Δευτέρα, 00:01 - 27/04/2020

  Tweet

Την κυνική αυτή πραγματικότητα επιβεβαίωσε η τακτική κίνηση του πρωθυπουργού ο οποίος, πριν αλέκτωρ φωνήσαι, έσπευσε να βραχυκυκλώσει δύο προβεβλημένα στελέχη του τα οποία το αμέσως προηγούμενο διάστημα διαφήμιζαν και προωθούσαν με ιδιαίτερη θέρμη το πρόγραμμα τηλεκατάρτισης. Πρόκειται για τους Γιάννη Βρούτση και Άδωνι Γεωργιάδη.

Η παρέμβαση του πρωθυπουργού ήταν μία απλή και ευεξήγητη κίνηση αυτοπροστασίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εν μέσω επερχόμενης οικονομικής θυέλλης, λόγω πανδημίας, δεν θα ανεχόταν την οποιαδήποτε προσωπική στρατηγική η οποία θα εκτροχίαζε το κυβερνητικό όχημα και θα αποπροσανατόλιζε τη δική του, προσωπική πολιτική σχέση, που έχει οικοδομήσει με την κοινωνία. Η σχέση αυτή δεν περνά αναγκαστικά ούτε από τους κλασικούς κομματικούς μηχανισμούς ούτε από εκείνους που αναπτύσσονται παράλληλα και σε ορισμένες περιπτώσεις παρασιτικά σε κάθε κυβερνητικό περιβάλλον.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντελήφθη εγκαίρως πως η επικοινωνιακή διείσδυση των social media στην κοινωνία είναι αποτελεσματικότερη ακόμη και από τη δυναμικότερη τηλεοπτική κάλυψη ή την αρτιότερη αρθρογραφία. Με δεδομένο πως τα αντικυβερνητικά ΜΜΕ είναι ανίσχυρα ως προς την άσκηση αποτελεσματικής επιρροής, τα social media ήταν εκείνα που διαμόρφωσαν την επικίνδυνη πολιτικά εικόνα όπου το πολιτικό περιβάλλον δύο υπουργών με υπόγειες διαδρομές που παραπέμπουν σε κλασική δικτύωση διαπλοκής ευτέλισαν ένα πρόγραμμα στήριξης μίας ευρείας κοινωνικής ομάδας η οποία υπέστη σοβαρή οικονομική βλάβη από τα μέτρα κατά του Covid-19. Τα ισχυρά και αυτοαποκαλούμενα θεσμικά (συστημικά έστω) ΜΜΕ γενικότερα εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων ανακάλυψαν το τι ακριβώς συνέβη μόνον μετά την παρέμβαση του πρωθυπουργού.

Το πρώτο συμπέρασμα είναι πως για άλλη μία φορά ο Κυριάκος Μητσοτάκης «βγήκε από αριστερά» στο κομματικό κατεστημένο. Για άλλη μία φορά τα φιλικά προσκείμενα προς την κυβέρνηση ΜΜΕ απέφυγαν (μέχρι νεωτέρας) να περιγράψουν έστω το πλέγμα των ευθυνών δύο υπουργών, ιδιαιτέρως δε του αρμόδιου χειριστή κ. Βρούτση. Όταν, κυρίως μέσω των social media, άρχισαν να αποκαλύπτονται ονόματα, δικτυώσεις και διασυνδέσεις με ΙΕΚ ανά την Ελλάδα, αποκαλύψεις που εξέθεταν άμεσα ή έμμεσα συνεργάτες κυβερνητικών στελεχών, παρατηρήθηκε μία τάση διατήρησης των βαλλόμενων υπουργών στο απυρόβλητο. Ήταν και εκείνη η τόσο αναμενόμενη άλλωστε κυβερνητική δήλωση σύμφωνα με την οποία ο τάδε υπουργός χαίρει της απολύτου εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού. Πρόκειται για ένα πασίγνωστο κλισέ σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη που κρύβει μία έμμεση μεν, πλην όμως ξεκάθαρη απειλή με μεσοπρόθεσμο χρονικό πρόσημο.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι πως το «επιτελικό κράτος» βραχυκυκλώθηκε εκ των έσω. Τόσο από την αντιθεσμική δραστηριότητα πολιτικών συνεργατών κυβερνητικών στελεχών που έσπευσαν να διαρθρώσουν πλέγμα διαπλοκής με απώτερο στόχο το οικονομικό κέρδος, όσο και από το γεγονός ότι τα περισσότερα και ακριβέστερα στοιχεία τα οποία εξέθεταν τις παραπάνω δραστηριότητες αποκαλύφθηκαν από στελέχη της δεξιάς λεγόμενης όχθης. Με λίγα λόγια «κελάηδησαν» όσοι «αποκλείστηκαν» από το πάρτι αρκετών δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Προφανώς η «πολιτική συνοχή» πάει περίπατο όταν πρόκειται για νομή της εξουσίας.

Το τρίτο συμπέρασμα είναι πως ο πρωθυπουργός για άλλη μία φορά πρόλαβε επιδεικνύοντας σπάνιο ένστικτο αυτοσυντήρησης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαθέτει ένα συμβατικό όπλο και ένα μπούμερανγκ. Το συμβατικό όπλο ονομάζεται ανασχηματισμός. Εκεί θα καταβληθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, αν το θελήσει ο πρωθυπουργός. Το «μπούμεραγκ» λέγεται εκλογές. Σύμφωνα με πληροφορίες αυτό το ζήτημα που θα μπορούσε να αποτελέσει το απόλυτο όπλο στα χέρια του πρωθυπουργού, ως προς το ξεκαθάρισμα του εσωκομματικού και εξωκομματικού τοπίου αλλά και του συνολικού πολιτικού σκηνικού σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, έχει προκαλέσει «πόλεμο επιτελείων» στο Μαξίμου. Μία νίκη με μεγαλύτερα ποσοστά θα εδραίωνε την ηγεμονική πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη συντηρητική παράταξη και τη χώρα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Μία νίκη με τα ίδια ή ελαφρώς μικρότερα ποσοστά θα προκαλούσε εσωκομματική τρικυμία και δυναμικές αμφισβήτησης στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό. Και η πρώτη εκδοχή όσο και η δεύτερη είναι απολύτως ορατές σε συνθήκες πραγματικής πολιτικής και όχι κρίσης, όπως αυτή που επέβαλε η πανδημία. Ο «πόλεμος», πραγματικός ή μεταφορικά προσδιοριζόμενος, συσπειρώνει πάντα τις κοινωνίες γύρω από τις παρούσες πολιτικές ηγεσίες. Συμβαίνει παντού και πάντοτε. Η εικόνα αυτή ανατρέπεται με την επαναφορά σε συνθήκες πραγματικής πολιτικής.

Η υπόθεση των Vouchers μας έδωσε μία γεύση «πραγματικής πολιτικής» μεσούσης της κρίσης Covid-19. Τα «ελληνοτουρκικά» έπονται και δεν «ξορκίζονται» δυστυχώς.

Νίκος Γεωργιάδης (Athens Voice)