Δευτέρα, 00:01 - 24/02/2020

  Tweet

Οι Ρομά της Θράκης οι οποίοι είναι Μουσουλμάνοι δεν ανήκουν σε εθνοτικό σύνολο το οποίο ομιλεί τη δική του γλώσσα; Οι Πομάκοι οι οποίοι είναι Μουσουλμάνοι και διαβιούν ένθεν και ένθεν της Ροδόπης δεν ανήκουν σε μειονοτικό σύνολο το οποίο ομιλεί τη δική του σλαβική γλώσσα; Μήπως η εμμονική επιμονή σε σχήματα που υιοθετήθηκαν στο παρελθόν δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες κατανόησης της πραγματικότητας σε χρόνο ενεστώτα, πόσο δε μάλλον σε χρόνο μέλλοντα;

Μήπως, λέω μήπως, η γλώσσα των υπολοίπων Μουσουλμάνων στη Θράκη είναι η τουρκική και διερωτώμαι πάλι, μήπως, λέγω μήπως, η εθνική - εθνοτική ταυτότητα ενός συνόλου ανθρώπων που ζουν σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο προσδιορίζεται κυρίως από τη γλώσσα την οποία ομιλεί και δευτερευόντως ή συμπληρωματικά από το δόγμα το οποίο προσκυνά; Δηλαδή τους πολίτες της Πόλης που μιλούν ελληνικά θα τους αποκαλούμε Χριστιανούς και άντε Ρωμιούς, τη δε γλώσσα τους ρωμέικα; Δεν είμαστε καλά.  

Μέχρι πότε θα συνεχίζει αυτός ο ιστορικός αναλφαβητισμός; Μέχρι πότε θα πληρώνει ο σύγχρονος ελληνισμός τις φοβικές εξαρτήσεις ενός τρομαγμένου και ρημαγμένου από την καταστροφή του 1922 συστήματος αναφοράς; Με αυτά τα μυαλά θα βρεθούμε υπόδικοι κάποια στιγμή απέναντι σε θεσμούς αλλά και τη συνείδησή μας. Πόσο μυαλό θέλει πια για να το καταλάβει ο κάθε ανόητος γραφειοκράτης ο οποίος διατείνεται μάλιστα πως εκτελεί «εθνικό έργο». Εθνικό είναι μόνον ό,τι είναι αληθινό. Τα υπόλοιπα είναι απλώς επικίνδυνα και καταστροφικά.

Τελευταία παρατήρηση. Ομάδα Ελλήνων και Κυπρίων πολιτικών, συνεπικουρούμενοι από αναλυτές και δημοσιογράφους, εμμονικά χαρακτήριζαν τον τουρκοκύπριο πολιτικό Μουσταφά Ακιντζί πιόνι και μαριονέτα της Άγκυρας. Επειδή οι κύκλοι κάποια στιγμή κλείνουν, το καθεστώς Ερτνογάν σε όλες τις παραμέτρους του προ εβδομάδος εξαπέλυσε μετωπική και συνολική επίθεση κατά του Ακιντζί χαρακτηρίζοντάς τον προδότη. Τόλμησε ο πολιτικός να εξηγήσει πως η προσάρτηση των Κατεχομένων στην Τουρκία θα ήταν φρίκη.

Όλοι όσοι εξηγούσαν υπομονετικά όλο αυτό τον καιρό πως ο Ακιντζί δεν είναι μαριονέτα αλλά αυτόφωτο πολιτικό ον θεωρήθηκε στη Λευκωσία και την Αθήνα κάτι σαν πράκτορας της Άγκυρας. Τώρα αυτά τα παλικάρια της φακής πώς άραγε θα εξηγούν το ανεξήγητο βάθος της ανοησίας τους; Άραγε τι και ποιους εξυπηρετούσε η άκαμπτη θέση, καλυπτόμενη πίσω από υπερμεγέθη πατριωτισμό, πως οποιαδήποτε πρόταση από την τουρκοκυπριακή πλευρά η οποία θέτει ζητήματα προς επίλυση και προς συζήτηση με τους ελληνοκυπρίους είναι εκ του πονηρού και εκπορεύονται από το Βαθύ Κράτος της Άγκυρας;

Μήπως θα έπρεπε να ταυτοποιηθούν τελικά οι κύκλοι συμφερόντων σε Αθήνα και Λευκωσία οι οποίοι συστηματικά απέρριπταν και απορρίπτουν κάθε πρόταση, ιδέα, συζήτηση που θα κατεύθυναν την ιστορία προς μία επίλυση και όχι διαιώνιση του Κυπριακού;

Νομίσαμε πως παίζοντας μεταξύ ενός συμμαθητή του Καντάφι, πράκτορα των Αμερικάνων, φίλο των Ρώσων και συνεργάτη των Αιγυπτίων, και ενός αρχιπράκτορα των Τούρκων, παραπαίδι των Τζιχαντιστών, πελάτη του Κατάρ, ψιλοσυνεργάτη των Γερμανών και συνομιλητή των Ιταλών, δηλαδή μεταξύ του Χαφτάρ και του Σάρατζ, νομίζαμε λοιπόν πως θα βγάλουμε άκρη με αυτά που παίζονται στην Ανατολική Μεσόγειο. Όχι μόνον δεν θα βγάλουμε άκρη, αλλά θα μπλέξουμε όλο και πιο βαθιά στην κινούμενη άμμο της Λιβυκής ερήμου. Δεν τα έβγαλαν πέρα οι Αγγλογάλλοι που θέλησαν να ξεπαστρέψουν τον Καντάφι και τελικά διασώθηκαν την ύστατη  στιγμή από τον Μπαράκ Ομπάμα για να μην υπάρξουν χειρότερες εξελίξεις για τον Δυτικό Συνασπισμό.

Στη Λιβύη αναμετρώνται οι δυνάμεις που διεκδικούν τα πρωτεία στο σύγχρονο Ισλάμ. Νεωτεριστές κατά Σαλαφιστών, Μεταρρυθμιστές κατά Τζιχαντιστών, Σουνίτες κατά Σιιτών, Άραβες κατά Οθωμανών. Πρόκειται για ένα παιγνίδι για άρρωστα μυαλά και ακόμη πιο άρρωστους ηγέτες. Ερντογάν, Πούτιν, Άσαντ, Αγιατολάδες, Μουλάδες, Ιμάμηδες, δικτάτορες ή Αδελφοί Μουσουλμάνοι. Ούτε άκρη θα βγάλουμε, ούτε σταγόνα υδρογονανθράκων θα αντλήσουμε με τέτοια μπλεξίματα. Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι.

Αντιλαμβάνονται άραγε οι πυλώνες της εξουσίας και οι «αρμοί» που τους συγκολλούν πως η πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης συνέθλιψε τις βεβαιότητες και εξοστράκισε τις ιδεοληψίες που τόσο βόλευαν στο παρελθόν; Αν δεν το αντιλαμβάνονται, τότε σίγουρα οδεύουμε σε νέες καταστροφές.

Νίκος Γεωργιάδης (Athens Voice)