Τέσσερις ειδήσεις, η μία σχεδόν δίπλα στην άλλη, στη homepage του Money Review. Ειδήσεις κατά κάποιον τρόπο αντιφατικές, οι οποίες αποτυπώνουν με ενδεικτικό τρόπο τη μεικτή εικόνα που θα έχουμε να διαχειριστούμε από εδώ και στο εξής. Μια εικόνα την οποία δεν έχουμε συνηθίσει.

Eίναι ίσως η πρώτη φορά από την κρίση του 2009 που η αισιοδοξία γύρω από την πορεία της ελληνικής οικονομίας λαμβάνει τέτοιες διαστάσεις. Η Ελλάδα πείθει τις επιχειρήσεις ότι είναι πλέον πιο φιλική στις επενδύσεις, ο τουρισμός καταρρίπτει τον έναν στόχο μετά τον άλλον, το ελληνικό σχέδιο ανάκαμψης ξεκλειδώνει την κάνουλα της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης, τα NPLs στις τράπεζες κινούνται προς μονοψήφιες τιμές και οι αναπτυξιακές προβλέψεις προβάλλουν ευοίωνες καλλιεργώντας προσδοκίες για νέες αναβαθμίσεις από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης.

Όμως όλα αυτά συμβαίνουν πια σε μια ιδιαίτερα αρνητική διεθνή συγκυρία. Οι τιμές της ενέργειας βάζουν «φωτιά» στις εφοδιαστικές αλυσίδες, η άνοδος του πληθωρισμού φοβίζει την Ευρώπη καθιστώντας κάτι παραπάνω από ορατή τη σύσφιξη της νομισματικής πολιτικής και η κλιματική αλλαγή θέτει επιτακτικά μέσω των κοινοτικών στόχων ακόμη μία παράμετρο, διόλου ευκαταφρόνητη, σε όλα τα μήκη και πλάτη της οικονομικής δραστηριότητας. Εξάλλου, δεν έχει εξαλειφθεί ακόμη η απειλή του κορωνοϊού, αν και υπάρχουν ενδείξεις ότι σιγά – σιγά περνά σε δεύτερο πλάνο, παρά τις προκλήσεις που συντηρούν παράγοντες όπως οι αρνητές των εμβολίων.

Τι ειρωνεία. 

Όταν η ΕΚΤ έβρεχε λεφτά, εμείς κρατούσαμε ομπρέλα. Όταν οι τιμές ενέργειας είχαν ξεχαστεί σε ιστορικά χαμηλά διαμορφώνοντας ιδανικές συνθήκες για την παραγωγή και το εμπόριο, η χώρα έστελνε «εναλλακτικούς» υπουργούς να μεταρρυθμίσουν – όχι την Ελλάδα αλλά – την Ευρωζώνη. Διώχνοντας τις καταθέσεις. Παγώνοντας κάθε επενδυτικό πλάνο σε ό,τι έφερε την ετικέτα «Ελλάδα».

Όταν η χώρα σοβαρεύτηκε στοιχειωδώς και έβαλε τις βάσεις για έξοδο από την κρίση, εμφανίστηκε ο κορωνοϊός, εκτοξεύτηκε το κόστος της ενέργειας και άνοιξε η συζήτηση από τις κεντρικές τράπεζες για μείωση της αγοράς ομολόγων και αύξηση των επιτοκίων.

Όμως αυτήν τη φορά η Ελλάδα έχει πλέον ένα ισχυρό ατού που λειτουργεί ως ασπίδα στις διεθνείς εξελίξεις. Την καλύτερη φήμη της που απορρέει από την ανάκτηση της αξιοπιστίας της. Στην πραγματικότητα, αυτή ήταν η πληγή της. Η άρνηση της πραγματικότητας και η αθέτηση των συμφωνιών. Ο οικονομικός αναλφαβητισμός ακόμη και στα πιο ψηλά κλιμάκια της διακυβέρνησης. 

Οι μειώσεις φόρων παρά το υψηλό χρέος και το καθεστώς της ενισχυμένης ευρωπαϊκής εποπτείας, η συμπερίληψη της Ελλάδας στα προγράμματα αγοράς ομολόγων της ΕΚΤ κατ’ εξαίρεση των κανονισμών, η ψήφος εμπιστοσύνης επιχειρηματικών κολοσσών, συνηγορούν στην ανατροπή του κλίματος γύρω από την Ελλάδα, η οποία δεν είναι πια το μαύρο πρόβατο της Ευρωζώνης. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε. 

Βασίλης Κωστούλας (Money Review)