Τρίτη, 00:01 - 04/08/2020

  Tweet

Όπου οι κομμουνιστές πήραν την εξουσία, κατάργησαν την κοινοβουλευτική δημοκρατία, απαγόρευσαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τις ελεύθερες εκλογές, την ελευθερία του Τύπου. Δεν αναγνώριζαν τα ατομικά δικαιώματα -όπως το δικαίωμα στην απεργία και τη διαδήλωση- και ποινικοποίησαν την ελευθερία του πολίτη να διαφωνεί με την πολιτική εξουσία.

Η ποινικοποίηση της διαφορετικής άποψης δεν ήταν μόνο ένα καίριο πλήγμα στη δημοκρατία, αλλά και στην ελευθερία της σκέψης και την ατομική ολοκλήρωση. Όπως έχει πει ο φιλόσοφος Καρλ Πόπερ «χωρίς ελεύθερη ανταλλαγή σκέψεων δεν μπορεί να υπάρξει καμιά ελευθερία της σκέψης. Χρειαζόμαστε άλλους για να δοκιμαστούν οι σκέψεις μας. Για να ανακαλύψουμε αν είναι βάσιμες. Η κριτική συζήτηση είναι η βάση της ελεύθερης σκέψης του ατόμου. Αυτό σημαίνει όμως, ότι χωρίς πολιτική ελευθερία η ελευθερία σκέψης είναι αδύνατη. Και, παραπέρα, σημαίνει ότι η πολιτική ελευθερία είναι προϋπόθεση της ελεύθερης χρήσης του λόγου του κάθε ατόμου».

Τα αποτελέσματα των επιλογών των σοσιαλδημοκρατών τα βλέπουμε στη μεταπολεμική δυτική Ευρώπη. Μαζί με τα κεντροδεξιά κόμματα οικοδόμησαν κοινωνίες πρωτοφανούς ευημερίας  και παράλληλα δημιούργησαν κράτη κοινωνικής πρόνοιας. Ποτέ προηγουμένως στην ιστορία της ανθρωπότητας οι πολίτες δεν έζησαν σε καλύτερες συνθήκες. Και όλα αυτά σε καθεστώς δημοκρατίας, σεβασμού και διεύρυνσης των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Από την άλλη οι κομμουνιστές δημιούργησαν κοινωνίες όπου η ακραία φτώχεια συνυπήρχε με την καταπίεση και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εκατομμύρια προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες εκτυλίχτηκαν στις κομμουνιστικές χώρες. 

Δεν υπάρχει καμία κομμουνιστική χώρα που να αποτελεί εξαίρεση στην φτώχεια και την καταπίεση. Η Ελλάδα είχε την τύχη να μη ζήσει την εμπειρία του κομμουνισμού και ό,τι αυτός έφερε εκεί που εφαρμόστηκε. Και όμως, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν πολιτικοί φορείς που θρηνούν για την ήττα στον εμφύλιο και διοργανώνουν εκδηλώσεις μνήμης.

Αν οι νοσταλγοί της προσπάθειας των κομμουνιστών να καταλύσουν τη δημοκρατία και να κάνουν την Ελλάδα όπως την Αλβανία του Χότζα ή τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου περιορίζονταν στους ομολογημένα οπαδούς του Στάλιν, τότε το φαινόμενο θα ήταν εξηγήσιμο. Όμως οι εκδηλώσεις στο Γράμμο οργανώνονται από τη νεολαία ενός κόμματος που θέλει να εμφανιστεί σαν σοσιαλδημοκρατικό.

Όμως δεν μπορείς να είσαι ταυτόχρονα και σοσιαλδημοκράτης και κομμουνιστής. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τα θέλει και τα δύο. Ενώ ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει κρύψει τον θαυμασμό του σε κομμουνιστές δικτάτορες, όπως ο Μάο και ο Κάστρο, συμμετέχει και στις διασκέψεις των Ευρωπαίων σοσιαλιστών, οι οποίοι μέσα στις αναδουλειές τον δέχονται ως παρατηρητή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να είναι και σοσιαλδημοκρατικός και κομμουνιστικός. Σύμφωνα με την περίσταση σηκώνει την κατάλληλη σημαία ευκαιρίας, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε από τα δύο. Αν ήταν σοσιαλδημοκράτες θα είχαν αποκηρύξει τους κομμουνιστές δικτάτορες και τον εμφύλιο. Αν ήταν κομμουνιστές, όταν βρέθηκαν στην εξουσία θα προσπαθούσαν να κάνουν την Ελλάδα σαν το πρότυπό τους, τη Βενεζουέλα.

Αλλά αυτό θα σήμαινε, σε λίγο καιρό, την απώλεια της εξουσίας μέσα σε συνθήκες χάους. Τότε ξέχασαν τον κομμουνισμό και τον Μαδούρο και έγιναν μνημονιακοί γιατί μόνο έτσι θα διατηρούσαν την εξουσία.

Η μεταμόρφωσή τους έγινε για την πολιτική τους επιβίωση, όμως δεν ξέχασαν τις χειρότερες παραδόσεις του κομμουνιστικού κινήματος, όπως η ηθική -και συχνά η φυσική- εξόντωση των αντιπάλων, αλλά και των διαφωνούντων κομμουνιστών. Ευτυχώς σήμερα δεν μπορεί εύκολα κανείς να επιδιώξει τον φυσικό αφανισμό των αντιπάλων, όμως οι συκοφαντίες, οι εκβιασμοί, οι στημένες δικαστικές διώξεις, η επίθεση σε συζύγους προδίδουν την σταλινική νοοτροπία.

Κατέκτησαν την εξουσία με το ψέμα και επιδίωξαν να τη διαιωνίσουν με τη συκοφαντία. Τώρα αφήνουν τη νεολαία τους να ξεδώσει με εμφυλιοπολεμικές φαντασιώσεις για να νομίζει ότι ο κομμουνισμός είναι ακόμη ζωντανός.

Σπύρος Βλέτσας (Athens Voice)