Τα όσα όμως διημείφθησαν στο τραπέζωμα του δημάρχου της Σπάρτης Πέτρου Δούκα στον τέως υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Σπήλιο Λιβανό και τη γαλάζια παρέα για τις αποζημιώσεις (τα τριχίλιαρα) των πυροπλήκτων της Ηλείας και πώς όλα αυτά επηρέασαν την εκλογική αναμέτρηση του 2007, δυστυχώς είναι η ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

Ή αν θέλετε είναι μέρος της ελληνικής πολιτικής ζωής που έρχεται από άλλες εποχές, έχει βαθιές ρίζες στο πολιτικό σύστημα και στα κόμματα εξουσίας και, το χειρότερο, αποτελεί διαχρονικά την τελευταία λύση σε όποιον φοβάται ότι χάνει την εξουσία. Οπως εύστοχα και με απόλυτη ειλικρίνεια είπε η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, «ήταν μια εικόνα που παρέπεμπε σε όλα τα κακά στερεότυπα της πολιτικής, ήταν λογική Μαυρογιαλούρου», τονίζοντας πως αδίκησε με αυτόν τον τρόπο την – τότε – κυβέρνηση Καραμανλή στην οποία ήταν μέλος.

Οσο για τη στάση του κ. Λιβανού, «άξιο και έντιμο άνθρωπο» όπως τον χαρακτήρισε, είπε δυο λόγια που θα τον ακολουθούν: «Εδειξε έλλειψη ενσυναίσθησης και δεν υπάρχει πολιτική χωρίς ενσυναίσθηση. Δεν μπορείς να κάνεις χαβαλέ με τέτοιου είδους καταστροφές».

Ποιος δεν συμφωνεί; Αυτό όμως που απασχολεί όλους όσοι παρακολουθούν την πολιτική σκηνή για να πάρουν οικονομικές αποφάσεις είναι ότι το πολιτικό «στριπτίζ» που εξελίχθηκε με πρωταγωνιστές υπουργούς και στελέχη της Νέας Δημοκρατίας – του κυβερνώντος κόμματος – αυξάνει τον δείκτη αβεβαιότητας, οξύνει εσωκομματικές αντιθέσεις, δημιουργεί αμφιβολίες και ερωτηματικά για την κατεύθυνση που θα πάρει η οικονομική πολιτική όσο πλησιάζουμε στις εκλογές και σε κάθε περίπτωση θολώνει την εικόνα.

Το δυστύχημα είναι ότι το βιντεάκι της «εποποιίας του 2007» (τι ειρωνεία, γυρίστηκε με φόντο την ελληνική σημαία, την ευρωπαϊκή και τα λάβαρα του Δήμου Σπάρτης) επιβεβαιώνει όλους όσοι πιστεύουν ότι το πολιτικό ρίσκο της Ελλάδας ήταν και παραμένει υψηλό για την οικονομία και τις αποφάσεις τους.

Τσώλης Ζώης (Το Βήμα)