Η έναρξη της ρωσικής εισβολής, που από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες τοποθετείται την Τετάρτη, αποδεικνύει και κάτι ακόμη: πως όσο έντονη και αν είναι, η διπλωματική κινητικότητα έχει πάντα όρια και πως η αποτρεπτική της ισχύ μπορεί να συμβεί να είναι μικρότερη από εκείνη ενός και μόνο κανονιοβολισμού. Προτού πετάξει ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών στη Μόσχα, θα έχει πετάξει ο ιταλός ομόλογός του. Πριν από τον ιταλό ομόλογό του, είχε πετάξει ο γάλλος πρόεδρος. Τι έμεινε από εκείνην την επίσκεψη; Η σοβιετικής έμπνευσης απόσταση των πέντε μέτρων που τον χώριζε από τον Βλαντίμιρ Πούτιν στο τραπέζι με τη λευκή λάκα.

Μένει να φανεί τι θα μείνει από την επίσκεψη του γερμανού καγκελάριου; Όχι μόνο. Στο μεταξύ έχουν μεσολαβήσει ώρες τηλεφωνικών συνομιλιών, πλήθος απειλών για κυρώσεις, η ακόμη μεγαλύτερη απειλή πως ο Nord Stream 2 θα είναι ένα κουφάρι από σωλήνες από τους οποίους δεν θα περάσει ποτέ ρωσικό φυσικό αέριο. Ολο αυτό το διάστημα η Ουκρανία δεν ήταν μόνη. Αλλά μια πιθανή εισβολή των Ρώσων θα την καταδικάσει σε ένα είδος εθνικής μοναξιάς και σε μια κατάσταση «τετελεσμένων»: Κανένας δεν εισβάλλει σε μια άλλη χώρα για να αποχωρήσει κάποια στιγμή και ο τελευταίος του στρατιώτης. Εισβάλλει για να μείνει με την ασφάλεια που του εξασφαλίζει η πολεμική του υπεροπλία και τη φτηνή δικαιολογία της προστασίας κάποιων ομόγλωσσων – η Κύπρος θα είναι πάντα εκεί για να το θυμίζει.

Η ενδεχόμενη εισβολή ωστόσο δημιουργεί και ένα άλλο τετελεσμένο. Και αυτό δεν είναι άλλο από το γεγονός πως για τη Ρωσία οι παλιοί δορυφόροι της σοβιετικής αυτοκρατορίας θα διατηρούν πάντα το καθεστώς των εξαρτημένων υποτελών που θα ζουν με τον φόβο της. Η Ρωσία, με άλλα λόγια, δημιουργεί μια ζώνη «φινλανδοποίησης» γύρω της, στην οποία κανένας δεν έχει δικαίωμα να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει, με ποιους θα συνεργαστεί για την άμυνά της, σε ποιους διεθνείς οργανισμούς θα ενταχθεί, κάτω από ποια ομπρέλα θα αναζητήσει προστασία.

Είναι μια απαίτηση που βασίζεται στο τεράστιο χάσμα που χωρίζει τη Ρωσική Ομοσπονδία από τους γείτονές της στη δύναμη πυρός (οι ρωσικές δυνάμεις διαθέτουν 4.173 μαχητικά, οι ουκρανικές μόλις 318) και αμφισβητεί ευθέως την εθνική τους κυριαρχία. Το Κίεβο δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτε εάν δεν ρωτήσει τη Μόσχα, το Μινσκ αναπνέει με τους δικούς της πνεύμονες, η Τιφλίδα είχε ζήσει στο πετσί της τις συνέπειες της απείθειάς της.

Σε μια όχι και τόσο διπλωματική γλώσσα, αυτή είναι η συμπεριφορά ενός νταή. Ως παιδιά ενός αταβιστικού αντιδυτικισμού, εμάς εδώ θα μας ενοχλούσε εάν ασκούσαν αυτή τη συμπεριφορά οι Ηνωμένες Πολιτείες στην Λατινική Αμερική. Ναι, τότε θα διαδηλώναμε στη Βασιλίσσης Σοφίας στο όνομα της αυτοδιάθεσης των λαών. Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με το «ξανθό γένος». Κι εδώ που τα λέμε τι ήταν αυτοί οι Ουκρανοί; Αν δεν ήταν κι αυτοί «συνεργάτες των ναζί», άφησαν το Τσέρνομπιλ να σκάσει. Για να τρέχουμε εμείς να τρώμε «άφοβα μαρούλια».

Περικλής Δημητρολόπουλος (Athens Voice)