Το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε στα χαρακτηριστικά της μετωπικής σύγκρουσης των δύο αρχηγών, στο αν θα έπαιρνε ο Ανδρουλάκης την αίθουσα της Βουλής για να μιλήσει στην ΚΟ του και στους non stop καβγάδες του Παύλου Πολάκη εντός και εκτός αιθούσης.

Υψηλοί τόνοι κενοί περιεχομένου, παπαγαλία παρωχημένων αφηγημάτων για στημένες δημοσκοπήσεις και κακά ΜΜΕ, πολωτικός λόγος που απευθύνθηκε και πάλι στο τουίτερ, φανάτισε την κερκίδα και απομάκρυνε εκ νέου τους υπόλοιπους από το κόμμα που δέχεται να εκπροσωπείται από βουλευτή, ο οποίος απευθύνεται εντός της Βουλής στους πολιτικούς του αντιπάλους με φράσεις όπως «φόρα τσίγκινο σωβρακάκι». Και όλα αυτά τη στιγμή που η ανεπιτυχής διαχείριση της κακοκαιρίας έδωσε άπλετο πολιτικό χώρο για σοβαρή αντιπολίτευση επιχειρημάτων και ουσίας.

Αντ’ αυτού η στρατηγική συνεχίζει να κινείται στη λογική του ώριμου φρούτου, που περιμένει να πέσει η κυβέρνηση και θεωρεί ότι η αξιωματική αντιπολίτευση νομοτελειακά κάποια στιγμή ξαναγίνεται κυβέρνηση.

Ξεχνώντας ότι έτσι κινδυνεύει, να μην είναι καν στο μέλλον αξιωματική. Πολύ περισσότερο τώρα με τη διαρκή ενδυνάμωση του αναγεννημένου ΚΙΝΑΛ, το οποίο προς το παρόν βέβαια επιμένει να κρατά θολό το πολιτικό του μήνυμα, λειτουργώντας ως καθρέφτης στον οποίο μπορεί κάθε δεξαμενή ψηφοφόρων να δει τον εαυτό της.

Απλά θα πρέπει κάποια στιγμή να διαλέξει προσεκτικά προς τα πού θα στραφεί αυτός ο καθρέφτης.

Κατερίνα Παναγοπούλου (in.gr)