Πέμπτη, 00:01 - 09/01/2020

  Tweet

Η νυχτερινή επίθεση που εξαπέλυσε το Ιράν κατά των αμερικανικών βάσεων στο Al Assad και στο Erbil του Βορείου Ιράκ ήταν καλά και προσεκτικά σχεδιασμένη ώστε να μην προκαλέσει θύματα μεταξύ των Αμερικανών και να μη χτυπηθούν δυνάμεις γενικότερα του ΝΑΤΟ που βρίσκονται σε αυτή τη στρατιωτική ζώνη. Η επίθεση εξαπολύθηκε κατά δύο βάσεων που βρίσκονταν σε κατάσταση ύψιστης ετοιμότητας, που σημαίνει πως τα αμερικανικά συστήματα αεράμυνας ανίχνευαν κάθε κίνηση στον ουρανό ενώ οι δυνάμεις σε ανθρώπινους πόρους και υλικό ήταν αποτελεσματικά προστατευμένες. Αυτό το συμπέρασμα συνάγεται από τις δημοσιευμένες αναλύσεις στον βρετανικό Guardian, τη γαλλική Le Monde, τα αμερικανικά CBS και CNN, καθώς και από την αμερικανική έκδοση της Huffington Post.

Το ίδιο συμπέρασμα εξάγεται από την ανάγνωση των περιγραφών που δημοσιεύθηκαν από τις ισραηλινές εφημερίδες Haaretz και Jerusalem Post. Είναι δηλαδή προφανές πως η Τεχεράνη περιορίστηκε σε μία ενέργεια που της επιτρέπει, για τα μάτια του κόσμου, να ισχυριστεί πως «εκδικήθηκε τον θάνατο του στρατηγού Σουλεϊμανί» και πως προκάλεσε τον θάνατο 80 αμερικανών στρατιωτικών, αν και δεν προκύπτει από πουθενά και από καμία άλλη πηγή εκτός από τη δημόσια τηλεόραση του Ιράν πως υπήρξαν αμερικανοί νεκροί από την επίθεση. Η ανακοίνωση περί νεκρών Αμερικανών αφορούσε αποκλειστικά την ιρανική κοινή γνώμη και το εσωτερικό ακροατήριο του Σιιτικού Ιερατείου. Οι συνθηματικού τύπου δηλώσεις του προέδρου Ροχανί «θα κόψουμε το πόδι των ΗΠΑ» είναι για εσωτερική κατανάλωση.

Αντιθέτως, σε πολιτικό επίπεδο, η ιρανική ηγεσία επέδειξε υψηλό αίσθημα πραγματισμού και ευθύνης επιχειρώντας και να διατηρήσει τα προσχήματα ικανοποιώντας επικοινωνιακά τους σκληροπυρηνικούς της Τεχεράνης, ενώ ταυτόχρονα απέφευγε με ανατολίτικη μαεστρία μια νέα κλιμάκωση καθώς και τις ασύμμετρες εμπλοκές.

Φαίνεται πως και οι ΗΠΑ επέλεξαν την οδό της αποκλιμάκωσης ακολουθώντας τα βήματα της Τεχεράνης προτιμώντας να αντιδράσουν στην επίθεση των ιρανικών πυραύλων με ιδιαίτερα χαμηλούς τόνους.

Λες και ένα μαγικό ραβδί ενός αγνώστου και κρυμμένου σκηνοθέτη «έστησε» μία εκδικητική επίθεση χαμηλότατου βεληνεκούς και μία σχεδόν ανύπαρκτη αντίδραση των Αμερικανών στις εκρήξεις 35 αναποτελεσματικών περσικών πυραύλων μικρού βεληνεκούς. Τελικά ο στρατηγός Σουλεϊμανί ετάφη κάτω από το ποτισμένο από το αίμα δεκάδων φανατικών οπαδών του που ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου. Θα τον θυμούνται όποτε η χρήση της μνήμης θα αποδίδει καρπούς για την κρατική προπαγάνδα του Σιιτικού Ιερατείου.

Από την άλλη πλευρά, η παγκόσμια κοινότητα θα θυμάται πως ένας πρόεδρος των ΗΠΑ στην αρχή της προεκλογικής του εκστρατείας για την προεδρική αναμέτρηση του 2020 χρησιμοποίησε ως όχημα επικοινωνιακής πολιτικής τη δολοφονία ενός εχθρού των ΗΠΑ με χτύπημα ακριβείας. Φαίνεται πως στον 21ο αιώνα τα πολιτικά ήθη είναι ακριβώς τα ίδια με εκείνα που επικρατούσαν στη Φλωρεντία των Μεδίκων ή προηγουμένως στον αγγλικό Μεσαίωνα. Η μόνη διαφορά που υπάρχει αφορά την αποτελεσματικότητα της τεχνολογίας που χρησιμοποιεί ο δολοφόνος. Κατά τα άλλα μέσα σε πέντε εικοσιτετράωρα τα λεγόμενο Διεθνές Δίκαιο έγινε σμπαράλια στη Μέση Ανατολή είτε από εκείνους που αρέσκονται, δήθεν, να το επιβάλλουν είτε από εκείνους που αρέσκονται, δήθεν, να το επικαλούνται.

Κάποια στιγμή ενδεχομένως να αιφνιδιαστεί η διεθνής κοινότητα αντιλαμβανόμενη πως η εκτέλεση του στρατηγού λειτούργησε ανακουφιστικά (και εκτονωτικά) όχι μόνον για τους Αμερικανούς (δολοφόνους - εκτελεστές) αλλά και τους Ιρανούς που διαδραματίζουν τον ρόλο του θύματος. Ο στρατηγός αυτός εκπροσωπούσε ό,τι το πιο επιθετικό και τυχοδιωκτικό στοιχείο λειτουργεί στον πυρήνα των κέντρων εξουσίας στην Τεχεράνη. Την ανασύσταση της «Αυτοκρατορίας της Βαβυλώνας» με τη δημιουργία ενός Σιιτικού Ιράν, εκτός του υπαρκτού γεωγραφικά Ιράν που ξέρουμε. Ενδεχομένως ο στρατηγός να έπεσε θύμα του «Μεγαλοϊδεατισμού» που δημιούργησε μεν το Ιερατείο στην ιερή πόλη Κομ της Περσίας αλλά εξέθρεψε επί δεκαετίες ο ίδιος ο Σουλεϊμανί. Νόμιζε, ενδεχομένως, πως ήταν μεγαλύτερος από τη σκιά του.

Νίκος Γεωργιάδης (Athens Voice)