| Ειδήσεις - Αναλύσεις | Ο Κυνηγός | Λεωφόρος Αθηνών | "Κουλου - Βάχατα" | +/- | Fundamentalist | Marx - Soros | Start Trading |

 

 

Δείτε όλα τα άρθρα

Η δεκαετία που μας άλλαξε / Κώστας Γιαννακίδης

 

Τρίτη, 00:01 - 31/12/2019

 

   Share

 

Δέκα χρόνια στη φυλακή είναι μία αιωνιότητα. Δέκα χρόνια στην κανονική ζωή είναι μία ανάσα που συχνά αναρωτιέσαι πότε την πήρες και πότε την άφησες. Ωστόσο δέκα χρόνια είναι και μία περίοδος κατά την οποία μπορούν να αλλάξουν πολλά. Οχι μόνο ο κόσμος, αλλά και οι άνθρωποι. Αν υποκύψουμε, λοιπόν, στη μαθηματική αυθαιρεσία και δεχτούμε ότι η δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα φεύγει τώρα, γυρνώντας το κεφάλι προς τα πίσω, στο 2010, δεν θα δούμε μόνο έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από το σημερινό. Θα δούμε και τους περισσότερους από σας χωρίς smartphone στο χέρι και λογαριασμό στα social media. Η παγκόσμια κοινωνία άλλαξε μέσα στη δεκαετία επειδή απέκτησε smartphone και δικτυώθηκε. Αλλαξαν οι άνθρωποι, οι κώδικες, ακόμα και η λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος.

 

 

Για αυτό και ήταν μία δεκαετία πιο συναρπαστική από όσο την περιμέναμε. Αν σας λέγαμε στην αρχή της ότι ο Τραμπ θα γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ και ο Μπόρις Τζόνσον πρωθυπουργός της Βρετανίας, θα βάζατε τα γέλια. Και αν τότε κάποιος σας έλεγε ότι θα βλέπατε στην Ελλάδα κυβέρνηση της Αριστεράς, θα παίζατε όλα σας τα λεφτά στο αντίθετο. Αλλά, μεταξύ μας, στο πρώτο φως αυτής της δεκαετίας, ούτε που μπορούσαμε να φανταστούμε τι θα δούμε να συμβαίνει στην Ελλάδα. Για μας στην Ελλάδα δεν ήταν, απλώς, μία δύσκολη δεκαετία. Ήταν μία παρένθεση που θα θέλαμε να αφαιρέσουμε από τον ιστορικό χρόνο. Θα είναι, ασφαλώς, μία συναρπαστική δεκαετία για τον ιστορικό του μέλλοντος.

 

Θα γίνει αντικείμενο μελέτης, σημείο ιστορικής αναφοράς, κομβικό σημείο και τομή στην πορεία της χώρας. Για εμάς που τη ζήσαμε ήταν πληγή, αλλά και άσκηση αυτογνωσίας. Σηματοδότησε την αλλαγή δέρματος από όλους μας, απεκδυθήκαμε με οδυνηρό τρόπο την εθνική μας ανεμελιά. Διέλυσε μύθους και κλισέ, απάντησε σε υποθέσεις που εκκρεμούσαν για δεκαετίες. Και μας κληροδότησε το δικαίωμα ή την ψευδαίσθηση της επανεκκίνησης, της νέας αρχής. Αν η δεκαετία είναι ένα ποτάμι, διασχίζοντας το από το 2010 ως το 2020, διαλέξαμε δέκα πέτρες που ξεχωρίζουν πάνω από το αφρισμένο νερό. Πατήσαμε πάνω τους και καταγράψαμε τα δέκα πράγματα που πρέπει να κρατήσουμε στην ελληνική δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα.

 

Καστελόριζο

 

Στις 23 Απριλίου 2010, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, έχοντας ως φόντο το λιμάνι του Καστελόριζου, ανακοίνωσε την είσοδο της χώρας στο μηχανισμό στήριξης που δημιούργησαν οι εταίροι και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αν η κρίση έχει ημερομηνία έναρξης, η συγκεκριμένη μέρα ικανοποιεί τις απαιτήσεις του συμβολισμού. «Καλό κουράγιο» ευχήθηκε ο αρμόδιος, τότε, Επίτροπος Ολι Ρεν. Χρειάστηκε. Δεν ήταν μόνο η βίαιη πτώση του βιοτικού επιπέδου, η έκρηξη της ανεργίας και το brain drain. Ηταν και η απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας που εκχωρήθηκε στους δανειστές της χώρας. Για πρώτη φορά οι ζώσες γενιές των Ελλήνων έζησαν σε ένα καθεστώς διακυβέρνησης όπου ο πρώτος και ο τελευταίος λόγος για τα οικονομικά και εν γένει τη λειτουργία της χώρας, δεν ανήκε στην εθνική κυβέρνηση. Η είσοδος στην εποχή της κρίσης οδήγησε στην εκδήλωση των ψυχολογικών αντανακλαστικών του πένθους: άρνηση, οργή, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη και στο τέλος αποδοχή. Η κρίση επιβεβαίωσε τη ροπή μας προς τον διχασμό, αλλά μας υποχρέωσε και σε μερικές δύσκολες ασκήσεις αυτογνωσίας. Βιώσαμε το ακραίο, φτάσαμε δύο βήματα από την απόλυτη καταστροφή. Από την άλλη, το Σύνταγμα και οι θεσμοί άντεξαν. Από την κρίση δεν βγήκαμε, ασφαλώς, πιο δυνατοί. Βγαίνουμε πιο σοφοί. Η γνώση, όμως, είναι δύναμη. Πρώτη Φορά Αριστερά Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Καμμένος.

