Δευτέρα, 00:01 - 07/09/2020

  Tweet

Φλογερός ρήτορας και ελπίδα του δυτικού κόσμου για ανάδειξη του κοσμικού Ισλάμ. Ο ίδιος αποτελούσε ένα «πείραμα» για την συντηρητική κοινωνία της Τουρκίας καθώς από την στιγμή που έδειχνε πως κατάφερε να μεταλλαχθεί από έναν ευσεβή μουσουλμάνο με ισλαμικό ιστορικό σε ένα σύγχρονο φιλοδυτικό δημοκράτη υπήρχαν ελπίδες για μιμητικές κινήσεις στην εύφλεκτη και συνάμα νευραλγική περιοχή της Μέση Ανατολής.

Τον αρχικά φιλοδυτικό του προσανατολισμό ενίσχυαν οι πολλές καινοτόμες κινήσεις του όπως:

Η ανάπτυξη ιδιαίτερα στενών σχέσεων με το Ισραήλ.

Η εξομάλυνση των τεταμένων σχέσεων με την Ελλάδα καθώς έγινε ο πρώτος Τούρκος πρωθυπουργός που επισκέφθηκε τη χώρα μας (2004) από το 1988.

Η προσπάθεια εξομάλυνσης των σχέσεων του επίσημου τουρκικού κράτους με το πολυπληθές κουρδικό στοιχείο.

Η υπογραφή πρωτοκόλλων για εξομάλυνση των σχέσεων με την Αρμενία.

Ωστόσο, οι ελπίδες για εδραίωση του κοσμικού Ισλάμ υπό την σκέπη του Ερντογάν αποδείχθηκαν φρούδες καθώς από το 2013 κι έπειτα είχαμε την ανάδειξη του κοσμικού εθνικισμού με απώτερο στόχο την εγκαθίδρυση ενός θεοκρατικού καθεστώτος στα ιρανικά πρότυπα.

Οι κινήσεις του από εκεί κι έπειτα είναι λίγο πολύ γνωστές σε όλους μας:

To 2013 κατέπνιξε με αιματηρό τρόπο διαδηλώσεις βρίσκοντας αφορμή να εδραιώσει με τον πλέον επίσημο τρόπο τις νέο-οθωμανικές του βλέψεις.

Οι σχέσεις με το Ισραήλ έχουν φτάσει στο ναδίρ

Περιφερειακές αντιπαλότητες με ηγετικές χώρες του μουσουλμανικού κόσμου όπως Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ.

Το καθεστώς Ερντογάν έχει μετατραπεί σε πονοκέφαλος τόσο για την ΕΕ, κυρίως μέσω της εργαλειοποίησης του μεταναστευτικού, όσο και για τις ΗΠΑ, λόγω σύσφιξης σχέσεων με Ρωσία και Ιράν.

Στενές σχέσεις με οργανώσεις όπως η Χαμάς, η Μουσουλμανική Αδελφότητα τις οποίες και χρηματοδοτεί.

Στήριξη του τζιχαντιστικού στοιχείου στα πεδία της Συρίας και της Λιβύης.

Προκλήσεις εναντίον συμμαχικών χωρών του ΝΑΤΟ (Ελλάδα, Γαλλία).

Επεκτατικές βλέψεις τόσο προς δυσμάς όσο και προς ανατολάς.

Ο σημερινός πρόεδρος της Τουρκίας βλέπει εαυτόν ως Σουλτάνο μιας εν δυνάμει Νέο-Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ωστόσο, όπως λέει κι ο λαός έχει απλώσει τα πόδια του έξω από το πάπλωμα με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να τα χάσει καθώς έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί οι παγκόσμιες συγκυρίες πολλοί προτιμούν να έχει την τύχη του Σουλτάνου Μωάμεθ ΣΤ’ παρά την πορεία του Σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή.

Σουλτάνος Μωάμεθ ΣΤ’ ήταν ο 36ος και τελευταίος σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ο οποίος υπό την πίεση των Μεγάλων δυνάμεων αναγκάστηκε να υπογράψει τη Συνθήκη των Σεβρών.

Σουλτάνος Σουλεϊμάν Α΄ ο Μεγαλοπρεπής ήταν ο 10ος σουλτάνος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και κατά την βασιλεία του η Οθωμανική αυτοκρατορία έφτασε στη μέγιστη γεωγραφική της επέκταση και στο απόγειο της δύναμής της.

Χρήστος Σιαΐνης - Πολιτικός Επιστήμων με ειδίκευση στις πολιτικές της Ε.Ε και στο σύστημα διακυβέρνησης των Η.Π.Α.

Πρώτη δημοσίευση στην Ηuffington Post