Αυτό που ενδιαφέρει πρωτίστως είναι η μάχη της επιβίωσης. Και τον λυπεί ίσως και τον εξοργίζει όταν σε άλλες χώρες τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα. Π.χ. ποιος δεν θα προβληματίζεται όταν η βενζίνη στην Κύπρο είναι περίπου στο 1,35 και στην Ελλάδα κοντεύει να φτάσει τα 2 ευρώ;

Και δεν είναι μόνο αυτό το παράδειγμα, αλλά υπάρχουν πάρα πολλά που μας οδηγούν σε ευρύτερο προβληματισμό για το τι οικονομία θέλουμε, τι λάθη έχουν γίνει και τι μπορεί να αλλάξει άμεσα ώστε και η υγιής επιχειρηματικότητα να στηριχθεί, ακόμα και οι αγρότες που διαμαρτύρονται, αλλά και ο πολίτης να δει να αντιμετωπίζονται διάφορες στρεβλώσεις.

Και ας μη βλέπουμε μόνο τους εξωγενείς παράγοντες. Ας δούμε τα προ ημερών στοιχεία της ΑΑΔΕ που είναι αποκαρδιωτικά για τις οφειλές των πολιτών και ας μη συζητήσουμε για το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος συνολικά.

Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα ζόρικη και το μέλλον φαντάζει δυσοίωνο, παρά τις αισιόδοξες προβλέψεις. Οι πολίτες θέλουν λύσεις και απαντήσεις τα προβλήματά τους, αδιαφορώντας πολλές φορές για τις ανούσιες «κοκορομαχίες» των κομμάτων.

Δεν είναι το μείζον για τον πολίτη, αν και δεν τον αφήνει αδιάφορο, τι λέει και τι κάνει ο Πολάκης, εάν εστάλησαν ή όχι SMS του Φουρθιώτη σε κεντρικό υπουργό, εάν ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και η ΚΕ θα εκλεγεί από τα μέλη του κόμματος ή εάν το Κίνημα Αλλαγής θα λέγεται και ΠαΣοΚ, κ.ά.

Απλά, όταν έρχεται η ώρα του λογαριασμού ενώπιον της κάλπης ο πολίτης κοιτάζει και τι έχει στην τσέπη του. Πώς το έλεγαν στην προεκλογική καμπάνια του Μπιλ Κλίντον στις ΗΠΑ; «Είναι η οικονομία, ηλίθιε». 

Άρης Ραβανός (Το Βήμα)