Πέντε χρόνια και τρεις ήττες από το τελευταίο μνημόνιο, η απάντηση θα έπρεπε να είναι δεδομένη. Τα νεύρα δεν κερδίζουν εκλογές. Δεν είναι μόνο το ρεπερτόριο που αδυνατεί να αλλάξει ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι και το ύφος. Και η λούπα που παίζεται ξανά και ξανά στις οθόνες δεν ερμηνεύεται παρά ως «επένδυση στην πόλωση». Αν όμως κάποτε δεν έχανε κανείς από λίγο «σκληρό ροκ», σήμερα η μέθοδος δείχνει να έχει εξαντλήσει τα όριά της. Δεν είναι πια η φωνή που έλκει, είναι η μετριοπάθεια. Κανένας δεν συγκινείται πλέον από την πολιτική ηχορύπανση. Κι ακόμη λιγότερο συγκινούνται οι ψηφοφόροι του Κέντρου.

Είναι κάτι που έχει καταλάβει ακόμη και ο Άδωνις Γεωργιάδης, αναγνωρίζοντας στα φωνητικά του ντεσιμπέλ ένα επικοινωνιακό μειονέκτημα. Πολύ πριν από τον Γεωργιάδη όμως το είχαν καταλάβει οι Πορτογάλοι. Και θα είναι πάντα προς το εκεί, στο δυτικό άκρο της Ιβηρικής, που θα αξίζει να στρέφει το βλέμμα του όχι μόνο ο Τσίπρας αλλά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Οι Πορτογάλοι χειρίστηκαν μετριοπαθώς και συναινετικά τόσο τα μνημόνια όσο και την πανδημία. Είναι ο λόγος για τον οποίο ξεμπέρδεψαν πιο γρήγορα και με την οικονομική και με την υγειονομική κρίση. Στην Πορτογαλία χρειάστηκε ένα και μόνο μνημόνιο όταν η Ελλάδα υπέγραψε τρία. Και ο μαζικός εμβολιασμός περιόρισε κρούσματα και θανάτους που, στο μεταξύ, κανένας δεν σκέφτηκε να χρεώσει σε κανέναν.

Ναι, κάπου υπάρχει ένα θαύμα, είναι πορτογαλικό και ολοκληρώθηκε με τη θριαμβευτική επανεκλογή στην πρωθυπουργία του Αντόνιο Κόστα, ενός πολιτικού που ανέλαβε την εξουσία το 2015 ως δεύτερος στις κάλπες και χθες πέτυχε αυτοδυναμία αυξάνοντας τα ποσοστά του ακόμη περισσότερο και από τις εκλογές του 2019. Γίνονται, αλήθεια, τέτοια θαύματα; Μα το πορτογαλικό θαύμα δεν είναι παρά ένας συνδυασμός πολιτικής κουλτούρας και ρεαλιστικής διαχείρισης. Η πολιτική κουλτούρα εγγυάται τη μετριοπάθεια και η ρεαλιστική διαχείριση απομακρύνει τις αυταπάτες. Και, χωρίς καμία αμφιβολία, όλα μαζί σε γλιτώνουν από τα νεύρα.

Περικλής Δημητρολόπουλος (Athens Voice)