 

Πρώτη Φορά Αριστερά

 

Αν η δεκαετία είχε πρόσωπο, θα ήταν, ασφαλώς, του Αλέξη Τσίπρα. Και μία ενδιαφέρουσα υπόθεση είναι αν θα κατάφερνε να μπει στο Μαξίμου οποιοσδήποτε και αν ήταν στη θέση του, καθώς το κύμα της οργής οδήγησε το σκάφος της Αριστεράς στην εξουσία. Μόνο που οι υποθέσεις έχουν μικρή αξία μπροστά στα γεγονότα. Ο Τσίπρας σχημάτισε την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην ιστορία της χώρας (του «βουνού» δεν πιάνεται…), έστω με τη συμμετοχή του Πάνου Καμμένου. Και απάντησε στο ερώτημα για το πώς θα ήταν τα πράγματα αν τα έπαιρνε στα χέρια της η Αριστερά. «Αυταπάτες», ιδεοληψίες, ερασιτεχνισμοί και κοινή ανοησία έφεραν τη χώρα με το ένα πόδι εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και στην συνέχεια όλοι αυτοί, οι άδολοι, οι εναλλακτικοί, οι αριστεροί, μετατράπηκαν στα πιο πιστά delivery boys των δανειστών, διαθέτοντας άφθονο «σανό» προς κατανάλωση από το εγχώριο ακροατήριο. Η Πρώτη Φορά δεν πέτυχε. Αν θα υπάρξει Δεύτερη, δεν πρέπει να είναι και Αριστερά.

 

Φασίστες

 

Ποιος έκανε τη Χρυσή Αυγή τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα; Η κρίση, είναι η προφανής απάντηση. Υπάρχει και άλλη: μισό εκατομμύριο συμπατριωτών μας που ήξεραν πολύ καλά τι ψήφιζαν, έχοντας δει τη φωτογραφία του Παύλου Φύσσα να ψυχορραγεί από τις μαχαιριές του Ρουπακιά. Και υπήρξαν στιγμές που, πράγματι, μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι της κρίσης, έφτανες να πιστεύεις ότι δεν αποκλείεται αυτοί οι άνθρωποι κάποια στιγμή να πάρουν τη χώρα στα χέρια τους ή, έστω, ένα κομμάτι εξουσίας. Η Χρυσή Αυγή ήταν το εξάνθημα της ασθένειας, το σύμπτωμα του αυτοάνοσου, το έμεσμα που έβγαλε η ζάλη. Μπορεί ως κόμμα και ως πρόσωπα να τελείωσαν. Όμως μέσα στην κοινωνία υπάρχει ακόμα ο βάκιλος του φασισμού. Πάντα θα υπάρχει και θα περιμένει τις κατάλληλες συνθήκες για να εκδηλωθεί.

 

Το Μάτι

 

Η εθνική τραγωδία στο Μάτι μας θύμισε ότι, πολύ συχνά, για να ζήσεις σε αυτή τη χώρα χρειάζεσαι πάνω από όλα τύχη. Και, πράγματι, καταλάβαμε ότι είναι θέμα τύχης που η χώρα δεν είναι σπαρμένη και από άλλες, αντίστοιχες, «μαύρες τρύπες». Το Μάτι μας έδειξε επίσης ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί να πάει πιο πέρα από τα όρια του συμβατικού. Λειτουργεί με φιλότιμο, τύχη και ένα τεράστιο έλλειμμα συντονισμού και επαγγελματισμού. Οι νεκροί στο Μάτι δεν είναι θύματα μόνο της ανεπάρκειας του. Είναι και θύματα της εθνικής μας ανεμελιάς. Το απύθμενο θράσος των κυβερνώντων, με τη σκηνοθετημένη σύσκεψη υπό τον Τσίπρα και την αποποίηση κάθε ευθύνης, υπενθυμίζει ότι συχνά ο μηχανισμός είναι αντανάκλαση της ηγεσίας του.

 

Πρόσφυγες και μετανάστες

 

Πρόσφυγες στον Πειραιά (George Vitsaras / SOOC) Ο διαχωρισμός έχει μικρή σημασία. Από τη στιγμή που δεν λειτουργούν σε μεγάλο βαθμό οι επαναπροωθήσεις, όποιος πατάει το πόδι του στην Ελλάδα, μετατρέπεται και σε έναν εν δυνάμει μόνιμο κάτοικο της. Και πάλι, κοιτάζοντας προς το παρελθόν, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Θα ήταν τα πράγματα διαφορετικά αν στην αρχή των μεγάλων ροών, τα σύνορα έκλειναν με αποφασιστικότητα; Ηταν η Ειδομένη αναπόφευκτη ή μία πιο αποτελεσματική πολιτική θα λειτουργούσε αποτρεπτικά; Οι κυβερνήσεις δεν είπαν την αλήθεια στον λαό. Παρουσίασαν την προσφυγική κρίση ως κάτι παροδικό. Δεν ήταν έτσι. Και το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο όσο δεν αποφασίζουμε, ως λαός, ότι κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους θα μείνουν για πάντα εδώ, θα αφήσουν τα κόκαλα τους δίπλα στα δικά μας.

 

Κώστας Γιαννακίδης (Protagon)

 

Greek Finance Forum

 

Σχόλια Χρηστών

 
 

 

 

 

 
   

   
   

Trading σε ελληνικές μετοχές μέσω της Πλατφόρμας Συναλλαγών Plus 500 (Κάντε Click και Κατεβάστε την μοναδική πλατφόρμα συναλλαγών, χωρίς καμία οικονομική υποχρέωση, περιλαμβάνει και λογαριασμό "επίδειξης" - Demo). 

Λήψη τώρα!

 © 2016-2017 Greek Finance Forum

Αποποίηση Ευθύνης....