Παρασκευή, 00:01 - 04/10/2019

  Tweet

Θες και ότι ο Πρωθυπουργός ξεκινούσε με τη φράση «για μία ακόμη φορά, απεργούν οι λίγοι και ταλαιπωρούνται οι πολλοί», διατύπωση που μπορεί οδηγήσει την κουβέντα αλλού, καθώς συνήθως οι απεργίες όντως «ταλαιπωρούν»; Σημασία έχει ότι φτάσαμε να ακούμε ότι ο κ. Μητσοτάκης αμφισβητεί το συνταγματικό δικαίωμα της απεργίας! Σιγά τα αίματα!

Θα είχε πλάκα αν δεν ήταν πολύ σοβαρό. Διότι ουσιαστικά η παρέμβαση του Πρωθυπουργού ήταν υπέρ του δικαιώματος της απεργίας και όχι όπως τη διάβασαν ο Αλέξης Τσίπρας και οι σύντροφοί του. Αφορούσε, όπως όλοι οι άλλοι κατάλαβαν, εκείνους τους λίγους που σε έναν κραυγαλέο αναχρονισμό συνεχίζουν να συμπεριφέρονται ως golden boys του συνδικαλισμού, «εργατοπατέρες» στο διακριτικό, «νταβατζήδες» στο πιο αγοραίο –διαλέγετε και παίρνετε. Διότι γιατί έγινε η απεργία; Επειδή τάχα το αναπτυξιακό νομοσχέδιο που θα φέρει ο Αδωνις Γεωργιάδης στη Βουλή θέλει να «φιμώσει» τον συνδικαλισμό, θέλει να «φακελώσει» ηλεκτρονικά τους συνδικαλιστές και άλλα τέτοια τρομακτικά και νεοφιλελεύθερα. Το μόνο που δεν ακούσαμε ήταν τον περίφημο συριζαϊκό αφορισμό περί «τεχνοφασισμού», αλλά και πάλι όλο και κάποιος από τους παλιούς θα τον θυμηθεί. Ο νόμος όμως λέει το εξής απλό: Οτι, όπως είχε θεσπίσει η Εφη Αχτσιόγλου, θα απαιτείται μεν η παρουσία του 50+1% των οικονομικά ενεργών μελών μιας πρωτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης στη γενική συνέλευση, ώστε να τεκμαίρεται απαρτία για να ληφθεί έγκυρη απόφαση για απεργία, αλλά τώρα θα υπάρχει και η δυνατότητα συμμετοχής μελών εξ αποστάσεως, μέσω ηλεκτρονικής ψήφου. Γιατί είναι αυτό «φίμωση» του συνδικαλισμού, «φακέλωμα» και μη δημοκρατικό; Απάντηση δεν υπάρχει. Διότι απλώς δεν είναι μη δημοκρατικό –είναι περισσότερο δημοκρατικό από ποτέ! Περισσότεροι εργαζόμενοι θα μπορούν να συναποφασίζουν για τις απεργίες στον χώρο εργασίας τους. Τι πιο δημοκρατικό από αυτό; Αλλά φτάσαμε στο σημείο ο Αλέξης Τσίπρας να καταγγέλλει τον κ. Μητσοτάκη για «δυσανεξία» στη Δημοκρατία. Ο κ. Τσίπρας! Που, για να το αντιστρέψουμε, πήρε κάποτε ένα 62% και μέσα σε λίγα 24ωρα το έγραψε σε κάτι παπούτσια που έχει ξεχάσει στο πατρικό του. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας.

Η όλη φασαρία γίνεται για ένα προνόμιο που χάνεται, από κάποιους που θεωρούν ότι έχουν το πατρογονικό δικαίωμα να αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους ως πρόβατα και να τους χρησιμοποιούν κατά το δοκούν. Ο Πρωθυπουργός αυτό είπε, ότι αυτοί οι λίγοι αντιδρούν σε ένα φιλεργατικό νομοσχέδιο, επειδή ακριβώς φοβούνται ότι θα χάσουν τα προνόμιά τους. Ο μόνος που έκανε ότι δεν κατάλαβε είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί άραγε; Αν ήμασταν κακόπιστοι θα αποδίδαμε την υπεραντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ στους δεσμούς που έχει αναπτύξει με τα golden boys των συνδικαλιστικών οργανώσεων, στο ότι ευλογεί και υπερασπίζεται με κάθε ευκαιρία τους μεγαλοπαράγοντες του συνδικαλισμού σε βάρος της πλειοψηφίας των εργαζόμενων. Κάποιοι θα θυμηθούν και τους εναγκαλισμούς των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ με τους εργατοπατέρες της ΔΕΗ, της ΕΡΤ, τον Λυμπερόπουλο, ή «τον συνδικαλιστή βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ με το μπόνους του 1 εκατ. ευρώ». Αλλά είμαστε καλόπιστοι. Και πιστεύουμε ότι ο κ. Τσίπρας απλώς έσπευσε να κατηγορήσει τον κ. Μητσοτάκη από μια βαθύτερη ανάγκη να θυμηθεί ότι είναι αριστερός – ό,τι και να σημαίνει αυτό.

Αλέκος Παπαναστασίου (Protagon)