηστα; Ε, όχι.

Δυστυχώς όμως τέτοιες απόψεις όπως του κ. Πατέλη, η αριστεία κινδυνεύει πραγματικά. Γιατί το θέμα σήμερα είναι να είσαι άριστος πραγματικά και όχι αρεστός. Μόνο το παρασιτικό κοτσαμπάσικο σύστημα εξουσίας, πολιτικής και οικονομικής, προτιμά τους αρεστούς και άνευ διδακτορικού και μεταπτυχιακών.

Άρης Ραβανός (in.gr)