Παρασκευή, 00:01 - 15/05/2020

  Tweet

Και αφού ο κουρνιαχτός φαίνεται να έχει καθίσει ας εστιάσουμε σε τρία βασικά σημεία όλης αυτής της υπόθεσης. Πρώτο, το ίδιο το πόθεν έσχες. Τουλάχιστον είκοσι χρόνια τώρα διατυπώνονται ακριβώς τα ίδια ερωτήματα σχετικά με τον ακριβή του ρόλο και τη χρησιμότητά του εκτός, φυσικά, από την επικοινωνιακή και την άκρως πολιτικάντικη. Κάθε κράτος της Δύσης, που σέβεται τον εαυτό του εξασφαλίζοντας αξιοπρέπεια και αξιοπιστία στους μηχανισμούς του διαθέτει εξειδικευμένους φορείς και υπηρεσίες οικονομικών ελέγχων. Αυτές οι υπηρεσίες είναι καθόλα αρμόδιες για να ελέγχουν τα φαινόμενα ύποπτου πλουτισμού, να διασταυρώνουν στοιχεία, να επικοινωνούν με ανάλογες υπηρεσίες άλλων χωρών. 

Σε έναν κόσμο παγκοσμιοποιημένου οικονομικού εγκλήματος, η διαδικασία της συμπλήρωσης του «Πόθεν Έσχες» για τις «ύποπτες» κοινωνικές - επαγγελματικές ομάδες λειτουργεί ως ανέκδοτο για λαϊκή κατανάλωση και την τέρψη διαφόρων πεζοδρομιακών ενστίκτων. Σε μια περίοδο όπου δυστυχώς δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι το ψηφιακό κράτος δεν είναι μελλοντολογία αλλά υπόθεση του άμεσου παρόντος, η χαρτούρα του «Πόθεν Έσχες», όποια ψηφιακή εκδοχή και αν έχει, παραμένει γραφικότητα άλλης εποχής και άλλων πολιτικάντικων σκοπιμοτήτων. Το "follow the money", η απόλυτη κατευθυντήρια αρχή στη διερεύνηση ύποπτων διαδρομών του χρήματος, δεν γίνεται συμπληρώνοντας κουτάκια σε γαριασμένα excel του Ελληνικού Δημοσίου. 

Το δεύτερο στοιχείο της ουσίας στην υπόθεση των σπιτιών του Παπαδημούλη έχει σχέση με το πρώτο. Είναι γνωστό ότι ο κ. Παπαδημούλης είναι από τους από τους πλουσιότερους ανθρώπους της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Το αν αυτός ο πλούτος συνάδει ή όχι με τις ιδεολογικές - πολιτικές του επιλογές σύμφωνα και με τα  κληροδοτημένα στερεότυπα σκέψης της κοινής γνώμης, είναι μια άλλη συζήτηση και σίγουρα διαθέτει πολύ μεγαλύτερη επικαιρότητα από την τριήμερη, άντε τετραήμερη, των δηλώσεων «Πόθεν Έσχες». 

Αυτό, λοιπόν, που έχει ιδιαίτερη σημασία στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι όχι αυτή καθαυτή  η προέλευση των χρημάτων για την αγορά των οκτώ διαμερισμάτων από τον κ. Παπαδημούλη μόνο κατά τη διάρκεια του 2018. Αλλά το κατά πόσο αν η σχεδόν μαζική επένδυση του συγκεκριμένου πολιτικού και μοιραία της οικογένειάς του σχετίζεται με την κρίση στην αγορά ακινήτων. Αν δηλαδή, ο ίδιος κέρδισε από την οικονομική κρίση στην οποία πολιτικά το κόμμα του και ο ίδιος είχε «επενδύσει» ώστε, μετεκλογικά, ως κυβέρνηση να διαχειριστεί τις συνέπειές της όχι μόνο για τους πληγέντες ψηφοφόρους αλλά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Και φυσικά θα είχε, επίσης, ενδιαφέρον να μπορούσε η κοινή γνώμη να πληροφορηθεί αν κάποιο μέρος της επένδυσης του κ. Παπαδημούλη είχε τα χαρακτηριστικά της «ευκαιρίας» λόγω του ότι προερχόταν από τραπεζικούς πλειστηριασμούς λόγω κατασχέσεων από ανθρώπους που αδυνατούσαν λόγω κρίσης να εξυπηρετήσουν τις δανειακές τους υποχρεώσεις. Τα πολιτικά και όχι μόνο τα ηθικά θέματα που θα προέκυπταν από τη γνώση αυτών των στοιχείων της υπόθεσης θα ήταν σημαντικά. Και κυρίως τεκμηριωμένα. 

Το τρίτο ενδιαφέρον στοιχείο προκύπτει από τον απλό συλλογισμό ότι ο κ. Παπαδημούλης ήταν βέβαιος ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν, ούτως ή άλλως, γνωστό. Που σημαίνει ότι είτε δεν ασχολήθηκε στο ελάχιστο με την πιθανότητα της αρνητικής κριτικής ακόμα και από στελέχη ή ψηφοφόρους του ίδιου του κόμματός του, αγνοώντας την επιδεικτικά. Είτε είχε εξαρχής καταρτίσει την «αθωωτική» του επιχειρηματολογία προς τον κύκλο που ενδιέφερε τον ίδιον. Σε κάθε περίπτωση, πολιτική αστοχία, ενδεικτική συγκεκριμένης νοοτροπίας. Θεωρείται δεδομένο ότι, τουλάχιστον για το τρίτο ερώτημα, ο κ. Παπαδημούλης θα έχει πολιορκηθεί ώστε να πάρει θέση. Εντούτοις, δεν έχει γίνει γνωστή η δημόσια άποψή του για το θέμα. Και το να αγνοεί κάποιος την κοινή γνώμη ιδίως σε τέτοια θέματα εκτός του ότι δείχνει ότι δεν ξέρεις να κάνεις τη δουλειά σου ως πολιτικός, αποκαλύπτει και ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπου στο οποίο χρειάζονται ειδικά «προσόντα» για να παραδεχτείς ότι ανήκει… 

Κώστας Κυριακόπουλος (Athens Voice)