Δευτέρα, 00:01 - 18/05/2020

  Tweet

Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά, ούτε έωλα. Ομως δεν απαντώνται με ευκολία και δεν χωρούν σε απαντήσεις «ναι» ή «όχι». Οσοι θα επιζητήσουν κάτι τέτοιο, μάλλον βλέπουν αυθόρμητα και επιπόλαια τα πράγματα, χωρίς περίσκεψη και βάθος. Παρασύρονται στην εύκολη κομματική και επικοινωνιακή αντιπαράθεση εντυπώσεων παρακάμπτοντας την ουσία. Το ζήτημα είναι αρκετά σύνθετο καθώς εμπεριέχει αντικρουόμενες παραμέτρους και έχει απασχολήσει αρκετά συχνά την επιστημονική κοινότητα. Από τη μια λοιπόν υπάρχει το αναφαίρετο θεμελιώδες δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης του κ. Σκέρτσου, ως ατόμου. Και από την άλλη υπάρχουν οι περιορισμοί του αξιώματος που κατέχει. Η ισορροπία γίνεται σε μια λεπτή γραμμή, πολλές φορές μη διακρινόμενη με τη πρώτη ματιά —ιδίως από τη στιγμή που δεν υπάρχει συγκεκριμένος κώδικας δεοντολογίας για τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου, όπως πχ. συμβαίνει στη Βρετανία. Εν προκειμένω, ο κ. Σκέρτσος εξέφρασε την γνώμη του -σε ένα προσωπικό φόρουμ όπως είναι η σελίδα του στο Facebook, η οποία βέβαια γίνεται και δημόσια- για τα όρια της εισαγγελικής αγόρευσης.

Είχε δίκιο. Πολύ δίκιο. Υπενθύμισε τις βασικές αρχές του Κράτους Δικαίου την ώρα που το λεγόμενο κοινό περί δικαίου αίσθημα είναι στον αντίποδα —αλλά το Κράτος Δικαίου είναι το θεμέλιο, όχι το τι νιώθει ο κόσμος. Με την ιδιότητα του, όμως, ως κυβερνητικό στέλεχος και στενός συνεργάτης του Κυριάκου Μητσοτάκη, ήταν αναμενόμενο να ερεθίσει τα αντανακλαστικά της αντιπολίτευσης και των εσωκομματικών αντιπάλων του Πρωθυπουργού – για να μην ξεχνιόμαστε ο κ. Σκέρτσος δεν προέρχεται από τη ΝΔ. Θα έπρεπε λοιπόν να βρει την λεπτή ισορροπία που απαιτείται για τη περίπτωση του. Ηταν εφικτό; Η απάντηση είναι καταφατική και συνδέεται με τις αρμοδιότητές που έχει. Ο κ. Σκέρτσος δεσμεύεται για την έκφραση και δημοσιοποίηση της άποψής του όταν αυτή αφορά σε ζητήματα της κυβέρνησης, όπως του τα έχει αναθέσει ο Πρωθυπουργός. Για τα θέματα αυτά το περιθώριο που έχει είναι να τα εκφράσει εντός των κυβερνητικών οργάνων και μπορεί να τα δημοσιοποιήσει μόνο κατόπιν εγκρίσεως του Πρωθυπουργού. Εάν για τέτοια θέματα κυβερνητικής πολιτικής και λειτουργίας έκανε δηλώσεις, τότε η αντιπολίτευση θα είχε κάθε απόλυτο δικαίωμα να απαιτήσει από τον κ. Μητσοτάκη να τον εγκαλέσει ή να δηλώσει ότι αποδέχεται όσα λέει ο στενός του συνεργάτης. Σε αυτήν την περίπτωση, της αγόρευσης της εισαγγελέως στη δίκη Τοπαλούδη, παρόμοιες δηλώσεις έκανε και ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, Δημήτρης Βερβεσός. Αλλά δεν είναι συνεργάτης του Πρωθυπουργού και έτσι δεν επικρίθηκε. Ούτε βέβαια ο κ. Σκέρτσος είναι άβουλο ον. Το ότι είναι υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ δεν του στερεί την ελεύθερη άσκηση στο θεμελιώδες δικαίωμα της έκφρασης της γνώμης του. Ετσι, πήρε το ρίσκο, υποθέτουμε έχοντας γνώση της θέσης του, να βγει απέναντι στη λαϊκή αγανάκτηση για να υπενθυμίσει τα βασικά: ότι σε ένα Κράτος Δικαίου υπάρχουν κανόνες και οι πρώτοι που πρέπει να τους τηρούν και να τους προστατεύουν είναι οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης.

Επί της ουσίας δεν έχει άδικο. Εχει δίκιο. Αλλά δυστυχώς, η συζήτηση δεν γίνεται γι αυτό. Κανείς δεν μιλάει για αυτά που έγραψε ο κ. Σκέρτσος, όλοι μιλούν για το ότι ο κ. Σκέρτσος είναι μέλος της κυβέρνησης και «παρενέβη». Αν έγραφε, φερ΄ειπείν, για τη ρύπανση του περιβάλλοντος, δεν θα ασχολιόταν κανείς —μολονότι πρόσφατα ψηφίστηκε νέος περιβαλλοντικός νόμος. Αλλά μίλησε για τη δίκη Τοπαλούδη, τα αντανακλαστικά της κοινωνίας σε μια τέτοια στιγμή ήταν έντονα, φορτισμένα και όλο αυτό διογκώθηκε την ώρα που (δεν) έπρεπε. Μετά ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ που όπλισε κανόνι για να σκοτώσει κουνούπι, ζητώντας την αποπομπή του κ. Σκέρτσου από την κυβέρνηση για ένα σχόλιο στο Facebook σε ένα θέμα που δεν αφορά την κυβερνητική πολιτική. Διαφωνούν, άραγε επί της ουσίας στον ΣΥΡΙΖΑ, με τα όσα έγραψε; Ή απλώς βρήκαν μια ευκαιρία για αντιπολίτευση ελλείψει άλλης; Προφανώς δεν θέλησαν να σκεφθούν παραπάνω. Εχουν να μάθουν ακόμη πολλά.

Μιχάλης Μιχαήλ (Protagon)